Rewolucja higieniczna Williama Lindleya

W sercu tętniącej życiem Warszawy, przy ulicy Koszykowej, wznosi się kompleks budynków z czerwonej cegły, który od ponad 138 lat stanowi krwiobieg stolicy. To tu w dniu 3 lipca 1886 r. nastąpił moment przełomowy dla miasta – uruchomienie nowoczesnego systemu wodociągów i kanalizacji, dzieła wizjonerskiego angielskiego inżyniera Williama Lindleya i jego synów. Inwestycja ta, zrealizowana z inicjatywy ówczesnego prezydenta miasta Sokratesa Starynkiewicza, nie była jedynie technologicznym majstersztykiem. Była to prawdziwa rewolucja cywilizacyjna, która na zawsze odmieniła oblicze Warszawy i życie jej mieszkańców. Druga połowa XIX w. to dla Warszawy okres dynamicznego rozwoju, ale i ogromnych wyzwań sanitarnych. Miasto pozbawione skutecznego systemu odprowadzania nieczystości i dostępu do czystej wody tonęło w brudzie. Ulice pokryte błotem i odpadkami przy każdym większym deszczu zamieniały się w cuchnące potoki. Ścieki z domów i fabryk spływały rynsztokami lub prowizorycznymi kanałami wprost do Wisły lub, co gorsza, wsiąkały w ziemię zatruwając wodę w płytkich, przydomowych studniach.