10 godzin temu
Rekolekcje „Odeszły, aby żyć wiecznie… Rozważania adwentowe dla rodzin dzieci utraconych” to propozycja formacji duchowej na Adwent 2025 adresowana do rodziców w żałobie okołoporodowej. Okres przygotowania i Świąt Narodzenia Pańskiego koncentruje uwagę na euforii z narodzin dziecka. To szczególnie trudny czas dla rodzin, które – podobnie jak święta Rodzina – oczekiwały narodzin dziecka, jednak doświadczyły jego utraty w okresie prenatalnym w wyniku poronienia, ciąży pozamacicznej i martwego urodzenia. Proponowane rozważania adwentowe podejmują różne konteksty żałoby okołoporodowej, zarówno psychospołeczne, jak i teologiczno-pastoralne. Dziesięciominutowe konferencje będą emitowane w kolejne niedziele Adwentu na antenie TV Trwam o godz. 11.40.
I niedziela Adwentu, 30 listopada 2025 r.
Ewangelia dzieciństwa Jezusa afirmacją godności dziecka prenatalnego
Rozważanie przedstawia niepowtarzalną wartość krótkiej biografii utraconego dziecka, rozpisanej na kilkanaście dni lub kilka tygodni życia prenatalnego jako kompletnej i unikalnej całości. Podobnie jak prenatalny okres rozwoju Dzieciątka Jezus był równie istotny dla mesjańskiej misji Chrystusa, co okres jego publicznej działalności ewangelizacyjnej, tak biografia prenatalna dziecka poronionego i martwo urodzonego stanowi niekwestionowaną wartość samą w sobie, którą otoczenie społeczne osieroconej rodzinny winno bezsprzecznie uznać i odrzucić wszelkie postawy banalizacji jego krótkiego życia wewnątrzmacicznego jako nic nieznaczącego epizodu w projekcie rodzicielskim małżonków. W rozważaniu śmierć dziecka jest rozumiana jako szczytowe wydarzenie paschalne jego biografii, w żadnym wypadku marginalne zdarzenie położnicze.
II niedziela Adwentu, 7 grudnia 2025 r.
Próba wiary po utracie dziecka prenatalnego
Rozważanie odwołując się do perykopy uczniów zmierzających do Emaus, kształtuje uważność wspólnoty eklezjalnej i najbliższego otoczenia na osieroconych rodziców, którzy w przebiegu żałoby okołoporodowej nierzadko doświadczają próby lub wręcz kryzysu wiary. Trudności w wierze towarzyszące prenatalnej utracie dziecka niczego nie ujmują ze szlachetnej postawy moralnej rodziców. Wprost przeciwnie, świadczą o żywej wierze rodziców w Chrystusa jako osobowego Boga, któremu zawierzyli swoje rodzicielstwo i rozwój prenatalny oczekiwanego dziecka. Ewangeliczna opowieść o żałobie uczniów z Emaus kończy się łamaniem chleba, co odsłania istotne znaczenie systematycznego życia sakramentalnego, zwłaszcza eucharystycznego, w procesie żałoby. Eucharystia pozwala przekroczyć granice doczesności. Linia demarkacyjna czasu i przestrzeni, doczesności i wieczności załamuje się w Eucharystii, która jest sakramentem pamięci i obecności.
III niedziela Adwentu, 14 grudnia 2025 r.
Śmierć dziecka prenatalnego a następstwa „grzechów międzypokoleniowych”
Rozważanie podejmuje problematykę rozpowszechnionej koncepcji tzw. grzechów międzypokoleniowych. Niektórzy rodzice upatrują przyczyn prenatalnej śmierci dziecka w dziedziczeniu winy moralnej po przodkach za wyrządzone zło lub zaniedbane dobro. Zaciągnięta w minionych pokoleniach wina moralna ma stać się powodem licznych nieszczęść w rodzinie i stanowić fatum, które różnymi praktykami pobożności należy przezwyciężyć. W sposób szczególny śmierć dzieci nienarodzonych na skutek aborcji, antykoncepcji hormonalnej o działaniu wczesnoporonnym i zapłodnienia pozaustrojowego ma wywoływać konieczność ekspiacji, która dokonuje się w dalszych pokoleniach przez poronienia i martwe urodzenia dzieci upragnionych i z miłością oczekiwanych. Rozważanie prezentuje argumentację teologiczną całkowicie podważającą zasadność koncepcji „grzechów międzypokoleniowych” i wykazującą, iż śmierć dziecka, niezależnie na jakim etapie życia nastąpiła, nigdy nie jest następstwem winy moralnej przodków odziedziczonej przez dziecko w akcie poczęcia.
IV niedziela Adwentu, 21 grudnia 2025 r.
Rodzinny pogrzeb dziecka prenatalnego w parafii
Rozważanie odpowiada na często stawiany Kościołowi zarzut o zaniedbanie w parafiach praktyki liturgicznych pogrzebów dzieci umierających przed narodzeniem i negatywną postawę wobec rodzin proszących o kościelny pochówek martwo urodzonego dziecka. Wskazuje na uwarunkowania historyczno-prawne, które zaciążyły na tym, iż Kościół katolicki w Polsce przez dziesięciolecia nie mógł oficjalnie celebrować liturgii pogrzebu dziecka nieochrzczonego wprowadzonej po Soborze Watykańskim II. Przywołane okoliczności historyczno-społeczne pozwalają lepiej zrozumieć przyczyny głębokiej tabuizacji strat prenatalnych w rodzinach i środowisku społecznym oraz częstą rezygnację małżonków z organizacji rodzinnego pogrzebu swojego dziecka. W rozważaniu podniesiono kwestię pracy formacyjnej pierwszorzędnie ukierunkowującej rodziny i wspólnoty parafialne na sprawowanie rodzinnych pogrzebów dzieci nienarodzonych i traktowaniu pochówków zbiorowych wyłącznie w kategoriach interwencji kryzysowej, nie zaś wzorcowego dopełnienia straty prenatalnej.
