2 dni temu
Zwycięstwo Karola Nawrockiego w wyborach prezydenckich 2025 roku, choć celebrowane przez PiS, odsłania jego polityczną niedojrzałość i grozi destabilizacją zarówno partii, jak i kraju.
W pierwszym wywiadzie po wygranej, udzielonym Telewizji wPolsce24, Nawrocki chwali się przygotowaniem fizycznym i poparciem PiS, ale jego słowa i działania ujawniają arogancję, brak strategii oraz niebezpieczne ambicje, które mogą podzielić obóz prawicy i osłabić Polskę. Zamiast budować jedność, Nawrocki, prezydent elekt, zdaje się eskalować konflikty, a jego wizja prezydentury budzi poważne obawy.
Nawrocki, pytany o klucze do zwycięstwa, podkreśla: „Bez politycznego poparcia PiS cały ten projekt nie mógł się zrealizować”. Ta deklaracja, choć pozornie lojalna, kontrastuje z jego próbami tworzenia niezależnego zaplecza w Kancelarii Prezydenta, co rozwściecza Jarosława Kaczyńskiego. Wybór „politycznych fighterów” takich jak Przemysław Czarnek wskazuje, iż Nawrocki chce budować „własny” PiS, zamiast działać w ramach partyjnej hierarchii. Jego ambicje, zamiast konsolidować prawicę, podsycają wewnętrzne tarcia, grożąc rozłamem w partii. Kaczyński, świadomy ryzyka osłabienia PiS przed kolejnymi wyborami, słusznie postrzega to jako zdradę zaufania.
Jego wypowiedzi o kampanii – „przygotowanie fizyczne” i „odporność” do udziału w „400 spotkaniach” – brzmią jak przechwałki, które trywializują urząd prezydenta. Nawrocki redukuje prezydenturę do kwestii wytrzymałości fizycznej, ignor Roland najważniejsze kompetencje: zdolność do dialogu, budowania konsensusu i zarządzania kryzysami. Jego chwalenie się spotkaniem z Donaldem Trumpem – „po to, aby załatwić sprawy chipów i godnego miejsca Polski” – jest równie problematyczne. Brzmi to jak PR-owy chwyt, a nie poważna dyplomacja, zwłaszcza iż brak konkretów podważa wiarygodność tych słów. Nawrocki, zamiast skupić się na realnych wyzwaniach Polski, wydaje się budować wizerunek „twardziela”, co jest nieodpowiedzialne w obliczu skomplikowanej kohabitacji z rządem Tuska.
Krytyka Nawrockiego nasila się, gdy mówi o „balansie społecznym i politycznym” jako celu swojej prezydentury: „Daję jako prezydent Polski nadzieję na to, iż będzie rodzaj balansu”. Ta deklaracja jest pusta, gdy zestawimy ją z jego konfrontacyjną retoryką wobec Tuska: „Musi się nastawiać premier Tusk na to, iż będzie miał silny odpór z Pałacu Prezydenckiego”. Zapowiadając weta i „siłę” w sporach, Nawrocki eskaluje polaryzację, zamiast łagodzić napięcia. Jego wizja prezydentury jako bastionu oporu wobec rządu grozi paraliżem politycznym, co może pogrążyć Polskę w chaosie. Taka postawa nie tylko szkodzi państwu, ale też wystawia PiS na krytykę za wspieranie prezydenta, który stawia osobiste ambicje ponad dobro kraju.
Nawrocki bagatelizuje też ataki Tuska, mówiąc: „Nie czuję się szczególnie przez Donalda Tuska dotknięty osobiście, bo myślę o Polsce”. To próba kreowania się na patriotę ponad podziałami, ale w rzeczywistości jego prezydentura zapowiada się jako przedłużenie partyjnych wojen. Oskarżenia o chuligańską przeszłość i niejasne transakcje, na które nie odpowiada wprost, podważają jego wiarygodność. Zamiast wyjaśnić te kwestie, Nawrocki unika odpowiedzialności, co rodzi pytania o jego zdolność do pełnienia urzędu.
Największym zarzutem wobec Nawrockiego jest jego krótkowzroczność. „Zapraszam do dyskusji, zapraszam do negocjacji” – mówi, ale jego konfrontacyjny ton i wybory personalne wskazują na brak gotowości do dialogu. Budując kancelarię z lojalistami, ignoruje potrzebę jedności w PiS, co może przyspieszyć rozpad partii. Kaczyński, wściekły na próby tworzenia „własnego” PiS, ma powody do obaw – Nawrocki, zamiast być lojalnym sojusznikiem, działa jak samodzielny gracz, ryzykując destabilizację obozu.
Podsumowując, Karol Nawrocki, zamiast być nadzieją dla Polski, staje się zagrożeniem dla PiS i stabilności kraju. Jego arogancja, brak doświadczenia i konfrontacyjny styl prezydentury grożą eskalacją konfliktów i rozłamem w partii. Zamiast budować mosty, Nawrocki podsyca podziały, a jego ambicje mogą pogrążyć PiS w chaosie.
