WENECKA CZARNA SZLACHTA
WENECKA CZARNA SZLACHTA POSTRZEGAŁA SWOJE ODIZOLOWANE POŁOŻENIE NA ZIEMIACH MASH JAKO NIEWYSTARCZAJĄCE DLA ICH CELÓW CHCIWOŚCI I GLOBALNYCH RZĄDÓW
871 CE-899 CE: Jednym z najlepszych rządów w historii Anglii był rząd króla Alfreda Wielkiego, który prowadził politykę alfabetyzacji, edukacji i budowania narodu, i jest założycielem literatury staroangielskiej. Cesarstwo Bizantyjskie, w pełni zainfekowane przez Chazarów, widziało w Alfredzie wybuch platońskiego chrześcijańskiego humanizmu Karola Wielkiego sto lat wcześniej i nienawidziło go i chciało Anglii jako miejsca infiltracji i kształtowania. Tak więc Bizancjum podburzyło Wikingów i Waregów lub lud Rusi Kijowskiej i zostało pokonane przez Alfreda Wielkiego. Waregowie zostali podżegani przez Chazarów-Bizantyjczyków (Wenecjan) do ponowienia ataków na Anglię.
1066 n.e.: Armie norweskie i bizantyjskie zbiegły się do Anglii. Bizantyjski przywódca został zabity przez Anglików na Stamford Bridge, ale osłabione siły angielskie zostały pokonane pod Hastings przez Wilhelma z Normandii ("Zdobywcę"), który narzucił normańskie rządy Wielkiej Brytanii.
1215 n.e.: Sponsorowane przez Wenecji krucjaty Plantagenetów, zawierały takie postacie jak Ryszard I Lwie Serce, ekstrawagancki homoseksualista, który gorliwie uczestniczył w finansowanych przez Wenecji krucjatach wokół wschodniej części Morza Śródziemnego, w tym Palestyny i Konstantynopola. Magna Carta w 1215 r. nie miała nic wspólnego ze swobodami politycznymi, ale miała chronić feudalnych baronów przed centralną monarchią, aby ci baronowie mogli legalnie prowadzić wojnę z królem, jeżeli mieli pretensje. Anglia była zakładnikiem pasożytniczych feudalnych władców, których bardziej scentralizowana monarchia mogła powstrzymać. Magna Carta była licencją na wojnę domową (y) socjopatycznych baronów na narzucenie wirtualnego niewolnictwa swoim pracownikom, a baronowie byli najbardziej reakcyjnym elementem w angielskim społeczeństwie i byli podatni na łatwą manipulację ze strony Wenecji, która podbiła Bizancjum i zbliżała się do szczytu swojej potęgi.
1250 n.e.: Weneccy oligarchowie byli wiodącą siłą wśród lombardzkich bankierów, którzy przeprowadzili "wielkie strzyżenie" Anglii, które doprowadziło do bankructwa angielskiego króla Henryka III, który odmówił spłaty weneckich banksterów swoich długów i zbankrutował. Po bankructwie wybuchła wojna domowa na dużą skalę zwołana przez weneckich przestępców.
1340 n.e.: Wenecko-chazarscy przestępcy zarażający Anglię rozpoczęli wojnę z Francją, znaną dziś jako wojna stuletnia. W ramach tej weneckiej manipulacji król Anglii Edward III zawarł sojusz z weneckim władcą (dożą Gradenigo), aby prowadzić wojnę płacową z Francją. Dziwna zgoda polegała na tym, iż wszyscy Wenecjanie w języku angielskim otrzymali te same przywileje, którymi cieszyli się Anglicy, ale żałośni Wenecjanie zaakceptowali przywileje, ale odmówili przyłączenia się do walki. Tak więc degeneracja została przeniknięta do angielskiego społeczeństwa podczas tych lat rządów weneckich, jak określono w pismach Chaucera – największego angielskiego pisarza epoki – który był anty-weneckim. Kryminalni Chazarowie-Wenecjanie wymyślili mity, aby zwiększyć swój wpływ na angielskie społeczeństwo, w tym antychrześcijański mit króla Artura i jego Okrągłego Stołu oligarchów poszukujących Świętego Graala, a dla uciskanych mas istniał mit Robin Hooda, który rabując bogatych, aby dać biednym, połączył grabież banksterów z walką klas.
1370 n.e.: Czarna Śmierć pogrążyła 35% populacji angielskiej, czyli 1,5 miliona ludzi, z powodu samej Czarnej Śmierci, która spowodowała ubóstwo narzucone przez politykę obsługi zadłużenia weneckich banksterów.
1381 n.e.: Powstanie w Londynie i południowo-wschodniej Anglii miało na celu zniesienie opłat feudalnych, swobodne korzystanie z lasów dla biednych do polowania oraz zniesienie dziesięciny i podatków pobieranych przez kościół. Nazwano to buntem Wata Tylera, który zakończył się, gdy Wat został zabity przez burmistrza Londynu. Również angielski protestantyzm był promowany przez Johna Wycliffe'a z Oksfordu. Były to środki weneckiego rozłamu religijnego i społeczno-ekonomicznego podziału i podboju, przez cały czas używane przez brytyjski syndykat zbrodni Rothschildów.
1377 n.e.: Wycliffe został uratowany przed oskarżeniem przez powstanie londyńskiej mafii. Lollardry przez wieki działały jako podziemna religia dla wydziedziczonych, utrzymywana przez wędrownych kaznodziejów. W czasach królowej Elżbiety Lollardry żyły w formie sekt zwanych Familistami i Grindletonianami. Ostatecznie przerodziły się one w purytańską rewolucję w 1640 roku. Lollardy zawierał silną dawkę prymitywnego socjalizmu; Liderzy Lollarda, tacy jak John Ball i "Jack Straw", głosili rewolucję społeczną sloganami takimi jak: "Kiedy Adam się zagłębił, a Ewa rozpięta, kto był wtedy dżentelmenem?" To jest ostateczne źródło komunizmu, którego David Urquhardt nauczył Karola Marksa pięć wieków później. W końcu lollardry rozprzestrzeniły się w Europie Środkowej za pośrednictwem husytów czeskich i spowodowały tam serię wojen religijnych. W siedemnastowiecznej Anglii istniało hasło, iż Wycliffe spłodził Husa, Hus spłodził Lutra, a Luter prawdę. Istnieją wszelkie powody, by postrzegać Lollardów jako wenecki projekt pilotażowy dla Lutra w 1517 r.
