Pomysł na wakacyjną wycieczkę. Za mury Zamku Spiskiego na Słowacji

1 rok temu

Nie trzeba wyjeżdżać na drugi koniec świata, żeby zwiedzić prawdziwe architektoniczne perełki. Taką jest z pewnością Spišský Hrad – budowla, która robi piorunujące wrażenie! Położone na wzgórzu ruiny już z daleka wyróżniają się w krajobrazie słowackiej Žehry, jednej z najstarszych miejscowości na Spiszu.

Zbudowany na przełomie XI i XII wieku kompleks nazywany perłą średniowiecznej architektury, znalazł się na liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Zalicza się go do największych tego typu budowli w środkowej Europie.

Choć w tej chwili dla turystów udostępniony jest tylko środkowy i dolny dziedziniec (wyłączone są m.in. ekspozycje Muzeum Spiskiego oraz wejście na wieżę – prawdopodobnie do 2026 r.) i tak jest co podziwiać – tym bardziej iż organizowane są tutaj także tematyczne imprezy (np. Dni Tortury, Szkoła Księżniczek) czy nocne zwiedzanie (szczegóły na FB/spisskyhradsk).

Wędrując po murach podzamcza nie sposób oprzeć się refleksji jak niegdyś żyło się w tym miejscu i co za historie skrywają tutejsze ruiny. Zachwycają malownicze panoramy a wyeksponowane armaty skutecznie pobudzają wyobraźnię…

Tym bardziej iż położenie zamku oraz jego wciąż imponujące mury (można też obejrzeć makietę ukazującą pierwotny wygląd budowli) sprawiają wrażenie, iż była to twierdza nie do zdobycia.

PRZECZYTAJ TEŻ: Pomysł na wakacje. Na szczyt Trzech Koron w Pieninach

Historia tego miejsca potwierdza, iż oparło się ono najazdowi tatarskiemu w I poł. XIII w. (pierwotnie zamek chronił północną granicę państwa węgierskiego), za to największą szkodę wyrządził pożar, jaki wybuchł w 1780 r.

Jednym z najbardziej znanych mieszkańców zamku był magnat węgierski Stefan Zapolya, który w XV w. uczynił to miejsce bardziej reprezentacyjnym (m.in. powstały pałac, sala rycerska, kaplica).

Tu urodził się też jego syn – Jan, późniejszy król Węgier. Rezydowali tu również przedstawiciele innych rodów – jak Thurzo i Csáky. Ostatni właściciele Spišskiego Hradu opuścili go w 1948 r.