Proponowane przez Parlament Europejski zmiany traktatowe zredukowałyby kraje członkowskie do roli landów europejskiego superpaństwa. Słowa „land” używam nieprzypadkowo, ponieważ dominującą rolę w rządzeniu tym tworem odgrywałyby Niemcy, być może przy mniejszościowym udziale Francji.
Państwa członkowskie utraciłyby resztki suwerenności w tych obszarach polityki, w których jeszcze ją posiadają (sprawy zagraniczne, obrona czy własna waluta), a choćby w stosunku do wartości konstytucyjnych, do których się odwołują, a które byłyby zastąpione zmodyfikowanym artykułem 2 Traktatu o Unii Europejskiej w radykalnej, lewicowo-liberalnej interpretacji. ale utrata suwerenności państw członkowskich to nie jedyne zagrożenie. Jest ich więcej, jak choćby wpisana do projektu tzw. autonomia strategiczna, czyli odwieczne (w skali historii integracji europejskiej) niemieckie i francuskie (a także – o czym wciąż warto przypominać – rosyjskie) marzenie o pozbyciu się z Europy wojsk amerykańskich.
Chciałbym zwrócić uwagę na jeszcze jedno niebezpieczeństwo wpisane a priori, niczym kod genetyczny, w strukturę projektowanego superpaństwa. Otóż musiałoby (nie – mogłoby, ale musiałoby!) być ono autokratyczne. Z wielu powodów.