1455 n.e.-1485 n.e.: Angielska klęska Francuzów w wojnie stuletniej pozostawiła angielskie społeczeństwo w rozsypce. Doprowadziło to do oligarchicznego chaosu i wojny domowej znanej jako Wojna Dwóch Róż z dwiema stronami opartymi na kłótniach między siedmioma synami pro-weneckiego Edwarda III, który rozpoczął wojny z Francją. Wojna Dwóch Róż doprowadziła angielskie społeczeństwo do punktu załamania.
1485 n.e.-1509 n.e.: Henryk Tudor, hrabia Richmond, został Henrykiem VII, królem Anglii był pierwszym monarchą z dynastii Tudorów. Rządził Księstwem Walii do 1489 roku n.e. i był lordem Irlandii. To za Henryka VII Anglia zaczęła stawać się nowoczesnym państwem i uczestniczyć w renesansowym postępie wielkiej Europy. Henryk VII musiał stłumić kryminalnych pro-weneckich banksterów i baronów, aby stworzyć odrodzenie Anglii. Wenecjanie zostali zdziesiątkowani przez własne dzieło wojny domowej. Henryk VII ustawił się jako Wielki Policjant przeciwko oligarchom. Henryk VII ustanowił rząd centralny jako kontrolerów policji i sił wojskowych. Polityka Henryka VII była sojuszem korony z miejskimi klasami handlowymi i produkcyjnymi przeciwko wenecko-chazarskim baronom, którzy przejęli kontrolę. Wykluczył baronów-oligarchów z rządu stanowego na rzecz kupców miejskich znacznie bardziej lojalnych wobec króla. Henryk VII dał również większą władzę dworowi królewskiemu, który miał na celu narzucenie baronom władzy centralnej. Zlikwidowano prywatne armie oligarchów wraz z innymi bandytami i piratami. Henryk VII był aktywny w promowaniu firm handlowych w celu rozszerzenia handlu zagranicznego. Pod rządami państwa Tudorów Anglia istniała jako naród, ze względną stabilnością wewnętrzną i wyraźną sukcesją dynastyczną. Stłumienie oligarchów przez Henryka VII nie spodobało się Wenecji. Wenecji nie podobała się również polityka sojuszu Henryka z Hiszpanią, zabezpieczona małżeństwem jego spadkobiercy z Katarzyną Aragońską. Henryk VII dążył bowiem do dobrych stosunków zarówno z Francją, jak i Hiszpanią. Wenecjanie chcieli, aby Anglia została uwikłana zarówno z Francją, jak i Hiszpanią. Wenecja była również zasadniczo wroga nowoczesnemu państwu narodowemu, które Henryk promował w Anglii.
1509 CE-1547 CE: Syn Henryka VII, Henryk VIII, okazał się morderczym pro-weneckim psychotykiem, a Wenecjanie ponownie umocnili swój oligarchiczny system KRYMINALNYCH BANKSTERÓW. Wstąpienie Henryka VIII na tron zbiegło się z wybuchem wojny Ligi Cambrai, z Francją, Świętym Cesarstwem Rzymskim (Niemcy), Hiszpanią i papiestwem sprzymierzonymi razem, aby unicestwić Wenecję i jej chazarską oligarchię. Ta wojna światowa zapoczątkowała erę nowożytną. Henryk VIII i oligarchia wenecka byli jedynymi wśród głównych władców Europy walczących o utrzymanie pro-weneckiego zwycięstwa w kryzysowych latach 1509 CE-1510 CE. Wenecka oligarchia zdała sobie sprawę z daremności prób polityki dominacji nad światem z maleńkiej bazy weneckiego miasta-państwa, więc przeniosła swoje rodzinne fortuny, chazarskie poglądy filozoficzne i metody polityczne do takich państw jak Anglia i Holandia. niedługo Wenecjanie zdecydowali, iż Anglia (i Szkocja) jest idealna dla ich Nowej Wenecji, przyszłego centrum nowego, ogólnoświatowego imperium opartego na supremacji morskiej i oligarchicznej dominacji poprzez zniszczenie systemu politycznego i wszelkich oznak troski o większość ludzkości.
1509 CE-1715 CE: Zwycięstwo partii weneckiej w Anglii zbudowanej z kolei na wcześniej istniejącym fundamencie wpływów bizantyjskich i weneckich, najbardziej w brytyjskich rządach powiązanych. Wenecki system oligarchiczny w Wielkiej Brytanii był po prostu kontynuacją tradycji Babilończyków, Rzymian, Bizantyjczyków i Wenecjan. Weneccy oligarchowie przeniknęli do Anglii i Szkocji i byli potomkami Chazarów-Turków-Mongołów, którzy zostali zmuszeni przez Rosję i innych sąsiadów do migracji do Wenecji, a następnie do Holandii, a następnie do Wielkiej Brytanii.
1527 n.e.: Rozwód Henryka VIII z Katarzyną Aragońską i dominującym weneckim oligarchicznym politykiem, który pomógł w rozwodzie, a oligarchowie grali na żądzy i paranoi Henryka. Wenecjanie stali się założycielami potężnej tradycji różokrzyżowców, kabalistów i masonów na dworze Tudorów. Ci oligarchowie zmanipulowali Henryka VIII, aby podjąć doniosły krok zerwania z rzymskim papiestwem i założyć Kościół anglikański. Zrobił to za wyraźną radą Thomasa Cromwella, weneckiego agenta, który został jego głównym doradcą. Thomas Cromwell był agentem handlowym Henryka VIII w konfiskacie byłych klasztorów katolickich i innych dóbr kościelnych, które zostały sprzedane rosnącym rodzinom. Thomas Cromwell służył więc jako akuszerka wielu oligarchów.
1530 n.e.: Czarna szlachta wenecka postrzegała manipulację Cromwella rozwodem Henryka VIII jako szansę na politykę zagraniczną. Maleńkie włoskie miasto-państwo ustanowiło i utrzymało swój ogromny wpływ na gospodarki, handel i rządy Europy dzięki zręcznemu zastosowaniu sztuczki "dziel i rządź", stosowanej przy pomocy największego i najbardziej wyrafinowanego korpusu dyplomatycznego w całym znanym świecie.
