Le Penowie – długi marsz na Paryż?

Zdjęcie: Jean Marie Le Pen (L) i Marine Le Pen (R) Źródło:PAP/EPA / LUCAS DOLEGA


Kacper Kita II Zwycięstwo Zjednoczenia Narodowego w przyspieszonych wyborach parlamentarnych byłoby ukoronowaniem siedmiu dekad działalności rodziny Le Penów.


Jak doszło do tego, iż grupka marginalnych nacjonalistów wyewoluowała w pierwszą siłę polityczną Francji?


Patriarcha rodu – Jean-Marie Le Pen – niedawno skończył 96 lat. Internet obiegło wówczas nagranie starszego pana, który z zadowoleniem z kanapy obserwuje w telewizji doniesienia o sukcesie swojej córki, dublującej w wyborach do Parlamentu Europejskiego ugrupowanie prezydenta Emmanuela Macrona. Gdy w czerwcu 1928 r. rybakowi i chłopce w bretońskiej wiosce rodził się chłopiec, nie spodziewali się oni, iż ich nazwisko stanie się znane w całym kraju, a potem w całej Europie. Ich rodzice nie umieli jeszcze czytać i pisać. Ich syn został wrogiem publicznym numer jeden jako przywódca demonicznej „skrajnej prawicy”. Ich wnuczka może niedługo wreszcie dojść do władzy.


Antykomunista


Jean-Marie marzy w dzieciństwie, by połączyć morze, nad którym się wychował, z miłością do Francji i jej imperium, którą wpoili mu rodzice – pragnie zostać oficerem marynarki. Zamiast chwały spotykają go jednak szok klęski w 1940 r. i niemiecka okupacja. Gdy ma 14 lat, ginie jego ojciec, którego kuter wpłynął na niemiecką minę. Dorastający chłopak nie postrzega drugiej wojny światowej jako prostego konfliktu dobra i zła. Życzy ostatecznej porażki Niemcom, ale z sympatią patrzy także na marszałka Pétaina, którego portret stoi w domu Le Penów. Pétain w jego optyce stara się maksymalnie chronić życie Francuzów – być ich tarczą, gdy formujący Wolną Francję de Gaulle jest ich mieczem. Do swoistego „symetryzmu” Le Pena skłaniają też alianckie bombardowania francuskich miast na wybrzeżach Atlantyku, w których podczas wojny ginie 60 tys. osób. Pierwsze Boże Narodzenie bez ojca spędził z matką u jej siostry, nocując w podziemnym schronie.