"Wasal USA Niemiec rozpada się"

Jeśli panika na punkcie kilku partii politycznych, które opowiadają się za naprawą stosunków z Rosją i które osiągnęły dobre wyniki w wyborach do Parlamentu Europejskiego, wynosi już 10, należy się spodziewać, iż wzrośnie do 11, jeżeli utrzymają wzrost w sondażach przed wrześniowymi wyborami landowymi w Saksonii, Brandenburgii i Turyngii.

Głosowanie w sprawie członkostwa w UE wyraźnie sygnalizowało niezadowolenie wyborców. Zbliżające się wybory landowe mogą stanowić wyzwanie dla niemieckiego wsparcia dla Projektu Ukraina, wywierając większą presję na koalicję rządzącą, która już teraz jest na podtrzymywaniu życia.

Trochę informacji o dwóch partiach, które grożą zachwianiem wózka z jabłkami: oldschoolowa lewica Sahry Wagenknecht Sahra Wagenknecht (BSW) skupia się na kwestiach klasy robotniczej, ignoruje politykę tożsamości i sprzeciwia się nowej, prowadzonej przez USA zimnej wojnie.

Drugą partią jest oczywiście etnonacjonalistyczna Alternatywa dla Niemiec (AfD). Chce odzyskać niemiecką suwerenność od UE i NATO i przypodobać się Rosji, bo to leży w niemieckim interesie. Podczas gdy partia zyskała szerokie poparcie klasy robotniczej, krytycy, tacy jak BSW, twierdzą, iż nie jest ona przyjacielem ludu, ale zamiast tego faworyzuje inny smak oligarchów – niemiecki, a nie globalny. Tym, co naprawdę wywindowało AfD do przodu, jest jej otwarty sprzeciw wobec dramatycznego wzrostu liczby imigrantów do Niemiec w ostatnich latach.

Widać to na elektoracie:

Istnieją również dowody na to, iż znaczna część poparcia dla AfD jest sposobem na pokazanie środkowego palca obecnemu establishmentowi politycznemu, który cieszy się rekordowo niskim poparciem.

Trzy kraje, które wezmą udział w wyborach, to byłe kraje związkowe Niemiec Wschodnich, w dużej mierze klasa robotnicza z niektórymi większymi pracodawcami w branżach takich jak sektor samochodowy, produkcja maszyn i obróbka metali. Kraje związkowe są biedniejsze, jeżeli chodzi o kraje związkowe niemieckie:

Źródło: Statista

Brandenburgia (6,1 proc.), Turyngia (6,3 proc.) i Saksonia (6,6 proc.) plasują się nieco powyżej średniej krajowej wynoszącej 6 proc.

Fakt, iż wybory realizowane są we wschodnich Niemczech, jest dobrodziejstwem dla AfD i w mniejszym stopniu dla BSW. Widzimy, jak dobrze AfD wypadła tam w wyborach europejskich (niebieska to AfD, a to Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna):

Według Manèsa Weisskirchera, który bada ruchy społeczne, partie polityczne, demokrację i skrajną prawicę w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Technicznego w Dreźnie, poparcie dla AfD na Wschodzie wynika przede wszystkim z trzech czynników:

1. Neoliberalna "wielka transformacja", która ogromnie zmieniła wschodnioniemiecką gospodarkę i przez cały czas prowadzi do emigracji i niepokoju o osobiste perspektywy ekonomiczne.

2. Ciągłe poczucie marginalizacji wśród mieszkańców Niemiec Wschodnich, którzy czują, iż nigdy nie byli w pełni zintegrowani od czasu zjednoczenia i w tym kontekście są oburzeni liberalną polityką imigracyjną.

3. Głębokie niezadowolenie z funkcjonowania systemu politycznego i zwątpienie w partycypację polityczną.

Wyborcy na Wschodzie porzucili również inne partie polityczne, takie jak Lewica (Die Linke), która całkowicie upadła po porzuceniu prawie całej swojej dawnej platformy klasy robotniczej na rzecz polityki tożsamości, próbując wyglądać na "gotową do rządzenia". Podobnie jak Zieloni, lewica w coraz większym stopniu opowiada się za neoliberalną, prowojenną i antyrosyjską polityką. W odpowiedzi dawni wyborcy lewicy coraz częściej przechodzili na AfD.