1534 CE-1553 CE: Weneckie zniszczenie Anglików dokonało się pod sztandarem morderczego fanatyzmu religijnego. Pod rządami Henryka VIII ludność angielska kontynuowała swój tradycyjny katolicyzm, który został ustanowiony w 644 roku n.e. na synodzie w Whitby. W 1534 roku Henryk, pod niemal całkowitą kontrolą Thomasa Cromwella, wydał Akt Supremacji, który zakazywał papieża i religii katolickiej. Ci, którzy odmówili pójścia tą drogą za Henrykiem VIII, jak św. Tomasz Morus i wielu innych, zostali straceni (prawdopodobnie ścięci). Ta pierwsza faza anglikanizmu trwała do 1553 r., Kiedy władzę przejęła katolicka królowa Maria I ("Krwawa Maria", córka Henryka VIII i Katarzyny Aragońskiej).
1540 n.e.: Ogólna polityka wenecka zawsze polegała na wzniecaniu wojen religijnych (klasowych, rasowych czy czegokolwiek) między luteranami, kalwinistami i anglikanami z jednej strony, a zdominowaną przez jezuitów katolicką kontrreformacją Soboru Trydenckiego z drugiej. Podobnie jak Syndykat Przestępczy Rotszyldów dzisiaj, Wenecjanie finansowali i agitowali obie strony tego konfliktu i wywierali na nie głęboki wpływ. Wenecjanie nalegali na utrzymanie protestanckiej dynastii i protestanckiego kościoła państwowego w Anglii, ponieważ zwiększało to prawdopodobieństwo konfliktu z władzami katolickimi. Wenecjanie domagali się antyhiszpańskiej polityki ze strony Londynu, generalnie w celu ożywienia imperialnej rywalizacji z Madrytem, a przede wszystkim natychmiastowego uniemożliwienia hiszpańskiej armii stacjonującej w Mediolanie zdobycia Wenecji.
1553 n.e.-1558 n.e.: Królowa Krwawa Maria I przywróciła władzę papieską i przeprowadziła krwawą łaźnię egzekucji z udziałem od 300 do 500 wybitnych ofiar określanych jako "męczennicy maryjni". Wydarzenia te potwierdziły tezę, iż katolicka restauracja zagroziłaby życiu i mieniu. Krwawa Maria zmarła w 1558 roku n.e.
1558 n.e.: Elżbieta I, córka Henryka VIII i Anny Boleyn, została uznana przez katolików za, więc siłą przywróciła anglikański lub episkopalny kościół swojego ojca. Tak więc trzy razy w ciągu 25 lat ludność angielska była zmuszana do "fałszywej" zmiany religii pod groźbą kary śmierci. Zniszczenie spowodowane tym uderzeniem kręgosłupa szyjnego było trwałym i ogromnym moralnym, psychologicznym i intelektualnym zniszczeniem brytyjskich umysłów.
1588 CE-1603 CE: Elżbieta I była antykatolicka i antyhiszpańska, a jej polityka spełniła podstawowe weneckie cele FAKING WARS, w tym walkę z hiszpańską Armadą w 1588 CE. Elżbieta przez 40 lat znajdowała się pod wpływem Williama Cecila, Lorda Skarbnika i osławionego aktywa Wenecji, a oni przez cały czas kontrolowali angielskie finanse państwowe. Polityka gospodarcza Elżbiety miała silne elementy "komunistycznej gospodarki planowej", aby gromadzić złoto i srebro. Promowała liczne oligarchiczne monopole przemysłowe, a Cecil rozwijał marynarkę wojenną.
1603 CE-1700 CE: Stale rosnące wpływy wenecko-chazarskie w Anglii, ostatecznie prowadzące do brytyjskiego syndykatu przestępczego Rothschildów.
1628 CE-1641 CE: Karol I próbował rządzić jako autokrata, bez zwoływania parlamentu. Potęga angielskiej marynarki osłabła i nie była w stanie ochronić lokalnych statków przed piratami. To oburzyło londyńskie City i jego purytańskich kupców. Podobnie jak wszyscy monarchowie Stuartów, bali się uzyskać zgodę parlamentu na podatki wojenne, ponieważ nie chcieli podważać swoich roszczeń do boskiego prawa królów. Tak jak w Wenecji, była to oligarchia rządzona przez kilka rąk u władzy – w Wenecji rządziło najwyżej kilkudziesięciu oligarchów. W Wenecji rządzący "doża" nie był przywódcą narodu i rzekomym obrońcą całego ludu, w przeciwieństwie do monarchy. Zamiast tego doża jest sługą szlachetnych OLIGARCHÓW, którzy są właścicielami i zarządzają Wenecją dla własnych zysków. Tak więc Karol nie był dobrym sługą wenecko-chazarskich banksterów. Choć może się to wydawać obrzydliwe, w końcu Anglia stała się krajem, w którym triumf oligarchów był ostatecznie najpełniejszy.
1640 CE-1641 CE: Karol I został zmuszony do zwołania parlamentu w 1640 CE, ponieważ potrzebował pieniędzy. Ostatecznie parlament potwierdził swoją władzę, uchwalając ustawy o impeachmencie i dążąc do królewskich faworytów, którzy następnie zostali straceni. Wenecjanie zainstalowali podwójnych agentów, biorąc pieniądze zarówno od rojalistów, jak i od drugiej strony. W 1641 roku Karol I próbował aresztować członków parlamentu i pro-weneckich przestępców z City of London. Bunt przeciwko głupiemu królowi, który uciekł na północ, doprowadził do angielskiej wojny domowej lub purytańskiej rewolucji. Wojna domowa została sztucznie narzucona przez dwie rywalizujące kliki londyńskie, obie pod wpływem weneckim, tak jak robi to dziś Syndykat Przestępczy Rotszyldów. Anglia była jedynym dużym krajem europejskim w wojnie religijnej między dwiema pro-weneckimi frakcjami protestanckimi – oczywiście wojna fałszywej flagi. Obłąkany margines radykalnych sekt religijnych zaczął gromadzić zwolenników z powodu wszechobecnego wpływu weneckiego dziwactwa. Jednym z rezultatów tej wojny było usunięcie komunistycznej gospodarki planowej przez państwo Tudorów.
