Słowo rozdaje miłość
Słowo rozdaje miłość promienną w pieśni dzwonu
W duszy maluje obrazy życiem tchnące
Drzewo Kościoła, ludzkości i mojej rodziny
Ręką ojcowską objęte każde kłącze
Pośród gałęzi z ran krzyża wyrywa się słońce
W kiściach liści w symbiozie wznieca pieśń życia
Kwiat nasycony posoką, stanie się owocem
Wskaże dal wieczności - w świt nowego bycia
A jakże, z tego padołu odejście jest pewne
Otulone miłością wiernego rodu
Odsłania pierś ku doskonałej chwały i wieńca
Pan niebios włącza do anielskiego kodu
