Rzeczywistość konfrontuje unijne “elity” – „Przez rozdarcie bańki zakłamania widzą swój własny upadek”

Autor: Alastair Crooke; unz/reality-confronts-the-euro-ruling-strata

Najwyraźniej w interesie Europy nie leży jednoczenie się przeciwko prezydentowi USA z powodu przegranej wojny.

Oni (elity euro) nie mają szans: „Jeśli Trump wprowadzi te cła [25%], USA wpadną w poważny konflikt handlowy z UE” – grozi premier Norwegii. A co jeżeli Bruksela odpowie odwetem?

„ Mogą próbować, ale nie mogą” – odpowiedział Trump. Von der Leyen obiecała jednak już podjęcie działań odwetowych. Mimo to, połączone siły brytyjskich sił zbrojnych raczej nie zmuszą Trumpa do wysłania wojsk amerykańskich na Ukrainę w celu ochrony europejskich interesów (i inwestycji!).

W rzeczywistości każdy europejski członek NATO – z różnym stopniem zażenowania – teraz publicznie przyznaje, iż żaden z nich nie chce uczestniczyć w zabezpieczaniu Ukrainy bez wsparcia militarnego USA dla tych europejskich sił. To oczywisty plan, mający na celu skłonienie Trumpa do kontynuowania wojny na Ukrainie – podobnie jak groźby Macrona i Starmera dotyczące zerwania umowy wydobywczej, aby skłonić Trumpa do ponownego zaangażowania się w wojnę na Ukrainie. Trump wyraźnie przejrzał tę taktykę.

Problem jednak polega na tym, iż Zełenski wydaje się bardziej obawiać zawieszenia broni niż dalszej utraty terytorium na polu bitwy. Wydaje się, iż jemu również zależy na kontynuacji wojny (być może chce utrzymać się przy władzy).

Wezwanie Trumpa do zakończenia przegranej wojny na Ukrainie najwyraźniej wywołało pewnego rodzaju dysonans poznawczy wśród europejskich elit. Oczywiście, już od jakiegoś czasu było jasne, iż Ukraina nie przywróci granic z 1991 r. i nie zmusi Rosji do zajęcia na tyle słabej pozycji negocjacyjnej, by Zachód mógł dyktować własne warunki zakończenia konfliktu.

Jak pisze Adam Collingwood:

„Trump spowodował ogromną rysę w granicy bańki fantazji… rządząca elita [w następstwie zmiany kursu Trumpa] widzi nie tylko porażkę wyborczą, ale dosłowną katastrofę. Klęska wojenna, która pozostawia [Europę] w dużej mierze bezbronną; gospodarka zdeindustrializowana; rozpadające się usługi publiczne i infrastruktura; wysokie deficyty budżetowe; stagnacja poziomu życia; społeczna i etniczna niezgoda – oraz potężna populistyczna rebelia kierowana przez tak poważnych wrogów jak Trump i Putin w manichejskiej walce z pozostałościami czasów liberalnych – i strategicznie wciśnięta pomiędzy dwóch przywódców, którzy zarówno nimi gardzą, jak i nie szanują ich…”.

„Innymi słowy, przez pęknięcie w bańce fantazji elity Europy widzą swój własny upadek…”

„Każdy, kto potrafił dostrzec rzeczywistość, wiedział, iż od jesieni 2023 r. sytuacja na froncie będzie się tylko pogarszać, ale z perspektywy swojego świata fantazji nasze elity nie były w stanie tego dostrzec. Władimir Putin, podobnie jak Deplorables i Gammons w kraju, był atawistycznym demonem, który nieuchronnie zostanie zabity w nieubłaganym marszu w stronę liberalnej, postępowej utopii.

Wielu przedstawicieli europejskich klas rządzących jest wyraźnie wściekłych. Ale co tak naprawdę mogą zrobić Wielka Brytania lub Niemcy? gwałtownie stało się jasne, iż państwa europejskie nie mają potencjału militarnego umożliwiającego skoordynowaną interwencję na Ukrainie. Ale przede wszystkim, jak zauważa Conor Gallagher, to gospodarka europejska, która stoi na skraju załamania – w dużej mierze w wyniku wojny z Rosją – sprawia, iż ​​rzeczywistość wychodzi na pierwszy plan.