1640 n.e.: Angielski parlament rzekomo anulował prawie wszystkie 700 monopoli przemysłowych.
1640 n.e.: Jednym z powodów nieudolności obu stron angielskiej wojny domowej było to, iż pod rządami Tudorów szlachta i szlachta w dużej mierze zapomniały, jak prowadzić wojnę domową.
1642 n.e.: Oliver Cromwell jest finansowany przez handlarzy pieniędzmi w celu wywołania rewolucji w Anglii i umożliwienia im ponownego przejęcia kontroli nad systemem pieniężnym. Po długim rozlewie krwi Cromwell w końcu przeprowadza czystkę w parlamencie, obala króla Karola I i ścina go w 1649 roku. Handlarze pieniędzmi natychmiast konsolidują swoją władzę i na kilka następnych dekad pogrążają Wielką Brytanię w kosztownej serii wojen. Przejmują także milę kwadratową nieruchomości w centrum Londynu, która staje się znana jako City of London.
1642 n.e.: Oliver Cromwell jest finansowany przez handlarzy pieniędzmi w celu wywołania rewolucji w Anglii i umożliwienia im ponownego przejęcia kontroli nad systemem pieniężnym. Po długim rozlewie krwi Cromwell w końcu przeprowadza czystkę w parlamencie, obala króla Karola I i ścina go w 1649 roku. Handlarze pieniędzmi natychmiast konsolidują swoją władzę i na kilka następnych dekad pogrążają Wielką Brytanię w kosztownej serii wojen. Przejmują także milę kwadratową nieruchomości w centrum Londynu, która staje się znana jako City of London.
1642 n.e.-1645 n.e.: Karol I walczył z armiami angielskiego i szkockiego parlamentu w angielskiej wojnie domowej. Został pokonany w 1645 roku n.e. i poddał się szkockim siłom, które ostatecznie przekazały go angielskiemu parlamentowi. Karol odmówił zaakceptowania żądań porywaczy dotyczących monarchii konstytucyjnej i tymczasowo uciekł z niewoli w listopadzie 1647 roku. Ponownie uwięziony na wyspie Wight
1642 CE-1646 CE: Bardziej konserwatywna grupa Wenecjan opowiedziała się za ograniczoną, obronną wojną przeciwko Karolowi I, po której nastąpił wynegocjowany pokój, przy użyciu obcej armii szkockiej. Szkoci zażądali dla Anglii prezbiteriańskiego kościoła państwowego, a wśród nich była kalwińska oligarchia miejska w Londynie. Druga grupa chciała stałej armii i wojny totalnej oraz egzekucji króla i końca monarchii. Nazywano ich kongregacjonalistami i faworyzowała ich Wenecja. Oliver Cromwell wyłonił się jako lider tego drugiego weneckiego agenta grupy. W drzewie genealogicznym Olivera Cromwella wybitny był powszechnie znienawidzony wenecki agent Thomas Cromwell (1485 CE-1540 CE). Oliver Cromwell (1599 n.e.-1658 n.e.) był potomkiem siostry Thomasa Cromwella, a jego wuj ożenił się z wdową po oligarsze weneckiej finansjery. Cromwell wyśmiewał słabość armii parlamentarnej. Regiment Cromwella był bardzo skuteczny przeciwko siłom rojalistów lub kawalerów, zawierającym bardziej ekstremalne sekty. Niektóre z najważniejszych korzeni współczesnego komunizmu można znaleźć w sektach reprezentowanych w armii Cromwella Ironsides. Pod koniec angielskiej wojny domowej – Karol I został ścięty.
1642 CE-1649 CE: Cromwell jest finansowany przez handlarzy pieniędzmi w celu wywołania rewolucji w Anglii i umożliwienia im ponownego przejęcia kontroli nad systemem pieniężnym. Po wielkim rozlewie krwi Cromwell ostatecznie przeprowadza czystkę w parlamencie, obala króla Karola I i ścina go w 1649 roku n.e. Handlarze pieniędzmi natychmiast konsolidują swoją władzę i na kilka następnych dekad pogrążają Wielką Brytanię w kosztownej serii wojen. Przejmują także milę kwadratową nieruchomości w centrum Londynu, która staje się znana jako City of London.
1642 CE-1649 CE: Cromwell jest finansowany przez handlarzy pieniędzmi w celu wywołania rewolucji w Anglii i umożliwienia im ponownego przejęcia kontroli nad systemem pieniężnym. Po wielkim rozlewie krwi Cromwell ostatecznie przeprowadza czystkę w parlamencie, obala króla Karola I i ścina go w 1649 roku n.e. Handlarze pieniędzmi natychmiast konsolidują swoją władzę i na kilka następnych dekad pogrążają Wielką Brytanię w kosztownej serii wojen. Przejmują także milę kwadratową nieruchomości w centrum Londynu, która staje się znana jako City of London.
1647 n.e.: Angielska wojna domowa zakończyła się zwycięstwem angielskiej armii parlamentarnej nad wszystkimi innymi, w tym królem Karolem I, zmiażdżonym przez Cromwella. Koniec wojny secesyjnej spowodował ścięcie króla Karola I i wygnanie Karola II. Ponadto Irlandczycy i Szkoci zostali pokonani, a angielski parlament został zredukowany.
1647 n.e.: "W zamian za wsparcie finansowe będzie opowiadał się za przyjęciem Żydów do Anglii: To jednak niemożliwe za życia Karola. Karol nie może zostać stracony bez procesu, dla którego w tej chwili nie ma odpowiednich podstaw. Dlatego radzę, aby Karol został zamordowany, ale nie będzie miał nic wspólnego z przygotowaniami do pozyskania zabójcy, chociaż chętnie pomoże mu w ucieczce." — Cromwell do Ebenezera Pratta z synagogi Mulheim w Amsterdamie, 16 czerwca 1647 r.
