5 lat temu
Wpis wyborczy, żeby zdążyć przed ciszą: zrobiłem sobie „latarnika”, wyszło mi 82% zgodności z Razem. Te 18% niezgodności to raczej kwestia semantyki, np. inaczej odpowiedziałem na pytanie o euro.
Uważam, iż Polska *kiedyś* powinna je przyjąć, no bo ogólnie jestem za Polską jaką jednym ze Zjednoczonych Stanów Europy. Jestem za europejską federację, która powinna mieć wspólną armię, walutę, dyplomację i choćby Federalne Biuro Śledcze.
To jasne, iż *obecnie* euro jest źle skonstruowane. Wspólna waluta wymaga wspólnej polityki fiskalnej. Na pytanie odpowiemy więc inaczej gdy domyślnie założymy „w najbliższym czasie”, a inaczej gdy „docelowo”.
Poza tym jednak Razem pozostaje moją opcją. Nie zamierzam się kierować sondażami, bo albo nie uwzględniają tego, iż większość ludzi i tak na te wybory nie pójdzie – albo podają nierealistyczną frekwencję rzędu 60%.
W poprzednich to było 23,8% (a przedtem 24,5% i 20,9%). Mogę od biedy uwierzyć w skok do 30%, ale na pewno nie do 60%.
W poprzednich wyborach oddano kilka ponad 7 mln ważnych głosów. Jeden procent od tego to 70 tysięcy.
Z kolei w sondażu losują 1000 respondentów, z tego ok. 600 deklaruje chęć pójścia na wybory, a 300 pójdzie tak naprawdę. 1% od tego to 3 osoby.
Co za tym idzie, akurat w eurowyborach regularnie zdarzają są niespodzianki w okolicach 5%. To przecież tylko 350 tysięcy głosujących (albo 15 osób w sondażu).
Nie będę więc aż banować za samo tylko przyznawanie się do głosaowania na Wiosnę czy Koalicję – o ile oczywiście agitujący za tymi partiami nie będą tu nadużywać gościny! – ale argumentację sondażową uważam za matematycznie nietrafną.
Skoro o tym mowa: komentarze powołujące się na „d’Hondta” będą wylatywać, jeżeli po nich będzie widać, iż autor nie rozumie matematyki stojącej za tą ordynacją.
Głosuję na Razem, bo nie lubię polskich elit. Elity definiuję jako klasę wyższą + wyższą średnią; ludzi mających na coś wpływ, ludzi podejmujących decyzje (za komuny funkcjonowało pożyteczne słowo „decydent”, niestety wyszło z mody).
Pytanie „czy dziennikarze wliczają się do elity” jest dla mnie źle postawione. Niektórzy z pewnością, o ile poza byciem dziennikarzami mają też stanowiska menadżerskie / kierownicze, albo zarządzają własną marką jako celebryci.
Jajako drugorzędny felietonista i okazjonalny autor książek jestem po prostu średnią klasą średnią. Nie mam wpływu na nic.
Nie czuję się odpowiedzialny za obecny kształt kraju czy mediów, bo nie miałem nic do gadania. Tradycyjna riposta polskich Polyann, iż „wyborcy tak zadecydowali” jest fałszywa – najważniejsze decyzje w latach 1989-1991 podejmowała władza, która choćby nie udawała demokratycznej.
A kiedy już zbudowano zręby demokratycznego ładu (za symboliczny początek uważam konstytucję z 1997), znaleźliśmy się w sytuacji, w której TEORETYCZNIE każdy już mógł sobie założyć partię, gazetę czy telewizję, ale PRAKTYCZNIE musiał konkurować z elitami, które się zdążyły uwłaszczyć i pobudować niejedno imperium typu Srebrna. Elity wspięły się i kopnęły za sobą drabinę.
Ubocznym skutkiem jest to, iż polska polityka to ciągle ten sam Tusk, Kaczyński, Niesiołowski, Wałęsa, Komorowski, Kwaśniewski i Piechociński, tylko w wirującym kadrylu zmiennych konfiguracji. Każdy każdego zdążył już w tym tańcu zdradzić i każdy każdemu przysięgał wieczystą przyjaźń.
Dziś głównym podziałem jest PO kontra PiS, kiedyś AWS kontra SLD, ale to ciągle ten sam taniec. Ci ludzie nie reprezentują nas, interesuje ich reprodukcja statusu.
Za najważniejszy problem dzisiejszej Polski uważam to, iż decydenci zarabiający po trzydzieści tysięcy (i więcej) oczekują wiecznych wyrzeczeń od ludzi zarabiających trzy tysiące (i mniej). Gdy my o coś prosimy, to dla nas zawsze brak pieniędzy, które jakoś magicznie się odnajdują, gdy chodzi o podwyżki dla nich.
Na Zachodzie istnieją rozmaite mechanizmy zobowiązujące tych decydentów o uwzględnianie dobrostanu ich podwładnych. Układy zbiorowe, silne związki zawodowe, „pakty społeczne” zawierane pod egidą rządu uniemożliwiają im przesadzanie z wyzyskiem.
W Polsce rozmontowano wszystkie odpowiedniki tych mechanizmów (najstarsi górale pamiętają, iż układy zbiorowe były częstym rozwiązaniem do 1996). Nie stworzono niczego w ich miejsce.
To nie jest kwestia „PO czy PiS” ani „sektor prywatny czy publiczny”. Po prostu takie państwo w latach 90. nam zbudowali (tak, Oni – nie My, a już z pewnością nie ja).
Partie kontrolowane przez obecne elity tego nigdy nie zmienią. Mogą więc dla mnie być najwyżej mniejszym złem (w tych wyborach szczęśliwie niekoniecznym).
