To miejsce trzeba zobaczyć! Historia budynku, w którym mieści się Centrum Edukacji Ekologicznej „Hydropolis”, sięga XIX wieku i stanowi fascynującą opowieść o rozwoju technologii wodociągowej oraz przemianach Wrocławia.
Południowa strona ulicy Na Grobli, gdzie znajduje się neogotycki budynek, od początku wyróżniała się nie tylko wielkością, ale także bogatym, przypominającym średniowieczny zamek wystrojem architektonicznym. Wieżyczki, baszty i dekoracyjne detale ceglanych elewacji przykuwały uwagę, sprawiając, iż obiekt wydawał się bardziej fortecą niż elementem infrastruktury wodociągowej.
Wyjątkowe zdjęcie zbiornika z początku jego istnienia Filtr powolny nr V, zbudowany w latach 1890–1892, początkowo służył jako zamknięty zbiornik filtracyjny, który odróżniał się od otwartych basenów budowanych wcześniej. Pod nasypem ziemnym ukryto przestrzeń o powierzchni 4600 m², w której znajdowały się woda, żwir i kamienie. Jednak stosunkowo gwałtownie jego pierwotna funkcja zdezaktualizowała się. Na początku XX wieku wrocławskie wodociągi zaprzestały pobierania wody rzecznej. Zastąpiono ja wodą gruntową. I tak oto, po usunięciu tysięcy ton piasku i żwiru, w roku 1905 dawny filtr stał się wielkim zbiornikiem, mieszczącym 12 milionów litrów wody do picia i był głównym rezerwuarem wody dla miasta.
Tak wyglądał zbiornik w pierwszej połowie XX wieku. W tle wspaniała wieża ciśnień Przez dziesięciolecia zbiornik pełnił kluczową rolę w zaopatrywaniu Wrocławia w wodę, choćby po uszkodzeniach powstałych w czasie II wojny światowej. Katastrofalna powódź w 1997 roku, która zalała cały zakład produkcji wody „Na Grobli”, doprowadziła do jego wyłączenia z eksploatacji. Po tej tragedii, w 2002 roku, rozpoczęto gruntowną modernizację zakładu, a wysłużony zbiornik wpisano do rejestru zabytków.
W 2011 roku podjęto decyzję o przekształceniu historycznego obiektu w centrum edukacyjne. Niezbędnym było przeprowadzenie prac remontowych w zabytkowym zbiorniku wody. Już w kolejnym roku wypompowano z jego wnętrza wodę i pełną parą ruszyła budowa Hydropolis. Dostosowanie zabytkowej budowli do funkcji wystawienniczej wymagało wprowadzenia nowych elementów architektonicznych. Wszelkie prace były prowadzone w konsultacji i pod nadzorem konserwatora zabytków. Prace trwały cztery lata. Początkowo była to żmudna droga ratowania zabytkowej konstrukcji, następnie prace adaptacyjne, dostosowujące obiekt do nowej funkcji. Wreszcie, przygotowywanie eksponatów i umieszczenie ich w 9 strefach tematycznych, których główną rolę odgrywa woda. Hydropolis zachwyca atrakcjami jeszcze przed przekroczeniem progu budynku.
