Wojciech Miotke: Pokarm

Jakby już coraz mniej pozostało nam kraju
Wiatr wciąż rozwiewa imiona, granice w ziemi
Jeszcze patrzą w nas twarze ze zdjęć na cmentarzu
Z warty czasu, z boju o zbawienie zwolnieni

Może pokolenia po nas już nie nadejdą
Inkaustu i łez nie trzeba będzie wylewać
Nie będą kobiety hen wyglądać okrętów
Może próżno śniła o nas Polska Podziemna

Rzeki płynące obok – ciał już nie obmyją
Tatry odmówią nam wsparcia karków upartych
W mowę gęsi uproszczą polszczyznę zawiłą
Zaślubin z morzem w końcu wyrzeknie się Bałtyk

Cóż, nie zginąć ma Polska, dopóki żyjemy
Nie w tym rzecz jednak, by przetrwał układ trawienia
Więc polskie dusze sycimy ofiarą śmierci
Aż Bóg odsunie pieczęć niewoli kamienia

Wojciech Miotke