16 godzin temu
Po wczorajszym wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w przestrzeni publicznej zawrzało. Wielu komentatorów próbowało wyciągać daleko idące wnioski, ale głos mec. Michała Wawrykiewicza, prawnika i europosła Koalicji Obywatelskiej, wniósł do debaty spokój i racjonalność. Wawrykiewicz jasno wskazał: „Nie mamy stwierdzenia ważności wyborów”, a decyzje podejmowane w pośpiechu mogą nieść ryzyko dla stabilności państwa.
W tym kontekście działania prezydenta Karola Nawrockiego wyglądają co najmniej nieodpowiedzialnie. Podczas gdy Wawrykiewicz zalecał rozwagę i oczekiwanie na formalne stwierdzenie ważności wyborów przez Sąd Najwyższy, Nawrocki pospieszył się z zaprzysiężeniem nowego prezydenta. Jak zauważył europoseł KO: „Przy takiej liczbie wątpliwości, zastrzeżeń co do procesu wyborczego powinniśmy poczekać na stwierdzenie ważności wyborów przez legalny Sąd Najwyższy”. To prosta, ale fundamentalna zasada – odpowiedzialność wymaga cierpliwości.
Nawrocki najwyraźniej uważa, iż sam może decydować o tym, co jest „powagą państwa”, pouczać innych i narzucać własną interpretację prawa. Jego wypowiedzi w mediach społecznościowych, kierowane do szefa MSZ Radosława Sikorskiego, są tego najlepszym przykładem. „Proszę poprawić zbroję i z powagą reprezentować poważnego partnera USA – Polskę” – napisał prezydent, nie biorąc pod uwagę faktu, iż sam nie uczestniczył w spotkaniu w Waszyngtonie. To właśnie pokazuje problem – Nawrocki utożsamia siebie z najwyższym autorytetem moralnym i prawnym, podczas gdy realna dyplomacja wymaga kompetencji, a nie poczucia własnej nieomylności.
Wawrykiewicz, w przeciwieństwie do prezydenta, kieruje się logiką prawniczą. Nie twierdzi, iż wybory są nieważne – wskazuje jedynie, iż formalne procedury nie zostały zakończone zgodnie z prawem. To istotna różnica. Jego analiza wyroku TSUE jest merytoryczna: unijny trybunał próbował uzurpować sobie prawo do oceny ustroju polskich sądów, czego polskie prawo nie przewiduje. Wawrykiewicz nie ulega pokusie uproszczeń ani dramatyzowania.
Działania Nawrockiego natomiast wprowadzają chaos i podważają zaufanie do instytucji państwowych. Decyzja o szybkim zaprzysiężeniu, ignorująca procedury i formalne wątpliwości, to klasyczny przykład politycznego pośpiechu, który stawia interes państwa na drugim planie. W praktyce oznacza to, iż każdy, kto obserwuje proces wyborczy, musi wątpić, czy priorytetem była legalność i stabilność, czy własne poczucie znaczenia i władzy prezydenta.
To właśnie dlatego głos Wawrykiewicza jest tak cenny. Jego postawa pokazuje, iż w polityce i prawie nie chodzi o spektakl medialny, ale o konsekwencję, przewidywalność i przestrzeganie procedur. Kiedy mówi: „Prawo nie odpowiada nam na ten temat w sposób absolutnie jednoznaczny”, wskazuje, iż decyzje należy podejmować w oparciu o rzetelną analizę, a nie pośpiech i subiektywne poczucie „powagi”.
Dla obywatela jest jasne: Polska potrzebuje liderów odpowiedzialnych, którzy stawiają interes państwa ponad własne ambicje i medialne gesty. Wawrykiewicz jest takim liderem. Nawrocki natomiast, w roli samozwańczego arbitra powagi państwowej, pokazuje, jak łatwo polityk może zasłaniać się własnym ego kosztem stabilności kraju.
Podsumowując, Michał Wawrykiewicz reprezentuje rozsądek, profesjonalizm i praworządność – cechy niezbędne w tak delikatnych sprawach jak proces wyborczy i relacje międzynarodowe. Karol Nawrocki zaś, przekonany o własnej nieomylności, wprowadza pośpiech tam, gdzie potrzebna jest cierpliwość, i udowadnia, iż poczucie władzy nie zastąpi wiedzy i odpowiedzialności. W tej konfrontacji wybór jest jasny – Polska potrzebuje takich polityków jak Wawrykiewicz, a nie samozwańczego „zbawcy”.
