2 dni temu
Zbigniew Ziobro — polityk, który przez lata uchodził za niezatapialnego, dziś stoi wobec najbardziej poważnego kryzysu w swojej karierze. Jeszcze niedawno z pozycji wszechwładnego ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego rozdawał karty, budował system lojalności i strachu, manualnie sterował prokuraturą. Teraz sam stał się obiektem postępowania, którego finał może być dla niego bolesny, a wręcz symboliczny.
Gdy polityczne tarcze pękają, Zbigniew Ziobro — architekt „reformy” wymiaru sprawiedliwości — staje przed widmem realnej odpowiedzialności karnej.
Kancelaria Sejmu poinformowała w piątek, iż „wniosek o pociągnięcie do odpowiedzialności karnej oraz zatrzymanie i tymczasowe aresztowanie posła Zbigniewa Ziobry został… przekazany do Komisji Regulaminowej”. Co więcej, jak czytamy, potwierdzono skuteczne doręczenie dokumentu mailowo samemu zainteresowanemu. Brzmi niemal banalnie, ale ta informacja ma ciężar politycznego trzęsienia ziemi. Po latach, gdy to Ziobro decydował o czyichś zatrzymaniach, teraz jemu odmierzany jest czas na reakcję: trzy dni na dobrowolne zrzeczenie się immunitetu. Termin mija 3 listopada.
Kalendarium jest bezwzględne. Posiedzenie Komisji — 6 listopada o godz. 16:00, a następnie decyzja Sejmu. System prawny, którym Ziobro próbował zarządzać z pozycji demiurga, teraz zamyka się wokół niego w procedurach skrupulatnie zapisanych w ustawie.
Prokuratura — kierowana przez Waldemara Żurka — wystąpiła nie tylko o uchylenie immunitetu, ale również o zatrzymanie i aresztowanie Ziobry. Stawiane zarzuty są bezprecedensowe w polskiej polityce po 1989 roku. Rzeczniczka Prokuratury podkreśla jednoznacznie: „Ziobro założył i kierował zorganizowaną grupą przestępczą, która przywłaszczyła ponad 150 mln zł z Funduszu Sprawiedliwości”.
Łącznie śledczy przypisują mu 26 przestępstw. W tle — ustawianie konkursów, nielegalne kierowanie wielomilionowymi dotacjami, nadużycie władzy na skalę, która zaczyna przypominać model kleptokracji, a nie demokratycznego państwa prawa. Maksymalna kara? 25 lat pozbawienia wolności. Retoryka „męczennika wolnej Polski” brzmi przy tym coraz bardziej groteskowo.
Sam Ziobro odrzuca zarzuty jako „karkołomne”. To określenie, które jeszcze niedawno z ironią rzucałby w stronę przeciwników politycznych. Dziś odbija się jak gorzki refren. Trudno jednak zaprzeczyć faktom — dokumenty, decyzje i świadectwa urzędników mówią więcej niż batalia retoryczna w mediach społecznościowych.
To nie przypadek, iż polityk przebywa w tej chwili na Węgrzech. Kontekst jest oczywisty — Viktor Orban chętnie pozuje u boku polityków, którzy mają konflikt z własnym państwem prawa. Polski kontekst czyni tę scenę jeszcze bardziej symboliczną. Czy Ziobro rozważa azyl polityczny? Prywatne pytania zamieniły się już w publiczne spekulacje. Gdy Radosław Sikorski sugeruje, iż polityk może nie wrócić, nie jest to jedynie „atmosfera sensacji”.
Warto pamiętać, iż jego bliski współpracownik, Marcin Romanowski, już wystąpił o ochronę polityczną w Budapeszcie. W tej sytuacji gra przenosi się z poziomu polskiej polityki na arenę europejską — i nie jest to gra o zasady, ale o przetrwanie.
Ziobro budował swój wizerunek jako twardego strażnika praworządności, jedynego polityka konsekwentnego i bezkompromisowego. Tymczasem dziś to on stoi na krawędzi procedury karnej. jeżeli ktoś szuka symboli końca pewnej epoki w polityce PiS — trudno o mocniejszy.
Władza, którą chciał uczynić absolutną, stała się jego największym obciążeniem. Mechanizmy, które konstruował, nie pomogą mu teraz. Polityczna narracja nie zastąpi dokumentów, a retoryka wojny z „Brukselą” nie zatrze pytania zasadniczego: czy publiczne pieniądze były traktowane jak partyjna kasa wyborcza?
Ostatnie tygodnie wyniosły Ziobrę z roli demiurga systemu do roli bohatera prokuratorskiego wniosku. I choć finał wciąż przed nami, jedno jest pewne: historia zaczyna zataczać koło. Państwo prawa — choć powolne — nie zapomina. A polska polityka obserwuje dziś być może najbardziej spektakularny upadek dekady.
