22 godzin temu
Niedawno opublikowane badania socjologiczne wykazały, iż począwszy od 1965 roku, czyli ostatniego roku Soboru Watykańskiego II, liczba wiernych uczęszczających do kościoła w krajach katolickich znacząco spadła w porównaniu do innych wyznań. Wyniki pokazują szkodliwość postanowień tego soboru.
Sobór Watykański II spowodował spadek liczby katolików. Świeckie badanie przeprowadzone przez Narodowe Biuro Badań Ekonomicznych (NBER) z USA wykazało, iż Sobór Watykański II wywołał spadek liczby wiernych uczestniczących w mszach świętych w Kościele katolickim na całym świecie w porównaniu z liczbą wiernych innych religii, w tym protestanckich herezji.
Analizując wskaźniki uczestnictwa w nabożeństwach religijnych w 66 krajach począwszy od 1920 roku, NBER ustaliło, iż „w porównaniu z innymi krajami, kraje katolickie odnotowały stały spadek miesięcznego wskaźnika uczestnictwa dorosłych w nabożeństwach religijnych, począwszy od 1965 roku, ostatniego roku soboru, tuż po Soborze Watykańskim II”. Kraje katolickie zdefiniowano jako te, w których populacja katolików stanowi 50% lub więcej, a wśród nich znalazły się takie państwa, jak Irlandia, Włochy, Austria, Francja, Brazylia, Filipiny i Meksyk.
Miesięczna frekwencja na nabożeństwach w krajach katolickich spadła o co najmniej 20 punktów procentowych w porównaniu do wszystkich innych krajów, a także w porównaniu do państw „chrześcijańskich”, przy czym znaczący spadek zaobserwowano po raz pierwszy w okresie od 1965 do 1974 roku. Frekwencja na mszach w krajach katolickich spadała średnio o cztery punkty procentowe na dekadę od 1965 do 2015 roku.
Odkrycia te są zgodne z wynikami badań francuskiego historyka Guillaume’a Cucheta, który w 2022 roku opublikował analizę, z której wynika, iż rok 1965, czyli koniec Soboru Watykańskiego II, oznaczał początek „upadku” praktyk katolickich we Francji.
Jak zauważył Phil Lawler , ustalenia NBER dotyczące wpływu Soboru Watykańskiego II na uczestnictwo we mszach świętych są godne uwagi, ponieważ NBER jest poważną instytucją zajmującą się badaniami ekonomicznymi i socjologicznymi, która nie bierze udziału w wewnętrznych debatach wśród poszczególnych nurtów katolicyzmu.
Chociaż NBER nie zbadał, co konkretnie w Soborze Watykańskim II spowodowało gwałtowny spadek frekwencji na mszach świętych na całym świecie, jego badacze przytoczyli kilka potencjalnych czynników zaproponowanych przez autora Andrew Greeleya, w tym zmiany w samej Mszy świętej, nowe ekumeniczne spojrzenie na inne religie i zniesienie wymogu pewnych praktyk, takich jak powstrzymywanie się od spożywania mięsa w piątki.
Istotne zmiany w samej Mszy Świętej rozpoczęły się wraz z wejściem w życie Pierwszej Instrukcji o należytym wykonywaniu Konstytucji o liturgii świętej, Inter Oecumenici, 7 marca 1965 roku. Choć jej celem było uczynienie Mszy Świętej bardziej „przystępną” i strawną, wprowadzone zmiany mogły zostać odebrane jako obce, a choćby szokujące dla wielu katolików, dla których Msza Święta przez całe życie pozostawała praktycznie niezmieniona.
Na przykład Inter Oecumenici zastrzegło, iż „ główny ołtarz powinien być wolnostojący, aby można było go obejść i odprawiać Mszę twarzą do wiernych”. Samo to jest radykalną zmianą, ponieważ wymusza dosłownie 180-stopniową zmianę orientacji Mszy.
W 1965 roku zniesiono Psalm 42 na początku Mszy Świętej oraz Ostatnią Ewangelię i modlitwy Leona X na końcu. Wierni mieli odmawiać Ojcze Nasz razem z kapłanem. Lekcje, epistołę i Ewangelię czytano lub śpiewano twarzą do ludu. Podczas Mszy Świętych nieuroczystych wierni świeccy mieli „czytać lekcje i epistołę wraz ze śpiewami pomiędzy nimi”, podczas gdy kapłan siedział i słuchał. Uczestnicy Mszy Świętej mieli mówić „Amen” przed przyjęciem Komunii Świętej.
Jak zauważył francuski historyk Cuchet, odnosząc się do spadku uczestnictwa we mszach świętych, zmiany w rytuałach mogą wydawać się „drugorzędne dla intelektualistów”, ale „w rzeczywistości są one czynnikami psychologicznymi i antropologicznymi”.
Chociaż dla większości katolików uczęszczających na mszę najbardziej widocznym i namacalnym skutkiem Soboru Watykańskiego II były zmiany liturgiczne, badacze twierdzą, iż nie należy lekceważyć wyraźnej zmiany doktrynalnej Soboru Watykańskiego II.
„Otwarte kwestionowanie doktryn obowiązujących od wieków, takich jak zakaz stosowania kontroli urodzeń, mogło zachwiać postrzeganiem Kościoła jako niezmiennego i trzymającego się prawdy, a także zastąpić go modelem, w którym jednostki miały bardziej bezpośrednią relację z Bogiem i były w związku z tym mniej zależne od Kościoła i jego formalnych nabożeństw” – zauważyli badacze, powtarzając słowa Greeleya.
Chociaż Kościół przez cały czas utrzymywał zakaz antykoncepcji, w 1967 roku do prasy wyciekły informacje, iż zdecydowana większość członków komisji papieża Pawła VI ds. kontroli urodzeń, w tym 60 z 64 teologów i dziewięciu z 15 kardynałów, poparło zniesienie zakazu.
Sobór Watykański II był wyjątkowy w historii Kościoła ze względu na niejednoznaczne stwierdzenia, które wywołały powszechne wrażenie, iż Kościół zmienił swoje nauczanie. Na przykład, w encyklice Unitatis Redintegratio stwierdzono, iż czasami dopuszczalne jest wspólne nabożeństwo z osobami niebędącymi katolikami, podczas gdy co najmniej trzy sobory kościelne wyraźnie zakazały wspólnej modlitwy z heretykami.
Dla katolików, którzy mogli nie nadążać za zmianami w dokumentach Soboru Watykańskiego II, lawina zmian, takich jak porzucenie niektórych modlitw, jak ta za wiarołomnych Żydów, mogła wywołać wrażenie, iż Kościół przeszedł istotną zmianę w nauczaniu. Jak ujął to dr John Pepino, podsumowując badania Cucheta: „Instytucja, która przyznaje się do błędu wczoraj, równie dobrze może być w błędzie dzisiaj”.
Raport NBER jest dostępny tutaj.
Polecamy również: Afera na kolejnej uczelni. Chodzi o sprzedaż dyplomów