1647 n.e.: "W zamian za wsparcie finansowe będzie opowiadał się za przyjęciem Żydów do Anglii: To jednak niemożliwe za życia Karola. Karol nie może zostać stracony bez procesu, dla którego w tej chwili nie ma odpowiednich podstaw. Dlatego radzę, aby Karol został zamordowany, ale nie będzie miał nic wspólnego z przygotowaniami do pozyskania zabójcy, chociaż chętnie pomoże mu w ucieczce." — Cromwell do Ebenezera Pratta z synagogi Mulheim w Amsterdamie, 16 czerwca 1647 r.
1647 n.e.: "Udzieli pomocy finansowej, gdy tylko Karol zostanie usunięty, a Żydzi przyjęci. Zamach zbyt niebezpieczny. Karol otrzyma możliwość ucieczki: jego schwytanie umożliwi proces i egzekucję. Wsparcie będzie liberalne, ale bezużyteczne do omawiania warunków do czasu rozpoczęcia procesu." — Do Olivera Cromwella od Ebenezera Pratta, 12 lipca 1647 roku n.e.
1648 n.e.-1649 n.e.: Karol zawarł sojusz ze Szkocją, ale pod koniec 1648 roku Armia Nowego Modelu Olivera Cromwella skonsolidowała swoją kontrolę nad Anglią. Karol został osądzony, skazany i ścięty za zdradę stanu w styczniu 1649 roku. Monarchia została zniesiona i ogłoszono republikę zwaną Wspólnotą Anglii.
1648 CE-1653 n.e.: Pułkownik Pride, działając w imieniu Cromwella, wydalił z Parlamentu około 100 najbardziej prezbiteriańskich członków, z których niektórzy negocjowali pod stołem z Karolem I, teraz jeńcem armii. Wszystko, co pozostało z Parlamentu, nazywało się Parlamentem Rump. Cromwell osądził Karola I za zdradę i odciął mu głowę 30 stycznia 1649 roku. Wspólnota została ogłoszona, a monarchia zniesiona, gdy wenecka marionetka Cromwell przejęła kontrolę. Wyzwaniem Cromwella było rządzenie krajem, w którym żaden wybrany parlament nie mógłby finansować oddziałów wojskowych, armii. Pozostały parlament Rump miał baterię żądnych władzy ludzi, którzy chcą rządzić jako oligarchia, więc Cromwell rozproszył ich w 1653 roku.
1649 CE-1653 CE: Oliver Cromwell mógł być słusznie znienawidzony jako skorumpowana oligarchia, ale rządził skutecznie, zachował rewolucję, wywołał i sfinansował zwycięską wojnę (wojny) i prowadził konsekwentną politykę agresywnego imperializmu kupieckiego. Jego rządy były rzeczywiście najbardziej systematycznymi rządami tego okresu; a ponieważ zasada ta nie była regułą jednego znanego ministra, ale kilku nakładających się na siebie zgromadzeń działających teraz jako parlament, teraz jako komisje parlamentu, teraz jako Rada Stanu, podczas gdy niektóre departamenty administracyjne były notorycznie zdezorientowane i mylące. , uzasadnione jest pytanie, kim byli skuteczni menedżerowie, którzy sprawili, iż ta złożona i anonimowa junta działała tak mocno i tak sprawnie. Jest to pytanie, na które, moim zdaniem, można odpowiedzieć z pewną pewnością.
1649 n.e.: Oliver Cromwell finansowany przez wenecko-aszkenazyjskich objął głowę króla Karola I = ASZKENAZYJSCY BANKIERZY Z AMSTERDAMU prowadzeni przez aszkenazyjskiego finansistę i kontrahenta armii Nowego Modelu Cromwella, Fernandeza Carvajala i wspomagani przez portugalskiego ambasadora De Souzę, Marano (tajny Żyd), dostrzegł okazję do wykorzystania w niepokojach społecznych prowadzonych przez Olivera Cromwella w 1643 roku n.e. Stabilne społeczeństwo chrześcijańskie o starożytnych tradycjach wiążących monarchię, Kościół, państwo, szlachtę i lud w jedną uroczystą więź zostało zakłócone przez protestanckie powstanie Kalwina. Aszkenazyjczycy z Amsterdamu wykorzystali te niepokoje społeczne i wykonali swój ruch. Skontaktowali się z Oliverem Cromwellem w serii listów.
1649 n.e.: Grupy, z którymi się skontaktowali, obejmowały Diggerów, którzy tworzyli komuny, aby kucać na ziemi i uprawiać ją – trzy wieki przed przewodniczącym Mao. Ich ideą był prymitywny komunizm i zniesienie pracy najemnej. Ich programem było stworzenie nieba na ziemi, anglo-weneckich korzeni późniejszego ruchu marksistowskiego finansowanego i kierowanego przez pachołki think tanku Rothschilds Crime Mob. Zwolennicy wolnej miłości, z których wielu było jak Chazarowie lub frankiści, utrzymywali, iż grzech i prawo zostały zniesione, pozostawiając ludzkość z "doskonałą wolnością i prawdziwym libertynitizmem". Niektórzy z nich uważali, iż cudzołóstwo i cudzołóstwo są pozytywnymi obowiązkami religijnymi, niezbędnymi do cieszenia się maksymalną łaską. Ranter John Robins ogłosił, iż jest Bogiem i agitował, aby poprowadzić 140 000 ludzi na podbój Ziemi Świętej – zapowiadając w ten sposób późniejszą brytyjską politykę na Bliskim Wschodzie. Ranters byli mocno represjonowani.
1649 CE-1660 CE: Purytańska sekta zwana Piątym Monarchistą była radykalnie wierząca w poważne wstrząsy, w tym niedługo nadejdące (jak sądzili) Drugie Przyjście z Regułą Świętych, a niektórzy chcieli ponownie wprowadzić Prawa Mojżesza w miejsce angielskiego prawa zwyczajowego. Chcieli, aby trybunał żydowski kierowany przez arcykapłana i posiadający jurysdykcję religijną, cywilną i karną – przejął władzę państwową. Zrobiono to, aby zminimalizować zainteresowanie Nowym Testamentem, w tym oficjalny zakaz w tym czasie Bożego Narodzenia, Wielkanocy i Zielonych Świąt (Zielone Świątki), które zostały potępione jako papieskie bałwochwalstwo. Korzenie brytyjskiego ruchu izraelickiego są wyraźnie widoczne w tym weneckim nacisku po angielskich wojnach domowych. Również w tym okresie istniały skrajne partie jednego, nie mogąc dogadać się z żadnym innym kultem. John Milton był tego przykładem. To były chore źródła bazy władzy Cromwella. Cromwell mocno i często opierał się na tych radykałach, aby uzyskać wsparcie, a także na swojej zawsze niezawodnej sile w armii, której kręgosłupem byli sekciarze.
