4 tygodni temu
Wdrażanie i transpozycja polityk dotyczących wodoru w państwach członkowskich Unii Europejskiej (UE) stanowi najważniejszy element strategii dekarbonizacji oraz rozwoju konkurencyjnej gospodarki opartej na wodorze. Pomimo iż UE opracowała kompleksowe ramy regulacyjne dotyczące odnawialnego wodoru, ich wdrażanie różni się w zależności od priorytetów krajowych, strategii przemysłowych oraz stopnia gotowości infrastrukturalnej.
Zagadnienie to zostało szczegółowo omówione w raporcie Europejskiego Okrągłego Stołu ds. Zmian Klimatu i Zrównoważonej Transformacji (ERCST), niezależnego ośrodka analitycznego z siedzibą w Brukseli. ERCST koncentruje się na realizacji celów Porozumienia Paryskiego, promując sprawiedliwą i zrównoważoną transformację energetyczną na poziomie globalnym.
Dalsza część tekstu jest pod filmem
Implementacja polityk wodorowych w krajach UE
Celem raportu ERCST jest ocena, w jaki sposób państwa członkowskie UE wdrażają i transponują unijne regulacje oraz dyrektywy dotyczące wodoru do krajowych ram prawnych. Badaniem objęto dziesięć wybranych państw członkowskich, analizując ich podejście do implementacji kluczowych regulacji.
W dokumencie przedstawiono także najważniejsze wnioski z dwóch rund konsultacji ze stronami zainteresowanymi, w których udział wzięli eksperci ds. wodoru oraz przedstawiciele ministerstw odpowiedzialnych za wdrażanie i transpozycję regulacji dotyczących wodoru.
Ramy regulacyjne UE dotyczące wodoru
Unia Europejska opracowała kompleksowe, choć skomplikowane ramy regulacyjne dotyczące wodoru, których kluczowym elementem jest Strategia Wodorowa UE. Zakłada ona osiągnięcie neutralności klimatycznej do 2050 roku, a pośrednim celem jest produkcja do 10 milionów ton odnawialnego wodoru w UE do 2030 roku.
Jednym z kluczowych aktów prawnych jest Dyrektywa o Odnawialnych Źródłach Energii (RED III), która określa cele w zakresie wykorzystania odnawialnych paliw wodorowych w przemyśle i transporcie:
Przemysł: co najmniej 42% wodoru wykorzystywanego w przemyśle ma pochodzić z odnawialnych paliw niebiologicznego pochodzenia (RFNBO) do 2030 roku, a do 2035 roku wskaźnik ten ma wzrosnąć do 60%.
Transport: w ramach łącznego celu 5,5% dla zaawansowanych biopaliw i RFNBO do 2030 roku, minimalnie 1% musi pochodzić z RFNBO.
Rola państw członkowskich w implementacji polityk wodorowych
Państwa członkowskie odgrywają kluczową rolę w transpozycji i wdrażaniu unijnych przepisów dotyczących wodoru. Rozporządzenia UE obowiązują bezpośrednio, jednak dyrektywy wymagają dostosowania do prawa krajowego. Dodatkowo państwa członkowskie muszą przedkładać Narodowe Plany Energetyczno-Klimatyczne (NECPs), w których określają, jak zamierzają realizować cele unijnej polityki klimatyczno-energetycznej.
Polska strategia wodorowa (2021-2040)
Polska, jako jedno z państw objętych badaniem, przyjęła Strategię Wodorową na lata 2021-2040, której najważniejsze założenia obejmują:
- Integrację wodoru z sektorem energetyki i ciepłownictwa.
- Rozwój transportu wodorowego – 100-250 autobusów wodorowych do 2025 roku, 800-1000 do 2030 roku.
- Dekarbonizację przemysłu poprzez utworzenie co najmniej 5 dolin wodorowych do 2030 roku.
- Produkcję wodoru z niskoemisyjnych źródeł.
- Rozwój infrastruktury przesyłu i magazynowania wodoru.
- Stabilizację regulacji rynkowych.
- Wyzwania i rekomendacje dla przyszłości polityki wodorowej
Realizacja postulatów dotyczących transformacji energetycznej powinna być jednym z głównych priorytetów Polski. Postępy w tym zakresie są jednak zbyt wolne, twierdzi Konfederacja Lewiatan.
Na podstawie analizy wdrażania polityk wodorowych w krajach UE wyłoniono najważniejsze wnioski i rekomendacje:
Wodór powinien być narzędziem do dekarbonizacji, a nie celem samym w sobie.
Spójność w implementacji unijnych regulacji jest kluczowa dla stabilności i pewności inwestycyjnej w sektorze.
Harmonizacja regulacji między państwami członkowskimi jest niezbędna do uniknięcia fragmentacji rynku i zapewnienia jednolitych warunków rozwoju technologii wodorowych.
Podsumowanie
Transformacja w kierunku gospodarki wodorowej stanowi jeden z filarów unijnej polityki klimatyczno-energetycznej. Jednak skuteczność realizacji celów wodorowych zależy od jednolitego i skoordynowanego wdrażania polityk przez państwa członkowskie. kooperacja na poziomie UE oraz krajowym jest kluczowa dla osiągnięcia neutralności klimatycznej i budowy konkurencyjnego rynku wodoru w Europie.
Źródło: ERCST
