„Mdłości można dostać”. Symbol patologii władzy PiS

Nie wszystkie polityczne skandale brzmią jak scenariusz do kryminału klasy B, ale sprawa z Małopolski — próba przejęcia domu niepełnosprawnego mieszkańca DPS — jest właśnie tego rodzaju opowieścią. Gdy Sąd Okręgowy w Tarnowie ogłosił wyrok skazujący wobec samorządowców związanych z PiS oraz notariusza, premier Donald Tusk napisał krótko: „Mdłości można dostać”. I trudno odmówić temu komentarzowi adekwatności.

Afera ma w sobie wszystkie elementy polityki lokalnej w wykonaniu PiS: nadużycie władzy, zastraszanie, manipulację, a do tego moralną obojętność wobec najbardziej bezbronnych. To historia, która wiele mówi nie tylko o pojedynczych osobach, ale i o systemie, jaki przez lata pielęgnowało PiS, szczególnie w terenie: hermetycznym, lojalnym, odpornym na kontrolę.

Wyrok tarnowskiego sądu nie pozostawia wątpliwości. Sędzia Marcin Hebda określił działania urzędników jako „karygodne ograbienie”. Wójt Szerzyn, Grzegorz G., miał — według śledczych — przygotować plan przejęcia domu Henryka W., pensjonariusza DPS. Po śmierci jego ojca doprowadzono do sporządzenia aktu darowizny, choć nie było ku temu żadnych podstaw prawnych.

Sam Henryk W. zeznał, iż u notariusza pojawił się bez opiekunki, bez pielęgniarki, bez osoby, która mogłaby reprezentować jego interes. „Notariusz dał mi kartkę, żebym podpisał” — mówił w rozmowie z „Gazetą Wyborczą”. Mimo iż stan zdrowia mężczyzny nie pozwalał na świadome podjęcie decyzji, notariusz uznał go za „osobę całkiem zdrową”. Ten szczegół w sposób niemal symboliczny pokazuje, jak w lokalnych układach procedury i etyka potrafią być tylko przeszkodą, którą należy ominąć.

Śledztwo ujawniło jeszcze więcej nieprawidłowości. Anna G. — również związana z miejscową strukturą PiS — miała próbować wpływać na pracowników placówki i zabierać dokumenty DPS. Sąd potwierdził, iż działania oskarżonych utrudniały dochodzenie, a niektórzy z nich przez cały czas zamierzają składać apelacje.

Szczególnie poruszający jest wątek dyrektorki DPS, Marty Jamrozik. To ona jako jedna z nielicznych urzędniczek sprzeciwiła się lokalnej władzy i stanęła po stronie pensjonariusza. Za tę lojalność wobec słabszego zapłaciła zwolnieniem — decyzją powiatu, który najwyraźniej nie życzył sobie zbyt dociekliwych pracowników. Sąd pracy nakazał jej przywrócenie, ale powrót na stanowisko utrudniano. Mechanizm zemsty? Trudno nie odnieść takiego wrażenia.

Gdy sprawa trafiła na czołówki mediów, PiS zawiesił skazanych działaczy. To jednak reakcja doraźna i wymuszona. Faktem jest, iż przez lata ci sami ludzie funkcjonowali w lokalnych strukturach w poczuciu pełnej bezkarności. Wyrok może zamknąć im drogę do pełnienia funkcji publicznych, ale nie zmieni to obrazu systemu, który ich wytworzył.

Tusk nieprzypadkowo napisał: „Wygląda jak system”. Bo rzeczywiście — trudno wierzyć, iż tak bezwzględny plan był realizowany bez atmosfery przyzwolenia.

Równocześnie prokuratura bada inne wątki: „kupno powiatowych działek przez osoby blisko związane ze starostwem”. jeżeli kolejne zarzuty okażą się zasadne, Małopolska może stać się symbolem jeszcze głębszych patologii.

Ostatnie miesiące pokazały, iż styl rządzenia, który reprezentuje Donald Tusk, opiera się na przywracaniu państwu normalności i praworządności. To nie jest kwestia sympatii politycznych, ale fundamentalnego standardu: aparat państwa nie może być narzędziem do cichego zawłaszczania majątku czy życia społecznego. Premier reaguje ostro, bo taka historia wymaga ostrej reakcji.

Właśnie ta różnica — między logiką polityki opartej na standardach a logiką przyzwolenia — jest dziś najbardziej widoczna. I najbardziej potrzebna.

Sąd skazał na karę więzienia działaczy PiS z Małopolski za wyłudzenie nieruchomości od niepełnosprawnego pensjonariusza Domu Pomocy Społecznej. Wygląda jak system. Mdłości można dostać.

— Donald Tusk (@donaldtusk) November 15, 2025