Wkurza mnie pan, panie Bodnar

Ostatnio starałam się mocno sobie przypomnieć, za co adekwatnie tak bardzo nie lubię Adama Bodnara. Nie, nie tylko dlatego, co wyprawia, odkąd jego przełożony wygrał wybory, ta niechęć była już dużo wcześniej. Po prostu po jego ostatnich akcjach zaczęłam się zastanawiać o powody tej mojej wyraźnej politycznej antypatii, bo coś było, czymś mnie wkurzył, ale za cholerę nie pamiętałam czym. Widziałam go i wiedziałam, iż nie trawię człowieka. Nie chodziło o jego romans z pewną partią, bo nie dyszę nienawiścią do każdego posła Platformy. Za żadnym nie przepadam, ale taka Jachira czy Józefaciuk bardziej mnie śmieszą, niż irytyją. Inna sprawa, iż to jest śmiech przez łzy, bo do tej pory nie mogę pojąć, jakim cudem Polacy wybrali do Sejmu TAKICH ludzi.

Polski, ale ukraiński

Odpowiedź przyszła w pod koniec zeszłego tygodnia, bo uczyłam się do egzaminu, więc siłą rzeczy myśli uciekały mi wszędzie, tylko nie do notatek – zaczęłam choćby oglądać koci Mundial. Pasjonujący. W każdym razie, jak tylko pojawiła się w mojej głowie od razu wiedziałam, iż to musiało o to chodzić, ale rzecz jasna, sprawdziłam to sobie. Ojciec byłego rzecznika praw obywatelskich był Ukraińcem, który został przesiedlony w wyniku akcji „Wisła” spod Sanoka na Ziemie Obiecane. Nie, to też nie jest powodem mojej niechęci. Ostatecznie w tamtych czasach było wiele małżeństw polsko-ukraińskich, a ja – mimo iż zdaję sobie sprawę z polityki historycznej prowadzonej przez Ukrainę – nie zionę jadem do każdego przedstawiciela tego narodu, bo wiem też doskonale, iż nie wszyscy Ukraińcy tę politykę popierają. Wiedziałam jednak, iż to dobry trop. Sam polityk mówił, co prawda, wprost, iż owszem, ma korzenie ukraińskie, ale wychowywał się w Polsce i w 100% czuje się Polakiem. Miałabym mu nie wierzyć, tylko dlatego, iż należy do Platformy? Fakt, byłby to solidny argument, żeby zachować daleko idącą podejrzliwość, ale pan Adam dość szybko, bo w 2020 roku, zdjął maskę i zdradził, do którego narodu mu tak naprawdę bliżej.

Znowu dyskryminujemy mniejszość!

Kiedy pełnił jeszcze funkcję rzecznika praw obywatelskich był łaskawy wystosować apel do prezydenta RP. Martwił się bowiem, iż Polacy nienależycie dbają o… pomniki UPA, które znajdują się, nie wiedzieć czemu, na terytorium naszego państwa. Argumentów, rzecz jasna, miał sporo – trzeba przyznać, iż potrafił się przygotować, jeżeli chodzi o walkę o prawa mniejszości. Gorzej z tymi polskimi. Bodnar bardzo zaniepokoił się celową i świadomą dewastacją ukraińskich miejsc pamięci w Polsce. Z całego serca popierał deklarację prezydentów obu państw o potrzebie uczczenia ofiar konfliktów i represji XX wieku oraz zadośćuczynienia ich pamięci w duchu poszanowania prawdy historycznej. Do tego duchu poszanowania prawdy historycznej jeszcze wrócimy, bo to zabawne jest. Minister sprawiedliwości zastrzegł jednak, iż równie istotne jest potępienie przez prezydentów aktów wandalizmu, często motywowanych nienawiścią, dokonywanych wobec pomników kultury i miejsc pamięci mniejszości i oznajmił, iż ograniczenie zainteresowania państwa wyłącznie do upamiętnień postawionych „legalnie” sprawia, iż ochrona prawa mniejszości do pamięci o ofiarach nie będzie skuteczna. Rozumiecie? Oni sobie mogą czcić banderowców na terenie naszego kraju, a nam nie wolno wyrazić sprzeciwu i społecznego nieposłuszeństwa. I Adaś od lat z ogromnym niepokojem wsłuchuje się w głosy poszkodowanych Ukraińców, którym jest tutaj bardzo źle i niedobrze, bo Polacy niespecjalnie chcą poszanować ich prawo do upamiętniania ważnych dla niej postaci i wydarzeń historycznych, zwłaszcza tragicznych epizodów wspólnej, ale i trudnej historii polsko-ukraińskiej.

Nie podoba się? A Konstytucją chcecie?

