1 godzina temu
Indonezja planuje tymczasową pomoc medyczną dla Palestyńczyków rannych w Gazie, rozważając przyjęcie ich na wyspie Galang. Decyzja rządu łączy humanitarne zobowiązania z delikatnymi kwestiami politycznymi i logistycznymi.
Indonezja planuje udzielenie tymczasowej pomocy medycznej Palestyńczykom rannym w Strefie Gazy, rozważając przyjęcie około 2 tys. osób na wyspie Galang w archipelagu Riau, niedaleko Singapuru. Decyzja łączy zobowiązania humanitarne Dżakarty z delikatnymi kwestiami politycznymi i logistycznymi.
Wyspa, niezamieszkana od 1996 roku, wcześniej pełniła funkcję ośrodka dla uchodźców wietnamskich, a podczas pandemii COVID-19 działał tam szpital polowy.
Dlaczego Indonezja angażuje się w pomoc dla Gazy?
Indonezja, największe państwo muzułmańskie na świecie z populacją przekraczającą 270 milionów, od lat konsekwentnie wspiera Palestynę – zarówno na forum międzynarodowym, jak i poprzez pomoc humanitarną. Po rozpoczęciu izraelskiej ofensywy w Gazie w październiku 2023 roku, która według lokalnych władz pochłonęła życie ponad 60 tys. Palestyńczyków, indonezyjski rząd wielokrotnie wyrażał oburzenie i deklarował wsparcie.
Podczas swojej podróży po Bliskim Wschodzie w kwietniu 2025 roku prezydent Prabowo Subianto ogłosił gotowość Indonezji do przyjęcia rannych, sierot oraz osób dotkniętych traumą wojenną – pod warunkiem ich dobrowolnej zgody.
Plan pomocy: szczegóły, kontrowersje i procedury
Pomoc ma objąć około 2 tys. osób, w tym rannych i ich bliskich. Po zakończeniu leczenia planowany jest ich powrót do Gazy. Rząd podkreśla, iż nie chodzi o stałą relokację, a jedynie czasową operację humanitarną.
Jak poinformował Dave Laksono, wiceprzewodniczący parlamentarnej komisji ds. obrony i polityki zagranicznej, ministerstwa zdrowia, spraw zagranicznych i bezpieczeństwa prowadzą konsultacje dotyczące logistyki, gotowości medycznej oraz ram prawnych przedsięwzięcia.
– Te dyskusje koncentrowały się na wykonalności logistycznej, gotowości medycznej i ramach prawnych – powiedział Laksono dziennikowi ‘Guardian’. – Komisja została również poinformowana o strategicznych implikacjach, szczególnie w odniesieniu do postawy Indonezji w polityce zagranicznej i stabilności regionalnej.
Rozważane są także inne lokalizacje oprócz wyspy Galang, m.in. szpitale wojskowe w Dżakarcie oraz obiekty w zachodniej i centralnej Jawie. Rząd analizuje również możliwość wykorzystania dużych szpitali wojskowych w Dżakarcie, a choćby placówek w Jordanii, kraju, z którym prezydent Prabowo Subianto utrzymuje szczególnie bliskie relacje.
Polityczna delikatność i międzynarodowe zobowiązania
Plan humanitarny wzbudza pewne obawy polityczne. Niektórzy przywódcy islamscy w Indonezji wyrażają sceptycyzm i pytają o gwarancje powrotu Palestyńczyków do ich ojczyzny.
– Jednym z problemów jest to, jak zagwarantować, prawo Palestyńczyków – podkreślił Abdul Kadir Jailani, dyrektor generalny ds. Azji, Pacyfiku i Afryki w indonezyjskim MSZ. Dodał, iż plan musi być zgodny z zasadami międzynarodowego prawa humanitarnego oraz decyzjami władz palestyńskich i regionalnych.
Wdrożenie planu ma zostać skoordynowane z agencjami takimi jak UNRWA i Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża w celu opracowania dokumentacji medycznej i protokołów repatriacji.
– Naszym celem jest zapewnienie opieki, a nie przesiedlenia, oraz wsparcie ich powrotu, gdy tylko pozwolą na to warunki w Strefie Gazy – zaznaczył Jailani.
Geopolityczne tło
Indonezja nie utrzymuje stosunków dyplomatycznych z Izraelem i od lat należy do najostrzejszych krytyków jego polityki wobec Palestyny. Wielokrotnie wzywała do zniesienia blokady Gazy i pociągnięcia Izraela do odpowiedzialności za łamanie prawa międzynarodowego.
Część analityków ostrzega jednak, iż choćby tymczasowe przeniesienie Palestyńczyków może zostać wykorzystane w narracji o zmianach demograficznych w Gazie, co w przyszłości mogłoby wpłynąć na negocjacje pokojowe. Część ekspertów sugeruje, iż Indonezja powinna równolegle naciskać politycznie na Izrael i wspierać odbudowę infrastruktury medycznej w Gazie.
Plan leczenia Palestyńczyków na wyspie Galang ma wymiar solidarnościowy, ale jednocześnie stawia przed rządem w Dżakarcie poważne wyzwania dyplomatyczne i logistyczne. Ostateczna realizacja będzie wymagała wyważenia wartości humanitarnych z interesami narodowymi i stabilnością regionalną.
