Węgierski czardasz sprzed lat

Dziś mija dokładnie 69 lat, kiedy to 10 listopada 1956 roku upadło tak zwane powstanie węgierskie, zwane też niekiedy na wyrost, rewolucją 1956. Mniej więcej trzy tygodnie wcześniej 23 października Węgrzy na maksa zakurwieni na wodza narodu i to co on, oraz jego kumple z tym narodem robili, wyszli na ulice, choć niepokoje trwały już od dłuższego czasu i zapowiadały wszystko co najgorsze.

Jedną z istotnych przyczyn powstania, poza wzmagającym się terrorem było też pragnienie pomszczenia krzywd wyrządzonych w czasie rządów Rákosiego. W tym czarnym dla Węgrów okresie, było tam prawie trzy razy więcej więźniów politycznych niż w Polsce, co biorąc pod uwagę fakt, iż jednocześnie Węgry to 3-krotnie mniej ludności, robi wrażenie. Co interesujące impulsem dla węgierskiego powstania mógł być (i był) bunt polskich robotników z czerwca 1956.

Jednak przy czynnym udziale „radzieckiej armii wyzwoleńczej” (na prośbę towarzysza Kadara, który poprosił ZSRR o pomoc w stłumieniu „kontrrewolucyjnego powstania”, czerwonoarmiści ruszają na odsiecz zagrożonemu węgierskiemu komunizmowi), powstanie zostaje ostatecznie stłumione i okupione tysiącami ofiar (najbardziej zacięte i krwawe walki powstańców z ryskim najeźdźcą, toczyły się od 4 do 10 listopada). 10 listopada powstanie formalnie upadła, acz prześladowania uczestników buntu trwały jeszcze przez kolejne lata. Towarzysz Kadar pewnych rzeczy nie zapominał.

Podsumowując: 69 lata temu Węgrzy powiedzieli dość dyktaturze szmaciaków, choć jak to zwykle bywa, nie wszyscy rzecz jasna Węgrzy, bo część narodu z władzy szmaciaków była po prostu zadowolona. I nie jest to tylko przypadłość Węgrów, bo tak dzieje się również z każdym innym narodem. Dzieli się i pęka (nie rozglądajcie się wokół, spójrzcie raczej w lustro). Interesującym na dziś jest to, czy aby Węgrzy pamiętają o rocznicy swojego zrywu i czy aby nie wygasła u nich już do reszty niechęć do wszelkiej dyktatury. Może jednak urządzili się wygodnie w ciepłej acz czarnej dupie? Poczekajmy na odpowiedź.