Kolejna rozmowa w ramach projektu medialnego „Dobrosąsiedztwo”
Gdy oficjalna państwowa polityka zagraniczna zawodzi lub gdy ośrodki państwowe nie działają w interesie narodu i państwa, wówczas muszą być uruchamiane działania nazywane dyplomacją ludową lub obywatelską.
Polityka wschodnia prowadzona od początku lat 1990 przez Polskę, jest polityką dyktowaną w pełni przez ośrodki decyzyjne anglosasko-żydowskie. Asumpt do tego dało zwycięstwo USA w zimnej wojnie z ZSRR, czego skutkiem był rozpad ZSRR powstanie na cześci jego obszaru Federacji Rosyjskiej, w której siły politycznych, które doszły wówczas do władzy związały przyszłość Rosji z kapitalizmem oraz usiłowały bez wyraźnych sukcesów polityki „partnerstwa z Zachodem”. Okres władzy W. Putina był jedynie zmianą pewnej retoryki międzynarodowej, ale w wymiarze realnym polityką ustępstw i degradacji potencjału społeczno-gospodarczego, politycznego i jak się okazuje także militarnego. Wojna na Ukrainie dowiodła dobitnie, iż dotychczasowa rosyjska polityka ustępstw i rozmywania podstaw własnej suwerenności prowadzi nie tylko do realnych konfliktów już nie tylko w oddaleniu od obszarów rdzennych ziem ruskich ( jak np. w Syrii, czy znacznie bliżej w Gruzji), ale i na tych terenach ( jak Noworosja, czy obwody biełgorodzki, czy kurski).
W Polsce, w warunkach tzw. III RP, państwowa polityka zagraniczna stała się funkcją polityki amerykańskiej, a choćby jeżeli polityka ta przez ostatnie 20 lat uzgadniana była na szczeblu Unii Europejskiej, to i tak ostateczny jej kierunek nadawały priorytety i dyspozycje z Waszyngtonu. Nie można zatem mówić o jakiejkolwiek suwerenności, a zatem podmiotowości państwa polskiego. Warto pamiętać, iż nim Polska weszła do Unii Europejskiej, to wcześniej stała się członkiem NATO. Wszystkie ekipy rządowe po roku 1989 uczestniczyły aktywnie w obu procesach „integracji”, a zarazem likwidowania suwerenności Polski.
Stabilizacja i bezpieczeństwo w Europie Środkowo-Wschodniej zależy od wzajemnych relacji największych narodów na tym obszarze: Rosjan, Polaków, Ukraińców i Białorusinów, którym towarzyszą małe, ale istotne narody Pribałtyki oraz osłaniające od południa obszar Europy Środkowo-wschodniej narody Czech, Słowacji, Węgier, Rumunii , Serbii, Chorwacji, Czarnogóry, Macedonii i Bułgarii. Większość z nich to narody słowiańskie- eksploatowane, konfliktowane, rozgrywane przeciwko sobie przez dyplomację anglosaską, niemiecką, państwa watykańskiego oraz obecne we wszystkich tych ośrodkach bardzo wpływowe lobby żydowskie.
Jeśli narody lub jedynie zdestabilizowane i zdezintegrowane społeczeństwa państw słowiańskich nie zrozumieją zasad gry przeciwko nim prowadzonej przez siły zewnętrzne posiadające w swych strategiach wzbudzanie konfliktów, rabunek zasobów i niewolnicze traktowanie społeczeństw słowiańskich, to będzie postępował proces wyniszczania etnosu słowiańskiego oraz niszczenie wspólnot naturalnych, jak i prawno-państwowych.
Jedynie świadomość zagrożeń oraz świadomość konieczności podjęcia samoorganizacji, współpracy, samoobrony z udziałem świadomych-reedukowanych obywateli, czy też nowoczesnych narodów – może zahamować proces niszczenia i zainicjować proces budowy – akceptowanego przez społeczeństwa i narody – nowego ładu środkowoeuropejskiego.
Działanie sił destabilizujących Europę Środkowo-Wschodnia opiera się na trzech filarach: 1)przekupstwie i szantażu tzw. elit, 2) degradacji ekonomicznej, manipulacji i dezinformacji szerokich mas , 3) generowaniu konfliktów i zarządzaniu przez propagowanie wrogości i strachu.
Działanie społecznych, oddolnych, rdzennych sił ludowo-narodowych musi polegać na : 1) podnoszeniu świadomości społecznej, 2) transgranicznym dialogu społecznym, łamaniu barier stereotypów i uprzedzeń, jako zarzewia konfliktów, 3) tworzeniu płaszczyzn realnego współdziałania społeczeństw i narodów w sferze materialnej i duchowej
PZ
—————
