Gdy 13 grudnia 1981 roku wprowadzony został stan wojenny, w regionie piotrkowskim internowano 45 osób spośród przywódców lokalnych struktur „Solidarności”. Do końca stycznia 1982 r. w odosobnieniu pozostawało 30 osób, ostatnie zwolnienia z więzień miały miejsce dopiero 15 listopada 1982 r.
W tym samym czasie następowały także odwołania pracowników ze stanowisk kierowniczych w administracji państwowej. Województwo piotrkowskie było miejscem, w którym pozbywano się masowo urzędników z województwa, miast i gmin. Zmieniano także dyrektorów przedsiębiorstw czy spółdzielni.
W pierwszych miesiącach stanu wojennego w administracji i firmach przeprowadzano czystki. Polska Zjednoczona Partia Robotnicza pozbywała się ze swoich szeregów osób związanych z opozycją. Sporo także rzuciło partyjnymi legitymacjami.
https://trybunalski.pl/wiadomosci/byl-legendarnym-dyrektorem-piomy-co-piotrkow-zawdziecza-tadeuszowi-nowakowskiemu/ccCjRuvpNVyLwWBokbAGPartyjne czystki w województwie
Stan wojenny w województwie piotrkowskim przyniósł internowania działaczy Niezależnego Samorządnego Związku zawodowego "Solidarność" oraz w pierwszych dniach protesty i strajki. 14 grudnia 1981 r. próbowano protestować w 5 zakładach województwa, między innymi w FMG „Pioma”. Struktury opozycyjne przeszły do konspiracji.
Jednocześnie w kraju rozpoczęła się akcja oczyszczania struktur Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej oraz administracji państwowej z wywrotowego elementu.
W wyniku „przeglądu kadr” w administracji państwowej, przeprowadzonego na polecenie gen. Wojciecha Jaruzelskiego, w ostatniej dekadzie marca 1982 r. odwołano prezydenta Piotrkowa Trybunalskiego Waldemara Kelma.
Posady stracili także zastępca dyrektora wydziału Urzędu Wojewódzkiego, zastępcę naczelnika miasta Bełchatów i trzech naczelników gmin.
W województwie piotrkowskim w pierwszych tygodniach stanu wojennego ze stanowisk kierowniczych w administracji państwowej odwołano wiceprezydenta Tomaszowa Mazowieckiego Józefa Białkowskiego, dwóch dyrektorów urzędu wojewódzkiego oraz czternastu naczelników i zastępców naczelników miast, miasto-gmin oraz gmin.
W przedsiębiorstwach zwolniono trzech dyrektorów i zastępców dyrektorów. Ponadto, jak wynika ze sprawozdań Komitetu Wojewódzkiego PZPR, „instancje partyjne I stopnia odwołały 109 osób zajmujących kierownicze stanowiska w jednostkach administracyjno-gospodarczych działających na ich terenie, w tym 10 sekretarzy urzędów miast, miasto-gmin i gmin oraz kierowników wydziałów, 10 prezesów GS, 9 wiceprezesów GS, 13 dyrektorów SKR, 7 zastępców dyrektorów SKR, 60 dyrektorów i zastępców dyrektorów instytucji, zakładów przemysłowych i usługowych”.
https://trybunalski.pl/wiadomosci/swiateczna-magia-brala-sie-stad-fabryka-ozdob-choinkowych-w-piotrkowie-zdjecia/qJ3qM3PyaHNVP9IVvhwoPartia oczyszcza szeregi, nie tylko własne
W województwie piotrkowskim do połowy stycznia 1982 r. usunięto jednego sekretarza komitetu miejskiego PZPR, dwóch sekretarzy komitetu miejsko-gminnego PZPR i trzech sekretarzy komitetów gminnych PZPR.
W okresie stanu wojennego szeregi PZPR znacznie się przerzedziły. W województwie piotrkowskim od 13 grudnia 1981 do 28 lutego 1982 r. skreślono z listy 2.136 członków partii. Nie wszyscy zostali wydaleni z PZPR. W piotrkowskim 629 osób oddało legitymacje partyjne.
W styczniu i lutym 1982 r. komisja weryfikacyjna oceniła pracę dziennikarzy piotrkowskiego oddziału „Głosu Robotniczego”, „Tygodnika Piotrkowskiego”, oddziału PAP, korespondentów Polskiego Radia, telewizji i „Trybuny Ludu”. Do dalszej pracy dziennikarskiej nie dopuszczono Teresy Lechowskiej, Jana Herolda, Włodzimierza Ibrona i Anny Krzyżanowskiej. Poza tym postanowiono wznowić wydawanie „Tygodnika Piotrkowskiego”.
Wkrótce po ogłoszeniu stanu wojennego i powstaniu Wojskowej Rady Ocalanie Narodowego, w Polsce zaczęły być powoływane obywatelskie komitety ocalenia. 30 grudnia 1981 r. utworzono pierwszy OKON w manualnie w województwie piotrkowskim. Wprowadził on „w sposób przemyślany, a co za tym idzie – skuteczny” zasadę „obiektywnego i sprawiedliwego rozdziału węgla” oraz „usprawnienie sprzedaży nawozów, materiałów budowlanych, obuwia i odzieży dla ludności”. W połowie lipca 1982 r. w województwie istniało już 90 OKON i 16 grup inicjatywnych, łącznie działało w nich 1.885 osób.