Wagenknecht porzuciła lewicę i na początku tego roku założyła własną partię. A w zasadzie jednoosobowa partia już rywalizuje o poparcie ze 150-letnią SPD Scholza. W wyborach europejskich BSW uzyskała prawie 13 procent w Saksonii, 13,8 procent w Brandenburgii i 15 procent w Turyngii. Przed BSW jeszcze długa droga, by dogonić AfD, ale jeżeli sondaże są jakąkolwiek wskazówką, istnieje duża szansa, iż po wrześniowych wyborach establishment polityczny w tych krajach stanie przed wyborem: spróbować sprzymierzyć się z BSW, aby utrzymać zaporę ogniową przeciwko AfD lub wprowadzić AfD do rządu.

Oto spojrzenie na aktualne sondaże w stanach:

Te sondaże powodują wzrost ciśnienia krwi w Berlinie, Brukseli i Waszyngtonie. SEMAFOR niedawno podsumował sposób myślenia w tych miejscach w artykule zatytułowanym "The Big Worry".

Próbują w nim wytłumaczyć, co jest nie tak z wyborcami, iż zagłosowaliby na AfD lub kogoś takiego jak "prokremlowski" Wagenknecht. Oczywiście, według poważnych ludzi, główna wina leży po stronie Rosjan:

Wyniki wyborów do Parlamentu Europejskiego pokazały wyraźny podział między byłymi Niemcami Wschodnimi i Zachodnimi, przy czym prawie każdy okręg wyborczy w byłym bloku wschodnim trafił do skrajnie prawicowej AfD, co skłoniło jednego z ekonomistów do komentarza: "Kto powiedział, iż Niemcy się zjednoczyły?". Naukowiec z Saksonii powiedział w wywiadzie dla "The German Review", iż pomimo poparcia dla partii przyjaznych Rosji, "Niemcy ze Wschodu nie lubią Rosji. Zamiast tego nauczyli się podczas zimnej wojny, że lepiej nie prowokować Kremla". Analitycy ostrzegali przed rosyjskimi kampaniami wpływu podczas wyborów europejskich, mającymi na celu zwiększenie poparcia dla partii skrajnie prawicowych. Jednak we wschodnich Niemczech poparcie dla stanowiska AfD wobec Rosji i migracji stało się tak silne, iż "nie ma żadnego wpływu" – powiedział Semaforowi politolog Hans Vorländer.

Artykuł Senatora podkreśla inny trend wśród zakorzenionego establishmentu, który polega na zrównywaniu lewicy i prawicy (w tym przypadku BSW i AfD) jako dwóch stron tego samego medalu:

Jan Rovny, profesor nauk politycznych w Sciences Po, powiedział Semaforowi. Skrajna lewica projektuje niesłuszną nostalgię za Rosją jako "nosicielem pewnego rodzaju sowieckiego dziedzictwa", podczas gdy prawica postrzega Putina jako symbol "chrześcijańskiej, tradycyjnej, maskulinistycznej Europy". Uderzające jest to, iż zamiast walczyć ze sobą, nacjonaliści postrzegają siebie jako zjednoczony bastion w obliczu postrzeganego jako wspólny wróg.

Nie ma to oczywiście nic wspólnego z realiami ekonomicznymi niemieckiej polityki energetycznej ani z pytaniem, czy rozsądne jest, aby Niemcy całkowicie podporządkowały się roli placówki wojskowej USA z bronią dalekiego zasięgu wycelowaną w Moskwę (i rosyjskimi pociskami hipersonicznymi wycelowanymi w Berlin). SEMAFOR podsumowuje: "Skrajna lewica i skrajna prawica machają różnokolorowymi flagami, ale ostatecznie są podobne".

Ale tak naprawdę nie są. W ogóle.

Oto kilka przykładów:

• BSW proponuje bardziej sprawiedliwy system podatkowy, który byłby korzystny dla klasy robotniczej, np. żądanie podatku od nadmiarowych zysków w sektorze przemysłowym. AfD chce obniżyć podatki we wszystkich dziedzinach, w tym w tych, które są progresywne i służą redystrybucji bogactwa, takich jak podatek od spadków

• BSW wierzy w globalne ocieplenie i chce przez cały czas podejmować działania na rzecz klimatu, ale pracować nad złagodzeniem ekonomicznego ciosu dla klasy robotniczej. AfD odrzuca naukę o klimacie. W swoim manifeście wyborczym do Parlamentu Europejskiego stwierdza, iż "twierdzenie o zagrożeniu spowodowanym przez człowieka zmianami klimatycznymi" jest "histerią CO2" i zniosłoby prawa klimatyczne, które zmniejszają dobrobyt i wolności.

• BSW chce wzmocnić siatkę bezpieczeństwa socjalnego. AfD podkreśla granice roli państwa.