Następnie pan Adam postraszył prezydenta art. 35 Konstytucji, co jest tym bardziej śmieszne, iż teraz sam traktuje ten dokument, jakby był papierem toaletowym. Ewentualnie wycieraczką. Po 13 grudnia przestał już być najwyższym aktem prawnym w Polsce, a stał się wytrychem lub narzędziem, który ten wstrętny PiS wykorzystuje do walki z nowym rządem, który przecież nie robi nic innego, tylko stara się, żebyśmy wszyscy się uśmiechali. W każdym razie od niedawna nowy minister sprawiedliwości napisał wówczas prezydentowi, co następuje: Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom mniejszości, w Biurze RPO stworzono przestrzeń do rzetelnej dyskusji nad historią Polski. Chodzi o to, aby pamięć historyczna mniejszości – często różniąca się od dominującej w debacie publicznej i jednoznacznie polocentrycznej narracji – znalazła należne jej miejsce. I tutaj możemy się zastanowić nad tym poszanowaniem prawdy historycznej i rzetelnej dyskusji. Bo pan Bodnar zdaje się nie rozumieć jednej ważnej kwestii – tych dwóch wersji historii zwyczajnie nie da się pogodzić. Mamy do wyboru albo uszanować pamięć naszych rodaków albo zgodzić się na szarganie ich imienia poprzez czczenie zbrodniarzy. Polacy wybrali pierwszą opcję. Pan Bodnar i jemu podobni – jak widać – drugą. Jednoznacznie polakocentryczna narracja – i on to tak na poważnie napisał. Po pierwsze – od kiedy w Polsce „skończyła się” komuna narrację mieliśmy głównie antypolską. Najpierw za sprawą lewicowych rządów i gazety Michnika, potem za sprawą rządów PO, gazety Michnika… i niestety kilka innych mediów. Dopiero niedawno coś się zaczęło poprawiać i co nagle zaczyna przeszkadzać pionkowi Donalda Tuska? Polakocentryzm. Ta jednoznaczna, polakocentryczna narracja jest ZGODNA Z HISTORIĄ, panie Bodnar. Facet parę zdań wcześniej pisał o „poszanowaniu prawdy historycznej” i „rzetelnej dyskusji na temat historii”, a potem wyskoczył z czymś takim. Ja nie wiem, czy żeby tak otwarcie podzielać antypolskie poglądy w Polsce, trzeba być głupim czy bezczelnym? Być może w tym przypadku trzeba połączyć te dwie cechy. W każdym razie nie wiem, co takiego ma w sobie Tusk, iż wybiera na swoich sługusów ludzi, którzy tak szczerze nienawidzą i potępiają polskość. A nie, wiem, racja. Korzenie niemieckie.

Ukraińcy otwarci na dyskusję?

Później Bodnar wspominał coś jeszcze, iż to skandal, ponieważ mniejszość ukraińska żaliła mu się również, iż nie znaleźli partnera do rozmów ani w IPN-ie, ani w ówczesnym Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Rzeczywiście, niesłychane. Ciekawe, jak miałby wyglądać taki dialog? „Dzień dobry, chcielibyśmy porozmawiać o Banderze. Chcemy go czcić. Pozwólcie nam, bo inaczej dyskryminacja”? Podejrzewam, iż ówczesny pan rzecznik nie widzi w tym nic dziwnego, bo w jego zaprzyjaźnionej partii panują takie standardy, iż likwiduje się symbol Polski Walczącej, ale powinien zdawać sobie sprawę, iż to nie są do końca polskie standardy. Dalej odnosił się już do tego, o czym wspominałam na początku – można to skrócić w następujący sposób: Tak, pamięć o ofiarach, potrzeba ich uczczenia, dialog historyczny, bla, bla, bla, ale pamiętajcie, iż nie wolno niszczyć zbrodniarzy z UPA, bo mniejszości jest przykro”. I w związku z tym pan Andrzej Duda ma ruszyć tyłek i coś z tym zrobić: Jako Rzecznik Praw Obywatelskich – w którego kompetencjach leży ochrona praw mniejszości narodowych i etnicznych w Polsce – wiem, jak poważny jest problem świadomej i celowej dewastacji ukraińskich miejsc pamięci, jak istotny jest wyrażony publicznie sprzeciw wobec tak manifestowanej nienawiści, i jak potrzebny jest apel do władz lokalnych, ale też organów ścigania, o należytą ochronę takich miejsc – upewnił się jeszcze, czy aby pewno prezydent wszystko dobrze zrozumiał, bo wiadomo, iż on z PiS-u, to ciężko chwyta.

Nie to, co my, mądrzy i wykształceni. Właśnie dlatego będziemy domagać się od Polski, żeby czciła pamięć morderców swoich synów i córek. To jest tak oczywista rzecz do zrobienia, iż chyba tylko pisowski motłoch nie jest w stanie tego zrozumieć! Zresztą dewastować to sobie można polskie zabytki, kościoły i antyaborcyjne billboardy, pomniki UPA należy szanować!

M.

https://www.facebook.com/nawiasempiszacoswiecie