Rocznica reaktywacji Młodzieży Wszechpolskiej

Sytuacja w PRL

Choć przed wojną Młodzież Wszechpolska była najliczniejszą organizacją akademicką, po 1945 roku Ruch Narodowy musiał pozostać w ukryciu. Większość przywódców Stronnictwa Narodowego i Młodzieży Wszechpolskiej, jeżeli nie zginęła bezpośrednio w walce z Niemcami, to została zamordowana przez komunistów w powojennej Polsce. Spora liczba narodowców pozostała także na emigracji w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Tuż po wojnie terror komunistyczny prowadzony przez Urząd Bezpieczeństwa likwidował kolejnych przywódców Ruchu Narodowego. W akcjach UB zginęli m.in. Tadeusz Łabędzki. Adama Humer, Lech Haydukiewicz, Jan Morawiec, a ze starszych działaczy Włodzimierz Marszewski i Adam Doboszyński. Ich mordercami byli Berman, Światło, Michnik, Różański, Wolińska i Fejgin. Jako komuniści pochodzenia żydowskiego wyrównywali „rachunki krzywd” doznanych rzekomo w okresie międzywojennym.

Reaktywacja po transformacji ustrojowej

Na powrót Młodzieży Wszechpolskiej Polacy musieli czekać do grudnia 1989 roku. Reaktywowanie Młodzieży Wszechpolskiej poprzedziła aktywność wydawnicza. W grudniu 1988 roku w Poznaniu pojawiło się pismo „Młodzież Wszechpolska”, w którym autorzy publikowali klasyki myśli narodowej m.in. Myśli Dmowskiego i wielu innych. W styczniu roku 1989 ukazało się pismo przeznaczone dla uczniów szkół średnich – „Gimnazjalista”.

Wszystkie powyższe inicjatywy wydawnicze były kierowane przez Romana Giertycha, wówczas studenta historii Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Był on członkiem Polskiego Związku Akademickiego (PZA), jednak już wtedy myślał o reaktywowaniu Młodzieży Wszechpolskiej. Od czerwca 1989 roku Roman Giertych zakładał pierwsze komórki organizacyjne. Reaktywacji dokonano na Zjeździe Założycielskim 2 grudnia 1989 roku. Delegaci na Zjazd zebrali się w Collegium Novum poznańskiego Uniwersytetu. Spotkanie rozpoczęło odczytanie listu od wiceprezesa MW w latach 1930 – 1931 mecenasa Jacka Nikischa. Główny referat wygłosił Roman Giertych, w którym podkreślił ponadklasowy charakter organizacji.

Po spotkaniu przyjęto Deklaracją Ideową i oświadczenie MW, w którym zawarto wstęp „… Pragniemy nawiązywać do tradycji przedwojennej organizacji o tej samej nazwie, jak i Ruchu Narodowego, a zwłaszcza dorobku myśli politycznej Romana Dmowskiego…” i przyjęto cztery podstawy programowe:

1. Etyka katolicka obowiązuje w życiu prywatnym i publicznym.
2. Oparcie gospodarki Polski na powszechnej własności prywatnej oraz powstrzymywanie wykupu przez obcy kapitał majątku narodowego.
3. Polska powinna być rządzona przez Polaków zgodnie ze sprawdzonymi piastowskimi tradycjami zakorzenionymi w cywilizacji łacińskiej i w Kościele Rzymskokatolickim. Odcinamy się od wszelkich tradycji lewicowych.
4. Przeciwstawiamy się stale obecnemu i wciąż aktualnemu zagrożeniu ze strony Niemiec.

Młodzież Wszechpolska od 1989 roku nie unikała pracy politycznej, choć jej naczelnym zadaniem była i jest praca formacyjna. Wielokrotnie Wszechpolacy pomagali w kampaniach wyborczych Stronnictwa Narodowego. Z ogólnopolskich akcji spory rozgłos MW uzyskała dzięki sprzeciwom wobec Unii Europejskiej, nielegalnego wykupu polskiej ziemi oraz nieuczciwej prywatyzacji.

Młodzież Wszechpolska dziś

Od tych wydarzeń minęły już 34 lata, a Młodzież Wszechpolska ponownie stała się największą organizacją narodową w kraju. Aktualnie skupia w swoich szeregach ponad tysiąc działaczy, którzy aktywnie krzewią ideę narodową, szkolą liderów pracy społecznej i politycznej oraz organizują ogólnopolskie akcje, jak Marsz Niepodległości, walentynkową akcję „Kocham Polskę”, Marsz Żołnierzy Wyklętych, Pochód Fali Życia organizowany w Światowym Dniu Osób z Zespołem Downa, Marsz Zwycięstwa upamiętniający zwycięstwo nad Bolszewikami oraz liczne akcje charytatywne, np. Paczkę dla Kresowiaka, organizując wysyłkę paczek do najbardziej potrzebujących rodaków zamieszkałych na Kresach Wschodnich na Litwie, Białorusi i Ukrainie.