Łatwo zrozumieć, dlaczego leniwe analizy wrzucają do jednego worka lewą i prawą stronę. W kwestiach, które naprawdę mają znaczenie dla atlantystów, którzy atakują biurokratyczne i medialne biura (niekwestionowane poparcie dla polityki gospodarczej Brukseli i dla prowadzonej przez NATO wojny z Rosją), AfD i BSW zajmują podobne stanowiska. Oba opowiadają się za zniesieniem sankcji wobec Rosji i dostaw broni na Ukrainę oraz wydostaniem się spod kontroli Waszyngtonu. Fakt, iż partie te bardzo różnią się w kwestii polityki gospodarczej dla wyborców z klasy robotniczej, nie jest tak istotny. Być może atlantyści bylizajęci przez tak długi czas próbami zrównania nazizmu i komunizmu z czasów II wojny światowej, to wszystko przychodzi naturalnie.

Niezależnie od tego, co jasno wynika z tych analiz i ciągłego braku jakiejkolwiek reakcji rządu na obawy wyborców, to przekonanie, iż to wyborcy muszą się zmienić. Któż musi przestać być tak zacofany, tak głupi i pragnący rzeczy, których nie może mieć.

Zapytany po kompromitującym wyniku swojej partii w wyborach do Parlamentu Europejskiego, czy chciałby skomentować swoją upokarzającą porażkę, kanclerz Scholz nie powiedział nic o wysłuchaniu obaw wyborców i obiecał je rozwiązać. Odpowiedział po prostu wyzywającym "nie".

I to adekwatnie podsumowuje, gdzie Niemcy są w tej chwili. System demokratyczny częściowo się załamał, ponieważ wyborcy wysuwają żądania, a wybrani przywódcy po prostu mówią "nie". Minister spraw zagranicznych w rządzie Scholza, Annalena Baerbock, była bardziej otwarta w swoich niesławnych komentarzach z 2022 roku:

Mówiąc o Baerbock, być może wzięła na siebie satyryczny tort, kiedy niedawno wycofała się z wyścigu o urząd kanclerza w przyszłym roku. Powód? Powiedziała, że świat potrzebuje "więcej dyplomacji, a nie mniej", co może brzmieć dziwnie w ustach kogoś, kto jest znany z braku dyplomacji, ale idealnie pasuje do obecnego rządu.

Nic dziwnego, iż wyborcy szukają alternatyw.

AfD przygotowuje się do przebicia się przez zaporę sieciową

Co jeszcze mogą w tym momencie rzucić na AfD – poza całkowitym delegalizacją partii, która mogłaby pogrążyć Niemcy w chaosie? Ta możliwość pozostaje na stole, a niedawne użycie 200 zamaskowanych policjantów do nalotu na biuro i dom prawicowego wydawcy Compact Magazine nie jest dobrym znakiem.

AfD jest rutynowo stawiana pod pręgierzem w mediach. Nazistowskie porównania powtarzano w nieskończoność, często nie bez powodu, ponieważ członkowie AfD po prostu nie mogą powstrzymać się od podziwu dla Trzeciej Rzeszy, jak na przykład czołowy kandydat AfD w wyborach do Parlamentu Europejskiego, Maximilian Krah, który musiał wycofać się z kampanii w maju po tym, jak powiedział, iż nie wszyscy członkowie nazistowskiego SS byli zbrodniarzami. Jest też wiele innych przykładów.

Partia jest już pod nadzorem państwa.

Sprawy szpiegowskie i korupcyjne z udziałem członków AfD wybuchły przed europejskim głosowaniem.

Mimo to partia uzyskała w czerwcu najlepszy jak dotąd wynik w skali kraju, zajmując drugie miejsce w wyborach do Parlamentu Europejskiego z wynikiem 15,9%. Ich następną misją jest rozpoczęcie przełamywania zapory ogniowej w Niemczech, która ma na celu trzymanie partii z dala od jakichkolwiek rządów.

"Zapora ogniowa zniknęła już mniej więcej na poziomie gminnym" – powiedział agencji Reutera Joerg Urban, szef AfD w Saksonii. "Kolejnym krokiem jest poziom stanowy".

Początkowo bardziej antyunijna partia i schronienie dla neonazistów, AfD była w stanie unieść się na fali sprzeciwu wobec polityki rządu, która była katastrofalna dla ludzi pracy – od wojny na Ukrainie i przegranej wojny sankcyjnej, przez katastrofalną politykę energetyczną, która najmocniej uderzyła w biedniejszych ludzi, po duży wzrost imigracji przy jednoczesnym spadku poziomu życia. w tej chwili jest powszechnie postrzegana przez swoich zwolenników jako partia, która "uratuje" niemiecką kulturę i przywróci krajowi mile wspominane dni – czy to sprzed 10 lat, czy 85 lat.