1651 n.e.: Mugoleńczycy byli małym protestanckim ruchem chrześcijańskim zapoczątkowanym w 1651 roku n.e. przez dwóch londyńskich krawców, którzy ogłosili, iż są ostatnimi prorokami przepowiedzianymi w biblijnej Księdze Objawienia i którzy twierdzili, iż zostali upoważnieni przez Boga w 1652 roku, aby służyć jako Dwaj Ostatni Świadkowie przepowiedziani w Objawieniu 11. Mugoleńczycy wierzyli, iż dusza ludzka na ziemi nie służy żadnemu celowi ("BEZDUSZNY"), podobnie jak Wenecjanie, którzy również nie wierzyli w Ojca-Syna-Ducha Świętego lub trójcę. Zamiast tego Wenecjanie byli materialistami, jak John Milton, który był blisko muggletonian. Mugoleńczycy kręcili się w Wielkiej Brytanii do około 1970 roku n.e. Grupa wyrosła z Ranters i w opozycji do kwakrów. Po prostu niesamowite takie pomysły mogą zyskać spotkanie. Sprzeciwiali się choćby idei filozoficznego rozumowania i poszukiwania prawd o wszechświecie oraz temu, iż Bóg nie interesuje się codziennymi wydarzeniami na Ziemi i generalnie nie będzie interweniował, dopóki nie ma to doprowadzić świata do końca. Mugoleńczycy unikali wszelkich form kultu i kazań i spotykali się tylko w celach towarzyskich.
1651 CE-1660 CE: Co więc osiągnęła wenecka purytańska rewolucja, poza zabiciem 500 000 osób? Po pierwsze, Cromwell założył Imperium Brytyjskie. W latach 1651-1660 dodał 200 okrętów do brytyjskiej marynarki wojennej, więcej niż wczesne Stuarty zdołały zbudować podczas ich 40-letniej kadencji. Wojna Cromwella z Holendrami (1652 CE-1654 n.e.), która nie miała sensu dla purytanina, miała wiele sensu w świetle 1 700 schwytanych holendersko-weneckich statków. Cromwell stworzył system konwojów dla angielskich statków handlowych, w tym tych przewożących węgiel z Newcastle. W ten sposób położono podwaliny pod brytyjską dominację morską. Po zawarciu pokoju z Holandią, Cromwell wypowiedział wojnę Hiszpanii, dokładnie zgodnie z weneckimi wymaganiami. Cromwell podbił: Jamajkę, Wyspę Świętej Heleny, Surinam, Dunkierkę, Nową Szkocję i Nowy Brunszwik (w Kanadzie). Ponadto ustanowił status imperium portugalskiego jako satelity i pomocnika Londynu. To pod rządami Cromwella angielskie okręty stały stały na Morzu Śródziemnym; w ostatnich latach życia rozważał podbój Gibraltaru, aby ułatwić to stacjonowanie. Jamajka, centrum handlu niewolnikami, wyróżniała się w tak zwanym zachodnim projekcie – prowadzeniu wojny z Hiszpanią w Nowym Świecie. Rządy Cromwella oznaczały triumf wolnego handlu, tak jak go wówczas rozumiano. Wszelkie próby rządu nadzorowania jakości produkcji, ustalania cen, utrzymywania miejsc pracy i zatrudnienia, wpływania na stosunki między pracownikami a kierownictwem lub wpływania na stawki płac zostały całkowicie porzucone. Bansterzy z londyńskiego City zażądali wolnego handlu. Doprowadziło to do zniesienia wszystkich monopoli przemysłowych, które wcześniej obejmowały około 700 podstawowych produktów. Laissez-faire zostało ustanowione w każdej sferze. Następna restauracja przez Stuartów próbowała cofnąć to po 1688 roku n.e., ale nie powiodło się.
1653 n.e.: Anglia staje się oligarchią – Oliver Cromwell zostaje Lordem Protektorem Anglii.
1653 CE-1655 CE: Cromwell ustanowił coś, co nazywa się Barebone's Parliament, lub Little Parliament, składające się z tych starannie wybranych selekcji ze względu na ich "pobożność", wielu nominowanych przez niezależne kongregacje. Zamiast tego generał-major Armii Nowego Modelu, który był przekonany, iż jest Synem Bożym, zdominował obrady. Umiarkowana frakcja skupiona wokół innego generała majora doprowadziła do całkowitego rozwiązania Barebones z szybkim zamachem stanu. Była to ostatnia żałosna próba Rzeczypospolitej angielskiej znalezienia stabilnej formy politycznej przed zainstalowaniem Olivera Cromwella jako Lorda Protektora. Ale wraz z niespodziewaną instalacją Cromwella wielu nagle przestało postrzegać Cromwella jako Nowego Mojżesza w mały róg Antychrysta. Ale Cromwell zaakceptował Instrument Rządu, pierwszą pisemną konstytucję Anglii. Cromwell uczynił Parlament jeszcze bardziej oligarchicznym z nim jako Lordem Protektorem, wspierającym generałów służących dożywotnio. Ale pierwszy parlament Protektoratu odmówił finansowania stałej armii (obecnie 57 000 żołnierzy) i zbuntował się przeciwko tolerancji (tolerancji wielu sekt, w tym Aszkenazyjczyków), więc Cromwell rozwiązał go w styczniu 1655 roku. Było to już trzecie rozwiązanie Cromwella; Ostatecznie znalazłby się w czterech.
1655 n.e.: Cromwell ostatecznie zdecydował się na dyktaturę wojskową, taką jak Napoleon Bonaparte. Cromwell podzielił Brytyjczyków na 11 dystryktów ad hoc, z których każdy był kierowany przez generała-majora armii, który kontrolował lokalną milicję, kierował sądami, mianował wszystkich urzędników i tłumił niemoralność publiczną. Wszystko to odbywało się arbitralnie, z niewielkim odniesieniem do prawa. Cromwell rozciągnął również swoje sekretne macki na każdy por społeczeństwa i na każdy kraj Europy. Rządy generałów-majorów były zapowiedzią europejskiego faszyzmu. niedługo wielu oligarchów rozgniewało się i poczuło się wyobcowanych i zagrożonych, a ingerencja Cromwella była znacznie gorsza niż ingerencja Karola I.
