10 godzin temu
W polskim życiu publicznym pojawił się pewien gatunek aktywisty. Nie taki, który tropi patologie i rozlicza władzę – to byłaby szlachetna misja. Mówimy o kimś zupełnie innym. O kimś, kto widzi tylko w jedną stronę. Czujny, gdy ktoś atakuje ostro Zbigniewa Ziobrę, Patrycję Kotecką, Jarosława Kaczyńskiego czy Mateusza Morawieckiego, ale ślepy, gdy trzeba zbadać atakujących drugą stronę. To właśnie Szymon – atakujący Pablo Moralesa czy Morgensterna, anonimowe konta w sieci, sprzyjające PO. Ale gdy trzeba się zająć Emilią Kamińską, czyli Arturem Ch. zapada cisza. Przypadek?
Szymon działa z energią pogromcy internetu. Węszy, śledzi, poluje na anonimowe profile, które ostro komentują scenę polityczną – oczywiście tylko te, które uderzają w dawny obóz władzy. Z pasją demaskatora publikuje „analizy”, „powiązania”, „ustalenia”, z wielką emfazą podkreśla, iż ktoś czegoś nie skomentował. Kiedy jednak pojawiają się pytania o ludzi i środowiska faktycznie uwikłane w poważne kontrowersje – jakoś dziwnie milczy. Albo udaje, iż tematu nie ma. Albo go nie widzi. Albo…
Najbardziej uderzający jest jednak kontekst jego pracy. Redakcja, w której działa Szymon, była publicznie krytykowana za korzystanie z ogromnych środków z Funduszu Sprawiedliwości – tego samego, którego wydatkowanie opisywano w debacie publicznej jako skrajnie kontrowersyjne, nietransparentne i w wielu miejscach krzywdzące pierwotny cel, którym miało być wsparcie osób pokrzywdzonych przestępstwem.
To nie są oczywiście zarzuty wobec Szymona Jadczaka – to fakty z raportów, kontroli i oficjalnych publikacji, które jednak jakoś nigdy nie stały się przedmiotem jego „dziennikarskiego śledztwa”. Można postawić jednak pytanie, czy redakcja uwikłana w takie obrzydliwe układy ze Zbigniewem Ziobro, Patrycją Kotecką i innymi politykami, to dobre miejsce pracy dla kogokolwiek.