Jednak partie głównego nurtu w Niemczech nie są wiarygodne, gdy krytykują etnonacjonalizm AfD, podczas gdy jednocześnie popierają ludobójstwo w Palestynie, co może obejmować szybki wzrost deportacji, a jednocześnie przyjmują znacznie ostrzejszą linię wobec imigrantów, starając się udaremnić wzrost popularności AfD. Na początku tego roku Bundestag uchwalił ustawę o poprawie repatriacji, która wydłuża z 10 do 28 dni czas, przez jaki państwo może zatrzymać kogoś przed deportacją. Daje również państwu więcej uprawnień do wchodzenia do domów, sprawia, iż podejrzenie niektórych przestępstw kryminalnych jest wystarczające do deportacji ludzi, a niektóre działania pracowników organizacji humanitarnych, którzy pomagają osobom ubiegającym się o azyl, są karane karą do dziesięciu lat więzienia.

Otwartym pytaniem pozostaje, czy sprzeciw wobec wzrostu imigracji do Niemiec byłby takim problemem, gdyby nie nastąpił w czasie cięć budżetowych i obniżającego się standardu życia. Niezależnie od tego, droga obrana przez obecny rząd, podobnie jak przez AfD, polega na karaniu imigrantów, a nie na próbie poprawy poziomu życia.

Czy ktokolwiek naprawdę będzie reprezentował klasę robotniczą?

Koalicja Scholza oscyluje wokół granicy 10 procent w większości Niemiec Wschodnich. jeżeli Wagenknecht jest przewodniczącym ostatniego gwoździa do trumny SPD po półwieczu upadku przyspieszonego przez porzucenie klasy robotniczej, pracuje nad tym, by zająć miejsce, które ona (i Die Linke) kiedyś zajmowała.

Problem w tym, iż okazuje się, iż toczy ona bardziej walkę z AfD. [3] Partia Scholza nagle nie ma realnego zaplecza, o którym mogłaby mówić. W wyborach europejskich na SPD głosowało nieco ponad 18 proc. Niemców, a AfD – 18,5 proc. Adam Tooze wyjaśnia:

Niemcy, którzy czują się zamożni, są dwa razy bardziej skłonni głosować na Zielonych lub FDP niż ci, którzy czują, iż źle im idzie. Ale SPD również osiąga o 36 procent lepsze wyniki wśród Niemców, którzy uważają, iż żyją dobrze, w przeciwieństwie do tych, którzy czują się źle. Partie, których poparcie przechyla się w drugą stronę, znajdują się w opozycji: ugrupowanie Wagenknechta i AfD. Poparcie dla AfD jest dwa i pół raza większe wśród Niemców, którzy uważają się za twardzieli, niż wśród tych, którzy uważają się za zamożnych.

Jak wyszczególnił Tooze w swoim szczegółowym zestawieniu głosowania Niemiec w wyborach do Parlamentu Europejskiego, "prawdziwa opozycja w niemieckim społeczeństwie i preferencjach politycznych nie znajduje się między »starym« ruchem robotniczym a AfD. Prawdziwe zestawienie jest między AfD a Zielonymi".

CDU może prowadzić w sondażach krajowych i prawdopodobnie stanie na czele przyszłego rządu, ale Zieloni i AfD najlepiej reprezentują siły ideologiczne w Niemczech. Jedna z nich to globalistyczna, neoliberalna, burżuazyjna, prowojenna, pronatowska partia, która faworyzuje imigrację. Druga jest suwerenistyczna, etnonacjonalistyczna, opowiada się za bardziej narodową oligarchią, ma coraz większe poparcie klasy robotniczej (pomimo braku propozycji politycznych, które przyniosłyby korzyści robotnikom) i nie sprzeciwia się wojnie, ale upiera się, iż leży ona w interesie Niemiec, a nie Waszyngtonu.

BSW próbuje rozbić tę imprezę. Wrześniowe wybory w trzech wschodnich stanach mogą stanowić duży impuls.