Nowy kanclerz Niemiec Friedrich Merz stał się najbardziej nieustępliwym europejskim przywódcą, opowiadając się zarówno za rozbudową armii, jak i poborem młodzieży – to europejski model oporu mający na celu powstrzymanie zwrotu Trumpa w stronę Rosji.

Mimo to zwycięska partia CDU/CSU Merza uzyskała jedynie 28% głosów i straciła znaczną część elektoratu.

Trudno uznać to za wykonalne zadanie, by wspólnie stawić czoła Rosji i Ameryce!

„Pozostaję w bliskim kontakcie z wieloma premierami oraz szefami państw i rządów państw UE i dla mnie absolutnym priorytetem jest jak najszybsze wzmocnienie Europy, abyśmy mogli krok po kroku osiągnąć niezależność od USA” – powiedział Friedrich Merz.

Alternatywa dla Niemiec (AfD) zajęła drugie miejsce w wyborach w Niemczech, zdobywając 20% głosów. Partia była faworytem wśród osób w wieku 25-45 lat. Zależy jej na dobrych stosunkach z Rosją i zakończeniu wojny na Ukrainie, a także chce współpracować z zespołem Trumpa.

A jednak, co absurdalne, AfD jest wykluczona z „zasad zapory sieciowej”. Jako partia „populistyczna” z silnym elektoratem młodzieży, jest ona automatycznie wygnana na „złą stronę” unijnej zapory. Merz już odmówił dzielenia się z nimi władzą, przez co CDU stała się „centralną” partią, między upadającą SPD, która straciła większość głosów, a AfD i Die Linke , kolejnym odrzuconym ugrupowaniem, które podobnie jak AfD zyskało głosy, zwłaszcza wśród osób poniżej 45. roku życia.

Problem tutaj – i to poważny – polega na tym, iż zarówno AfD, jak i Partia Lewicy (8,8%), które otrzymały najwięcej głosów wśród osób w wieku 18–24 lat, są przeciwne wojnie. Łącznie te dwie partie mają ponad jedną trzecią głosów w parlamencie – mniejszość blokującą w przypadku wielu ważnych głosowań, zwłaszcza w sprawie poprawek do konstytucji.

Jak wyjaśnia Wolfgang Münchau, sprawi to Merzowi wielki ból głowy:

„Z jednej strony nowy kanclerz chciał pojechać na szczyt NATO w czerwcu tego roku i zdecydowanie opowiadać się za zwiększeniem wydatków na obronę. I choć Lewica i AfD nienawidzą się pod każdym względem, to zgadzają się, iż nie dadzą Merzowi pieniędzy na wzmocnienie Bundeswehry. Ale jeszcze ważniejsze jest to, iż nie poprą reformy konstytucyjnych zasad finansowych (hamulca zadłużenia), której Merz i SPD absolutnie chcą.

Zasady są skomplikowane, ale w uproszczeniu mówią, iż jeżeli Niemcy chcą przeznaczyć więcej pieniędzy na obronę i pomoc Ukrainie, to trzeba będzie dokonać cięć w innych pozycjach budżetu (najpewniej w wydatkach socjalnych). Jednak z politycznego punktu widzenia cięcie wydatków socjalnych w celu wsparcia Ukrainy nie zostanie dobrze przyjęte przez niemiecki elektorat. Ostatnia koalicja poniosła klęskę właśnie w tej kwestii.

Nawet w gronie Zielonych Merz nie zdobędzie większości dwóch trzecich głosów niezbędnej do zmiany konstytucji, a „centrum” po prostu nie ma wystarczającej swobody finansowej, aby rzucić wyzwanie Rosji bez wsparcia finansowego ze strony USA. Von der Leyen będzie próbowała wyczarować gdzieś pieniądze na obronę, ale młodzież niemiecka głosuje przeciwko znienawidzonym partiom establishmentu. jeżeli chcą, mogą zbudować parę lampartów. „Nie znajdą żadnych rekrutów”.

Podczas gdy UE i Wielka Brytania proponują wydanie miliardów na uzbrojenie się przeciwko wyimaginowanej inwazji Rosji, stanie się to na tle wyraźnego oświadczenia Trumpa – dotyczącego groźby rosyjskiej inwazji na NATO – „Nie wierzę w to; Nie wierzę w to ani trochę.

Kolejny europejski slogan obalony przez Trumpa.

