2 godzin temu
Najpierw fakty. Rezygnację potwierdziły lokalne redakcje; według części z nich Kobierski pozostanie na stanowisku do 15 września. Powodów nie podano, a były prezes zasłonił się sprawami osobistymi. W tle – coraz ostrzejszy spór o przejrzystość: radni skarżyli się na brak odpowiedzi MTP na pytania o finanse, sprzedaż terenów i relacje ze spółkami powiązanymi.
Po drugie, kompetencje i odpowiedzialność. Zarząd MTP publicznie kwestionował zakres kontroli komisji rewizyjnej, powołując się na opinie prawne: rada może badać wyłącznie zadania zlecone spółce przez gminę, reszta to działalność komercyjna. Radni odpowiadali: skoro miasto jest niemal jedynym właścicielem, standard transparentności powinien być wyższy niż „minimum z ustawy”. Ten spór – prawny, ale przede wszystkim polityczny – był bezpośrednim kontekstem dymisji.
Trzeci element układanki to ratusz. Prezydent Jacek Jaśkowiak mówił wprost: rada ma prawo pytać, a targi powinny odpowiadać. To komunikat podwójny – z jednej strony presja na spółkę, z drugiej dystansowanie się od zarządu. Po rezygnacji Kobierskiego ta narracja zyskuje dodatkową dźwignię: ratusz może wskazać na „zmianę jakości zarządzania” i zrzucić ciężar wizerunkowy na ustępującego prezesa. Równocześnie pojawia się jednak lustro: skoro właściciel ma 97 proc. udziałów, opinii publicznej trudno będzie wytłumaczyć, iż polityczny nadzór „nie wiedział”.
Co ta dymisja zmienia w realnej polityce miejskiej? Po pierwsze, wzmacnia komisję rewizyjną. Sam fakt odejścia prezesa w trakcie kontroli podnosi stawkę: radni – także opozycji – otrzymują argument, by domagać się pełnego ujawnienia dokumentów i harmonogramu naprawczego. W krótkim terminie spodziewany jest „pakiet porządkowy”: audyt finansów, przegląd portfela imprez (które, jak Budma czy Polagra, były krytykowane za malejącą rentowność) oraz decyzje o dalszych lub zakończonych projektach pobocznych. W praktyce oznacza to przesunięcie środka ciężkości z „efektownych inwestycji” na wskaźniki operacyjne.
Po drugie, osłabia dotychczasową autonomię MTP. Spór o dostęp radnych do informacji – niezależnie od racji prawnych – będzie teraz interpretowany w logice „kto ma coś do ukrycia”. Nowy prezes (lub p.o.) zostanie prawdopodobnie zobowiązany do wdrożenia szerokiego standardu transparentności: publikacji wybranych KPI, kalendarza odpowiedzi na zapytania komisji oraz jednolitej polityki zakupowej i sponsoringowej. To politycznie opłacalne dla ratusza i trudne do zakwestionowania przez spółkę po serii nagłówków o „braku odpowiedzi”.
Po trzecie, wymusza „nowy pomysł na MTP”. W debacie publicznej pojawił się argument samej spółki: operacyjnie wciąż jest liderem branży (m.in. certyfikaty UFI, pozycja imprez jak Meble Polska czy ITM), a wyniki EBITDA w ostatnich latach były dodatnie – choć słabsze w ostatnim roku. Ten kontrapunkt nie kasuje problemów, ale wyznacza ramy rozmowy: nie chodzi o likwidację, ale o korektę strategii i modelu governance. Dla ratusza to szansa, by zbudować „plan naprawczy bez demolki” – specjalizacja kalendarza, realistyczne cele przychodowe, ściślejsza kontrola kosztów i transparentność.
Jak to może przełożyć się na relacje w Radzie Miasta? Koalicja prezydencka zyska argument, iż „zareagowała” – to ważne w roku politycznie rozgrzanym kontrolami i pytaniami o gospodarność. Opozycja będzie naciskać na pełne ujawnienie danych finansowych i wskazywać, iż dymisja nie jest reformą. Realistyczny scenariusz to chwilowe zawieszenie broni: wspólne głosowanie nad audytem i ramowym planem działań, a później – spór o szczegóły (np. priorytety w kalendarzu imprez, zakres rewizji inwestycji „pozasprzedażowych”).
Wnioski na dziś? Po pierwsze, dymisja Kobierskiego nie rozwiązuje problemów, ale umożliwia szybką korektę kursu bez obrony zaszłości personalnych. Po drugie, bez jasnego „kontraktu przejrzystości” między MTP a radnymi kryzys wróci – tym razem z większą siłą. Po trzecie, jeżeli ratusz chce odzyskać kontrolę nad narracją, musi pokazać więcej niż deklaracje: harmonogram audytu, punkty kontrolne, odpowiedzialnych za wdrożenie. W przeciwnym razie pytanie „kto odpowiada?” wróci do punktu wyjścia – na plac Kolegiacki.
Na koniec pytanie do czytelników i decydentów: w jakim modelu MTP mają tworzyć wartość publiczną – jako szeroki „operator eventów” czy wyspecjalizowany lider kilku kluczowych branż? Od odpowiedzi zależy nie tylko wybór nowego prezesa, ale i to, czy kolejny kryzys znów będzie rozgrywany personalnie, czy wreszcie – systemowo.
