tekst pochodzi z książki klausa Dąbrowskiego “Polscy masoni – 100 niezwykłych postaci”
Przez serce swe na wylot pogrzebem przeszyta,
Jak Jego pierś kulami, niech widzi stolica
Twarze wasze, zbrodniarze – i niech was przywita
Strasznym krzykiem milczenia żałobna ulica.
.
Julian Tuwim, „Pogrzeb prezydenta Narutowicza”, 1922
Gabriel Narutowicz (1865-1922) – W latach 1884-1886 studiował w Petersburgu, a 1886-1889 na politechnice w Zurychu, gdzie uzyskał stopień inżyniera. W czasie studiów w Szwajcarii współpracował z emigracyjną grupą „II Proletariat”. Przez kolejne lata mieszkał w Szwajcarii (jako projektant i budowniczy, między innymi, hydroelektrowni), we Włoszech i Hiszpanii. W 1907 r. został profesorem politechniki w Zurychu. W czasie I wojny światowej polsko-amerykański Komitet Obrony Narodowej za jego pośrednictwem przekazywał wsparcie finansowe do Polski. Został członkiem Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce oraz stowarzyszenia „La Pologne et la guerre”. W 1920 roku przeniósł się do Warszawy, objął stanowisko ministra robót publicznych. 8 grudnia 2022 r. został wybrany na pierwszego prezydenta odrodzonej Rzeczypospolitej. Obóz narodowy próbując wykreować go na główną postać lewicy rozpoczął skierowaną przeciw niemu kampanię nienawiści, zarzucając mu przynależność do masonerii, ateizm a także zdobycie urzędu dzięki głosom mniejszości narodowych. 16 grudnia 1922 r. został zastrzelony w gmachu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie przez powiązanego z endecją malarza Eligiusza Niewiadomskiego.