Jak widać, niemiecki elektorat znajduje się w stanie fluktuacji, napędzanej przez wstrząsy w kraju i głębokie niezadowolenie z koalicji rządzącej. Nie ma zgrabnego sposobu na wyjaśnienie migracji wyborców, poza być może gniewem. Ostatnie sondaże pokazują, iż 87 procent wyborców AfD uważa, iż obecny rząd powinien otrzymać reprymendę; Zgodziło się z tym 71 procent wyborców Wagenknecht. Obie partie pozyskują wyborców z innych partii, niezależnie od ideologii:

Zwolennicy Wagenknecht uważają pokój i wojnę na Ukrainie za swoje główne zmartwienia, a ona przez cały czas podkreśla swój sprzeciw wobec konfliktu, a także niedawną decyzję o rozmieszczeniu amerykańskich rakiet dalekiego zasięgu w Niemczech. Ich drugim największym zmartwieniem jest imigracja. Wagenknecht, urodzona w Niemczech Wschodnich w niemieckiej i irańskiej rodzinie, nie chce ograniczać imigracji z powodów etnon-nacjonalistycznych, jak AfD, ale jej stanowisko można podsumować jej odpowiedzią na pytanie dotyczące tej kwestii:

Nie sądzimy, aby neoliberalny system imigracyjny, w którym każdy może udać się gdziekolwiek, a potem musi jakoś próbować się dopasować i przetrwać, jest dobrym pomysłem. Musimy przyjmować ludzi, którzy chcą pracować i mieszkać w naszym kraju, i powinniśmy się tego nauczyć. Nie powinno to jednak zakłócić życia tych, którzy już tu mieszkają, i nie powinno nadwyrężać zbiorowych zasobów, dla których ludzie pracowali i płacili podatki. W przeciwnym razie wzrost znaczenia natywistycznej prawicy będzie nieunikniony. W rzeczywistości AfD w obecnym kształcie jest w dużej mierze spuścizną Angeli Merkel. W Niemczech mamy dramatyczny niedobór mieszkań, zwłaszcza dla osób o niskich dochodach, a jakość edukacji w szkołach publicznych stała się miejscami przerażająca. Nasza zdolność do zapewnienia imigrantom szansy na równy udział w naszej gospodarce i społeczeństwie nie jest nieograniczona.

Problemem Wagenknechta pozostaje to, iż Niemcy uważają imigrację za swój najważniejszy problem i najbardziej ufają AfD. I tu dochodzimy do sedna załamania demokracji w Niemczech. Obecnemu i poprzednim rządowi trudno byłoby lepiej promować AfD, gdyby próbowały.

Gwałtowny napływ milionów imigrantów w połączeniu ze stagnacją gospodarczą, nieprzystępnymi cenowo mieszkaniami i cięciami w usługach socjalnych to przepis na katastrofę. I tak oto mamy teraz AfD, która otrzymała pieniądze od miliardera, potomka prominentnych nazistów, gotowa wygrać wybory stanowe, pomimo licznych komentarzy ze strony urzędników partyjnych, pokazujących w najlepszym razie brak zrozumienia dla zbrodni nazistowskich, a w najgorszym podziw dla nich, a także argumentujących, iż muzułmanie i inni są "nie do pogodzenia" z niemiecką kulturą.

Asysta nie pochodzi tylko z Berlina. Wyborcy mogą się zastanawiać, co jest takiego złego w AfD, skoro "odpowiedzialne" centrum polityczne w Brukseli i Waszyngtonie wspiera nazistów na Ukrainie, rehabilituje nazistów, wprowadza masową cenzurę i inne represje, popiera ludobójstwo i ogólnie wciąga nas kopiąc i krzycząc w swoją neoliberalną faszystowską wizję przyszłości. I nie ma co do tego wątpliwości, iż gdyby AfD stopniowo nauczyła się podążać za linią NATO i UE, bez wątpienia zostałaby powitana z otwartymi ramionami na salonach władzy, niezależnie od jakiegokolwiek podziwu dla SS.

Czy warto oddać głos na AfD, mimo jej sporego bagażu, bo partia opowiada się za przywróceniem Niemcom suwerenności, co mogłoby przyczynić się do upadku UE i NATO? Problem z tym uzasadnieniem polega na opcji BSW, która oferuje taką samą opozycję wobec Projektu Ukraina i NATO jak AfD, bez żadnego sentymentu do nazistów i lepszej platformy dla klasy robotniczej, więc może to odpowiada na pytanie.

W szerszym ujęciu, najprostszym sposobem na pokonanie partii takiej jak AfD jest zapewnienie wyborcom korzyści materialnych, które poprawią jakość ich życia; Zamiast tego mamy do czynienia z sytuacją odwrotną, a na domiar złego, wyborcy są obrażani jako rasiści za szukanie alternatywy, podczas gdy ich standard życia spada, a "centrum" zatyka uszy i nalega na "stabilność".