Tusk walczy z dywersją. Ziobro walczy z… Tuskiem

Sprawa poniedziałkowych eksplozji na trasie Warszawa–Lublin, które premier Donald Tusk określił jako „akt dywersji”, powinna stać się impulsem do rzeczowej debaty o bezpieczeństwie Polski. Zamiast tego otrzymaliśmy jednak kolejną odsłonę retoryki strachu i politycznych rachunków, tym razem w wykonaniu Zbigniewa Ziobry. Były minister sprawiedliwości, zamiast pytać o fakty, natychmiast wskazał winnych – tradycyjnie poza własnym obozem.

Najpierw fakty: w okolicach miejscowości Mika doszło do eksplozji ładunku, który – jak informował premier – „miał najprawdopodobniej na celu wysadzenie pociągu na trasie Warszawa-Dęblin”. Chwilę później odkryto uszkodzenia torów bliżej Lublina. Tusk podkreślił: „Na szczęście nie doszło do tragedii, ale sprawa jest bardzo poważna”.

W takiej sytuacji obywatele oczekują spokoju, profesjonalizmu służb oraz jasnej komunikacji państwa. Tymczasem z Budapesztu odezwał się Zbigniew Ziobro – polityk, wobec którego prokuratura chce postawić 26 zarzutów, a którego własny immunitet został uchylony 7 listopada. Jego komentarz to podręcznikowy przykład próby przejęcia narracji poprzez insynuacje.

„Tusk dla zemsty na dzisiejszej opozycji świadomie osłabił bezpieczeństwo Polski” – stwierdził Ziobro, stawiając zarzut nie tyle absurdalny, co po prostu nieudowadnialny. Już w tym pierwszym zdaniu widać dobrze znany mechanizm: jeżeli w państwie dzieje się źle, winien jest Tusk. jeżeli dzieje się gorzej – tym bardziej.

Były minister poszedł dalej: „Wydał wojnę zakupowi systemu Pegasusa, bo ten system ujawnił gigantyczną korupcję jego ludzi”. To sugestia tyleż efektowna, co bezpodstawna. Ziobro próbuje przedstawić Pegasusa jako narzędzie „czystej walki z przestępczością”, podczas gdy opinia publiczna pamięta dobrze szereg publikacji, które pokazywały wykorzystywanie systemu do operacji politycznych, a choćby inwigilacji przeciwników obozu rządzącego.

Kluczowy fragment wpisu Ziobry brzmi jednak tak: „Za naszych rządów służby rozbiły rosyjską grupę dywersyjną, która chciała wykolejać pociągi, a Pegasus okazał się pomocny”. Ten cytat to kwintesencja narracji, którą PiS i jego liderzy usiłują podtrzymać od miesięcy: Polska była bezpieczna tylko wtedy, gdy oni stali na straży państwa. Żadnych wątpliwości, żadnej autorefleksji – tylko opowieść o własnych sukcesach i cudzych porażkach.

Problem polega na tym, iż opinia publiczna nie musi wierzyć na słowo. To za czasów Ziobry wojna hybrydowa ze Wschodu przybrała niespotykane wcześniej rozmiary, a raporty ABW i NIK wielokrotnie wskazywały na poważne braki w wyposażeniu i koordynacji służb. Dziś natomiast to obecny rząd mierzy się z konsekwencjami zaniedbań poprzedników – również tych w zakresie kontroli infrastruktury krytycznej.

Warto też pamiętać o szerszym kontekście: wniosku o areszt wobec Zbigniewa Ziobry, skierowanego 13 listopada przez prokuraturę. Nic dziwnego, iż polityk broni się przed publiczną marginalizacją, ale jego strategia – atakować wszystkich i wszędzie – bardziej odsłania desperację niż siłę. Stąd prawdopodobnie propozycja, iż „może być przesłuchany w polskiej placówce dyplomatycznej w Budapeszcie lub w Brukseli”. Brzmi to jak próba kontrolowania sytuacji z bezpiecznej odległości, nie zaś jak gest współpracy.

Wróćmy do meritum: akt dywersji na torach to poważne ostrzeżenie. Polska potrzebuje dziś nadzwyczajnej jedności służb i polityków. Tymczasem Ziobro, zamiast ją wzmacniać, robi to, co robił przez całą swoją polityczną karierę – szuka wrogów, mnoży konflikt, podsyca emocje. W obliczu realnego zagrożenia takie zachowanie nie tylko nie pomaga, ale wręcz szkodzi.

Bo państwo nie stanie się bezpieczniejsze od krzyków z Budapesztu. Potrzeba kompetencji, a nie kolejnych wersji teorii o „korupcyjnym układzie”. I warto, by Zbigniew Ziobro – zanim znów sięgnie po oskarżenia – zastanowił się, ile z obecnych problemów służb ma swoje korzenie w okresie, gdy to on ponosił za nie odpowiedzialność.