2 dni temu
Mapy maksymalnej rocznej wielkości antarktycznej dziury ozonowej w latach 1979-2025 według analizy CAMS europejskiego programu Copernicus.
Ciemnogranatowy kontur oddziela obszar „dziury ozonowej”, to znaczy rejonu w którym koncentracja ozonu w kolumnie atmosfery spadła poniżej 220 dobsonów (DU). W typowym roku dziura ozonowa zaczyna się rozwijać w sierpniu, czyli środku zimy półkuli południowej, i osiąga maksymalną wielkość we wrześniu. W roku 2025 maksymalna dobowa wielkość dziury ozonowej wyniosła 21,08 milionów kilometrów kwadratowych, poniżej średniej z ubiegłych trzech dekad, i znacząco mniejszą od wartości z okresu 2020-2023.
Mapy przedstawiają dane pochodzące z analizy CAMS (Copernicus Atmosphere Monitoring Service), będącej połączeniem symulacji numerycznego modelu pogody i chemii atmosfery IFS-COMPO z obserwacjami pochodzącymi z instrumentów różnych satelitów ESA, NASA i NOAA.
Źródło: CAMS, ECMWF.
W ramach akcji „Wykres na dziś” publikujemy wykresy i inne wizualizacje dotyczące zagadnień związanych ze zmianą klimatu. Mamy nadzieję, iż prezentowane przez nas dane stanowić będą punkt wyjścia do szerokiej i opartej na faktach dyskusji na temat globalnego ocieplenia oraz możliwości jego ograniczenia. Akcję prowadzimy we współpracy z Komitetem ds. Kryzysu Klimatycznego Polskiej Akademii Nauk.
Zobacz wszystkie wizualizacje.
Ten wpis sfinansowaliśmy ze środków finansowych pochodzących z 1,5% podatku dochodowego od osób fizycznych przekazanych Fundacji Edukacji Klimatycznej. Dziękujemy!