1655 n.e.: Cromwell, poprzez sojusz z żydowskimi bankierami z Amsterdamu, a konkretnie z Manassesem Ben Israelem i jego szwagrem, Davidem Abravanelem Dormido, zainicjował przesiedlenie Żydów do Anglii.
1655 CE: ŻYDOWSKA HISTORIA – Żydzi zostali ponownie przyjęci do Anglii przez Olivera Cromwella.
1657 CE-1661 CE: Kwakrzy, nowa sekta w tamtych czasach, nie dokonali jeszcze pacyfistycznego zwrotu. Często Ranters stawali się kwakrami. Wielu z nich było wysoce militarystycznymi żołnierzami w New Model Army Cromwella. Kwakrzy byli silnie reprezentowani w angielskiej armii, która przeprowadziła ludobójstwo Cromwella przeciwko Irlandii. Ale kwakier, James Naylor, został okrutnie ukarany za bluźnierstwo po tym, jak odegrał w Bristolu wjazd Chrystusa do Jerozolimy w Niedzielę Palmową. W 1657 roku przywódca kwakrów George Fox skrytykował armię angielską, ponieważ nie zajęła jeszcze Rzymu. Pacyfizm został przyjęty dopiero po restauracji Stuartów, w 1661 roku.
1658 n.e.: ANGLIA – Oliver Cromwell umiera. Jego syn Richard przejmuje władzę.
1658 n.e.: Cromwell ustawił koronę dożów w stylu weneckim, aby Cromwell mógł sprawować władzę. Utworzyli drugi parlament, który został zmuszony do uchwalenia petycji wzywającej Cromwella do objęcia korony. Była to jednak ograniczona monarchia rodu Cromwellów podlegająca parlamentowi. Pod naciskiem generałów Cromwell odmówił przyjęcia tytułu króla, ale zaakceptował całą resztę. W lutym 1658 Cromwell rozwiązał swój ostatni parlament.
1658 CE: CROMWELL UMIERA, ABY ZAKOŃCZYĆ NIEMAL FASZYSTOWSKĄ DYKTATURĘ, a jego syn Richard próbował rządzić, ale odszedł po kilku miesiącach.
1659 n.e.: ANGLIA – Richard Cromwell rezygnuje. Jego upadek od władzy jest tak szybki, iż staje się znany jako "Tumbledown Dick".
1659 CE-1660 CE: Członkowie gniazda weneckich agentów podzielili grupy religijne, z których jedna mówiła, iż dusza umiera wraz z ciałem, a inni wyznawali życie na zawsze.
1659 CE-1660 n.e.: Nastąpił czas wielkiego chaosu bez przywódcy, z przywróconym Parlamentem Rump na przemian z bezpośrednimi rządami armii. W końcu armia rozpadła się na kawałki; dowódca zwycięskiego dzieła, generał Monck, dołączył do nowego Parlamentu i odwołał Karola II, syna straconego Karola I. Wenecjanin kupił pisarza Johna Miltona, który pracował jako sekretarz Cromwella – ubolewał nad przekonaniem Parlamentu, iż "nic poza królestwem nie może przywrócić handlu". Milton zaproponował system oparty na Wielkiej Radzie zgodnie z wyraźnie weneckimi zasadami, z dożywotnią kadencją i kooptacją nowych członków poprzez zwykłe wprowadzanie nowych członków do Parlamentu, gdy starzy wymarli. Milton chciał uzyskać wenecką oligarchię bez jednoosobowego zarządu – chciał nieruchomej arystokracji. Anglia została zainfekowana przez wenecko-chazarskich w stopniu, który spowodował 500 000 + zgonów i niewypowiedziane szkody dla rodzin i struktury morale. Cromwell był również osobiście odpowiedzialny za kampanię ludobójstwa i głodu w Irlandii, która rozpoczęła się masakrą garnizonu Drogheda w 1649 roku. Cromwell powiedział parlamentowi, iż gdyby prowadził wojnę zgodnie z prawem międzynarodowym i zasadami wojny, kampania byłaby zbyt kosztowna. Tak więc Cromwell polegał na masakrach i głodzie. Ludobójstwo Cromwella ostatecznie zabiło około jednej trzeciej populacji Irlandii. Cromwell najechał również i zredukował Szkocję, która przeszła na stronę Stuartów w 1649 roku. Położyło to podwaliny pod mit narodu "brytyjskiego" jako etykiety narzuconej Irlandczykom, Szkotom, Walijczykom i Anglikom ofiarom oligarchii nie Anglików, ale Wenecjan i ich narzędzi.
1660 n.e.: Monarchia została przywrócona synowi Karola, Karolowi II. Karol II, który był pod głębokim wrażeniem ścięcia ojca i następującej po nim wojny domowej, był tolerowany przez oligarchię, ponieważ nauczył się cnoty ostrożności. Ale Karol II nie zrezygnował ze swoich królewskich prerogatyw.
1660 n.e.: Anglia – Ceny pszenicy były sztucznie utrzymywane na wysokim poziomie, ponieważ, jak argumentowano, tylko strach przed głodem mógł zmusić biednych do pracy.
1660 CE-1688 CE: W tym czasie autor Milton miał wielu bliskich, znanych weneckich przyjaciół, którzy popierali jego weneckie idee i ich programy, w tym oficerów wywiadu, ekonomistów, a choćby członków parlamentu. choćby dzisiaj niektórzy członkowie brytyjskiej oligarchii wzywają do końca monarchii i utworzenia republiki. Musimy przypomnieć, iż ostatnim razem, gdy próbowano tego dokonać, rezultatem była faszystowska dyktatura Olivera Cromwella i jego generałów-majorów. "Republika" w Wielkiej Brytanii na początku 21 wieku może okazać się dyktaturą wojskową raczej podobną do fałszywej republiki Cromwella.
