22 godzin temu
Rafał Ziemkiewicz nigdy nie ukrywał sympatii do PiS ani gotowości do obrony środowiska, które uważa za „przedmurze normalności”. Problem zaczyna się tam, gdzie ta deklarowana lojalność przestaje być poglądem, a staje się ślepotą polityczną. Nie dlatego, iż brakuje dowodów — ale dlatego, iż wygodniej jest udawać, iż ich nie ma. Taki mechanizm nie jest publicystyką, ale publicznym usprawiedliwianiem autorytarnej władzy.
W sprawie nieprawidłowości wokół Funduszu Sprawiedliwości — gdzie prokuratura postawiła konkretne zarzuty osobom związanym z dawnym układem rządzącym — narracja Ziemkiewicza sprowadza się do bezrefleksyjnego bronienia „swoich”. Zamiast pytać o skalę instytucjonalnego zaniedbania polityków PiS, którzy to umożliwili, Ziemkiewicz wybiera rolę politycznego adwokata. Nie szuka prawdy — walczy o utrzymanie wygodnej iluzji.
Tekst publicysty, opublikowany w Do Rzeczy, to przykład publicystyki zamieniającej się w tarczę ochronną dla jednej partii. Ziemkiewicz powtarza tezy o „politycznej zemście” i „PR-owskim spektaklu”, ignorując, iż prokuratorskie kroki — w tym działania prokuratora generalnego Waldemara Żurka — mają ciężar prawny i dowodowy, a nie tylko medialny. „To sytuacja bez precedensu” — przypomina Żurek — i trudno sprowadzić ją do plemiennego „nas biją”.
Ziemkiewicz przekonuje, iż obecna władza „zużywa fundusz, który sama chce rozliczać”. To kalki retoryczne: odwrócić uwagę, zakrzyczeć zarzuty, zamiast skonfrontować się z faktami i aktami oskarżenia. Polityczna wygoda nie może jednak zastąpić analizy dokumentów. I to właśnie odróżnia publicystykę od agitacji.
Oczywiście — rozliczenia władzy zawsze mają wymiar polityczny, a gabinet Donalda Tuska nie ukrywa motywacji do przywracania standardów państwa prawa. Ale to nie znaczy, iż każdy krok prokuratury jest „politycznym teatrem”. Skala zarzutów dotyczących Funduszu Sprawiedliwości — konkursy, wydatkowanie środków, podejrzenia ustawiania przetargów — wymaga rzeczowej analizy, nie rytualnych zaklęć.
Slogan Ziemkiewicza, iż „jeśli nic nie znajdziecie, to zmyślcie, ale zemsta musi się dokonać”, jest nie tylko nieszczery, ale i groźny. To próba delegitymizowania państwowych instytucji tylko dlatego, iż kierują oskarżenia w stronę jego politycznych sojuszników. Zamiast zadawać realne pytania o mechanizmy i systemowe zaniedbania, publicysta rozbraja debatę, relatywizując fakty.
Krytyka władzy jest potrzebna — również obecnej. Ale negowanie wszystkiego tylko dlatego, iż dotyka „naszych”, nie jest krytyką. To intelektualne tchórzostwo. A publicysta, który zamienia się w narzędzie dyskredytacji faktów, traci nie tylko wiarygodność — ale także prawo do moralizowania o państwie prawa i demokracji.
