Kiedy Jarosław Kaczyński znowu zjawia się w Opolu, trudno oprzeć się wrażeniu, iż coś tu nie gra. Otoczony wianuszkiem posłusznych działaczy, rzuca ciężkie słowa o Hitlerze, o Tusku, o tym, iż „Polska jest zagrożona” – jakby właśnie wrócił z jakiegoś seansu spirytystycznego, na którym duchy przeszłości podszeptują mu stare lęki. A przecież jesteśmy w Opolu. W sercu regionu, który nie krzyczy, nie szczuje, tylko ciężko pracuje, myśli o przyszłości, inwestuje, modernizuje, buduje mosty – nie barykady.
Po co więc przyjeżdża tu Kaczyński? Przecież Opole nigdy nie było jego bastionem. Nie mówi językiem tej ziemi – nie zna jej kontekstu, nie rozumie jej duszy. A mimo to pojawia się, z koturnową mową, udając, iż niesie prawdę i misję. To teatr – ale w najgorszym stylu: z tanim dramatyzmem i aktorem, który zapomniał, iż dawno przestał być wiarygodny.
Mówił długo. Momentami zadzierał głos, jakby sam chciał siebie przekonać. Ale przede wszystkim mówił rzeczy, które – w normalnej debacie publicznej – powinny zapalić czerwone lampki. Bo kiedy lider największej partii opozycyjnej nazywa demokratycznie wybrany rząd „władzą, która nie jest polska”, to nie jest już tylko kampanijna przesada. To flirt z językiem zdrady narodowej.
Agenda niemiecka, zdrada i upadek państwa
„Mamy dziś w kraju władzę, która nie jest polska” – oznajmił z powagą Kaczyński. A potem dodał, iż obecny rząd „realizuje opcję niemiecką”, działa „przeciwko interesowi Polski” i „blokuje inwestycje, które służą narodowi, by zadowolić Berlin”. Tak, naprawdę to powiedział. W Opolu. W regionie, który przez ostatnie lata rozwijał się szybciej niż większość Polski, z pomocą właśnie tych funduszy, które – według Kaczyńskiego – są w rękach „niepolskich”.
Żeby nie było zbyt subtelnie, prezes dorzucił jeszcze: „to jest wręcz agenda niemiecka”, i iż „ci ludzie prowadzą politykę likwidacyjną wobec państwa”. Retoryka grozy. Wróg u bram. Wszystko zdradzone. Polska w ruinie. Ale tym razem bez żadnych liczb, danych, dokumentów – tylko z miną apokaliptycznego proroka.
Konstytucja do śmieci? Proszę bardzo.
Najbardziej niepokojące były jednak słowa o konstytucji. Kaczyński stwierdził:
„Tę konstytucję trzeba będzie zmienić… Można powiedzieć: ni pies, ni wydra. To kompromis Wałęsy z Kwaśniewskim. To coś, co nie działa, czego nikt nie szanuje. Trzeba stworzyć nową – której nie da się podeptać jednym palcem.”
To nie jest tylko krytyka. To zapowiedź, iż jeżeli dojdą do władzy, będą chcieli wywrócić ustrój. Napisać nowe reguły gry – takie, które pozwolą im rządzić bez ograniczeń. A potem – „żeby nie dało się tego znów odebrać”.
To nie są słowa konserwatysty. To są słowa rewolucjonisty w lateksie konstytucjonalisty.
A jednak – co najbardziej uderzające – ciągle są ludzie, którzy go słuchają. Dlaczego?
Bo strach jest łatwiej sprzedawalny niż nadzieja. Bo Kaczyński mówi prostym językiem: „oni chcą wam coś zabrać”, „oni są źli”, „ja was obronię”. To nie polityka, to magiczne myślenie dla zmęczonych i sfrustrowanych. Dla tych, którym nikt nie pokazał innej drogi, nie wytłumaczył złożoności świata, nie zaproponował sensownej alternatywy.
Ile jeszcze razy trzeba to obnażać, by zrozumiano, iż to nie jest troska o Polskę, tylko obsesyjna walka o władzę? Że nie chodzi o żadnego „twardego prezydenta”, tylko o człowieka, który wykalkulował, iż musi zagrać kartą wojny, bo już nie ma innej?
W Opolu ta retoryka nie chwyta tak łatwo. Opolanie nie są ślepi. Widzą nowoczesne autobusy, strefy przemysłowe, remontowane szkoły, tętniące życiem centrum. Widzą, kto daje pieniądze na rozwój – i kto ich przez lata blokował. I kto dziś, zamiast przywieźć rozwiązania, przywozi tylko złe emocje.
Nie, panie Kaczyński. Opole nie potrzebuje kolejnej porcji podziałów i strachu. Potrzebuje ciszy, pracy i spokoju. Potrzebuje przyszłości – nie wiecznych wojen.
Fot. CMZJMZ