1670 n.e.: Podczas panowania Karola II służył jako satelita i ropucha Ludwika XIV z Francji, który zapłacił mu subwencję, którą wykorzystał do obejścia Parlamentu. To rozwścieczyło partię wenecko-aszkenazyjską. Do tej pory Wenecjanie-Aszkenazyjczycy chcieli wykorzystać Anglię przeciwko rosnącej potędze Francji, która wyparła Hiszpanię na szczycie ich listy przebojów.
1678 n.e.: Tytus Oates zarzucił nowy "papieski spisek", w którym Francja, a nie Hiszpania, była straszakiem. Karol II ogłosił na łożu śmierci, iż jest katolikiem, naruszając inny najważniejszy punkt doktryny wenecko-aszkenazyjskiej. To, iż jego brat i sukcesor Jakub II również został katolikiem, było znane i od pewnego czasu było w centrum walki politycznej. Partia wigów, główny wehikuł rządów wenecko-aszkenazyjskich, dała się w tym czasie poznać jako grupa najbardziej oddana protestanckiej sukcesji do angielskiego tronu. Jakub II był również płatny przez Króla Słońce Francji.
1685 n.e.: Kiedy książę Monmouth, nieślubny, ale protestancki syn Karola II, próbował wylądować i zorganizować powstanie, został gwałtownie pokonany. W odpowiedzi lokaj Jakuba II, sędzia Jeffries, sprowadził swój krwawy sąd (1685 n.e.) do południowo-zachodniej Anglii i rozpoczął orgię tysięcy wyroków śmierci. Jakub II próbował utworzyć stałą armię z katolickimi oficerami i powierzyć dowództwu królewskiej marynarce wojennej katolickiego admirała. Odwołanie przez Ludwika XIV w tym czasie edyktu nantejskiego, który zapewniał tolerancję protestantom, sprawiło, iż niektórym wydawało się prawdopodobne, iż Jakub II będzie teraz próbował odegrać rolę Krwawej Marii i zabić wszystkich swoich rywali.
1688 n.e.: Reżim, który ukształtował się w Anglii, był najdoskonalszą kopią wenecko-aszkenazyjskiej oligarchii, jaka kiedykolwiek powstała. Za panowania królowej Anny nastąpił wybuch lub dwa oporów, ale poza tym partia wenecko-aszkenazyjska była zasadniczo DOMINUJĄCA nad Wielką Brytanią, niedługo dominującą potęgą światową. Angielskie masy zostały tak całkowicie zmiażdżone, iż kilka słyszano od nich przez półtora wieku, aż do Ruchu Czartystów Klasy Robotniczej w 1840 roku. Zasadniczo Anglia stała się rządzona przez przestępczą oligarchię, tak chciwą i dominującą, iż pozbawiła Anglików jakiegokolwiek prawdziwego marzenia o awansie.
Dzisiaj wenecko-aszkenazyjscy są wbudowani w członków rodziny królewskiej i Rothschildów jako część Syndykatu Zbrodni, który chce zdominować świat.
1688-1689 n.e.: Anglo-Weneccy-Aszkenazyjczycy zdecydowali, iż mają dość katolickiej, profrancuskiej i całkowicie bezużytecznej dynastii Stuartów. Przedstawiciele niektórych czołowych rodzin oligarchicznych podpisali zaproszenie do weneckiej marionetki Wilhelma Orańskiego i jego żony Marii, nieślubnej córki Jakuba II. John Churchill, przyszły książę Marlborough, był typowym typem byłych zwolenników Jakuba, którzy teraz poszli wspierać Williama i Marię. William wylądował i pomaszerował na Londyn. Brytyjczycy nazywają to "Chwalebną Rewolucją" z 1688 roku; w rzeczywistości skonsolidował uprawnienia i prerogatywy oligarchii, które zostały wyrażone w Karcie Praw z 1689 roku. Nie można było nakładać podatków, nie podnosić armii ani zawieszać żadnych praw bez zgody oligarchii w parlamencie. Członkowie parlamentu mieli zagwarantowany immunitet za swoje działania polityczne i wolność słowa. niedługo ministrowie nie mogli długo pozostać na stanowiskach bez poparcia większości Parlamentu. Parlament był najwyższy nad monarchą i kościołem państwowym. W tym samym czasie miejsca w Parlamencie były teraz kupowane i sprzedawane na de facto rynku. Im większy przeszczep można było uzyskać z siedzenia, tym więcej było warte siedzenie. W ciągu kilku lat po Chwalebnej Rewolucji powstał Bank Anglii (1694 n.e.) i dług narodowy. Kiedy Jerzy I wstąpił na tron w 1714 roku, wiedział, iż jest dożą (weneckim symbolem zastępczym), narzędziem wenecko-aszkenazyjskiej oligarchii.
1700 n.e.: Podczas restauracji szlachta i jej bardzo rozległe działki prywatnej ziemi zostały zwolnione z należności wobec króla, ale nie było ochrony dla drobnych rolników i dzierżawców. Do 1700 roku rodzinna farma była na dobrej drodze do zniszczenia w Anglii, dając początek bezrolnej masie robotników rolnych. Angielska wieś była pełna de facto chłopów pańszczyźnianych bez ziemi. Rzemieślnicy i rzemieślnicy w miastach byli coraz bardziej wymazywani przez oligarchów kupieckich i bankierów. Poprzez tę brutalną prymitywną akumulację Anglia zdobyła swój pozbawiony własności proletariat, zmuszony do życia ze sprzedaży swojej pracy. Aszkenazyjskie odsetki lichwiarskie stały się godne szacunku w świecie dobrze opisanym przez Karola Marksa, ale zostały stworzone przez anglo-wenecko-chazarsko-aszkenazyjskie finanse, a nie przez nowoczesny kapitalizm. To, co można nazwać klasą średnią drobnych rolników i niezależnych producentów, zostało zmiażdżone. Również purytańskie inicjatywy w edukacji powszechnej zostały stłumione. Społeczeństwo angielskie przyjęło dwubiegunową strukturę elitarno-masową, która jest cechą charakterystyczną imperiów. jeżeli chodzi o oligarchizm, w 1690 roku oszacowano, iż wybory parlamentarne były pod faktyczną kontrolą tylko 2 mężczyzn.
FLAGA WENECKO-ASZKENAZYJSKA