Jak więc zareaguje społeczeństwo europejskie, w dużej mierze zmęczone wojną na Ukrainie, na wyższe koszty energii i dalsze cięcia dodatków i usług socjalnych, mające na celu prowadzenie niemożliwej do wygrania wojny na Ukrainie? Starmer został już ostrzeżony, iż strażnicy obligacji zareagują negatywnie na kolejne zadłużenie brytyjskiego rządu, biorąc pod uwagę niepewną sytuację finansową.

Nie ma oczywistych rozwiązań dla obecnej sytuacji Europy: z jednej strony jest to dla Merza zagadka egzystencjalna. Z drugiej strony, jest to to samo, do czego dąży cała UE: aby cokolwiek osiągnąć, podstawową koniecznością jest większość parlamentarna.

„Zapora ogniowa”, która pierwotnie miała chronić „centrystów” w Brukseli przed prawicowymi „populistami”, została następnie w Brukseli wzmocniona decyzją Bidena w sprawie polityki zagranicznej skierowaną do wszystkich „aktorów” amerykańskiej polityki zagranicznej, iż populizm jest „zagrożeniem dla demokracji” i należy z nim walczyć.

W praktyce jednak okazało się, iż w całej UE powstały koalicje blokujące, składające się z nierównych (mniejszościowych) sojuszników, którzy zgodzili się utrzymać centrowców u władzy. Prowadziło to jednak do niekończącej się stagnacji i coraz większego oddalania się od „nas, ludzi”.

Angela Merkel rządziła w ten sposób i odkładała reformę na lata – aż sytuacja stała się (i przez cały czas jest) nierozwiązywalna.

„Czy kolejna koalicja krótkowzrocznych centrystów może powstrzymać recesję gospodarczą, naprawić błędy przywódców i uwolnić kraj ze zgubnej pułapki politycznej? „Myślę, iż znamy odpowiedź” – pisze Wolfgang Münchau.

Ale jest większy problem: jak Vance bardzo wyraźnie ostrzegał na niedawnym Monachijskim Forum Bezpieczeństwa, wrogiem Europy nie jest Rosja, ale sama Europa. Vance powiedział, iż leży to w fakcie, iż istnieje stała biurokracja, która twierdzi, iż ma wyłączną prerogatywę autonomicznego zarządzania, ale stopniowo oddala się coraz bardziej od własnej bazy.

Vance opowiadał się za zburzeniem tych barier i powrotem do (porzuconych) zasad dawnej demokracji, pierwotnie podzielanej przez Stany Zjednoczone i Europę. Vance pośrednio atakuje brukselskie (głębokie) państwo administracyjne.

Eurokraci widzą w tym nowym froncie kolejny, wspierany przez Amerykanów atak na ich państwo administracyjne – i w efekcie ich własny upadek.

W Stanach Zjednoczonych uznaje się, iż Departament Obrony, Departament Sprawiedliwości i FBI stawia „ instytucjonalny opór Trumpowi ”. Jak twierdzi Margot Cleveland, dowodzi to, iż ci, którzy wychwalają potrzebę „instytucjonalnego oporu” i rzekomej niezależności od władzy wykonawczej, są wrogami demokracji – i Trumpa.

Biorąc pod uwagę ścisłe powiązania między USA, Wielką Brytanią i europejskimi państwami cienia, pojawia się pytanie, dlaczego wśród europejskich głów państw i rządów istnieje tak silny równoległy opór wobec Trumpa.

Najwyraźniej w interesie Europy nie leży stawianie skoordynowanego oporu prezydentowi USA z powodu przegranej wojny. Czy europejska gorączka jest zatem podsycana przez szersze (amerykańskie) pragnienie Państwa Głębokiego, by zneutralizować „rewolucję Trumpa” poprzez pokazanie, oprócz sprzeciwu wewnętrznego w USA, iż Trump sieje spustoszenie wśród europejskich sojuszników USA? Czy Europa jest popychana tą drogą dalej, niż by się odważyła?

Aby Niemcy zmieniły swój kurs – choćby jeżeli dla Merza jest to nie do pomyślenia – wystarczy odrobina wyobraźni, aby wyobrazić sobie ponowne połączenie Niemiec z Eurazją. Dzięki takiemu programowi AfD uzyskała 20% głosów. Prawdopodobnie nie ma innej opcji.