HUNA W RELIGIACH I NOWYM TESTAMENCIE – 23

niepoprawni.pl 3 godzin temu

Reinkarnacja cz.2

Dusza będąca w cyklu reinkarnacyjnym po śmierci człowieka przechodzi do innych życiowych przestrzeni energetycznych, na odpowiednie poziomy rozwoju duchowego. Tym poziomom rozwoju odpowiadają planety poziomu rozwoju dusz. W zaratusztrianizmie planety te nazwane były między reinkarnacyjnym rajem, a w wierze słowiańskiej wyrajem, inną nazwą w starożytnych kulturach były poszczególne nieba odpowiadające tym planetom niebiańskim. Na poszczególnych planetach poziomu rozwoju duchowego, przebywają dusze ludzi, których rozwój duchowy odpowiada zakresowi rozwoju przyporządkowanemu danej planecie. Na danej planecie rozwoju poszczególne dusze mają kontakt tylko z innymi duszami których rozwój duchowy odpowiada zakresowi danej planety. Dopiero na ziemi w zagęszczonej materii, w ciele fizycznym, dusze ludzi mogą się kontaktować z innymi duszami, które są na dowolnym duchowym poziomie rozwoju. Można powiedzieć, iż doświadczenia osobowości nakładają się na duszę, oraz iż dusza stanowi zbiór osobowości z różnych jej żywotów poprzez reinkarnacje w ciele fizycznym człowieka.

Poszczególne reinkarnacje pozwalają duszom zbierać odpowiednie doświadczenia życiowe i czynić postęp w ich rozwoju duchowym. A po śmierci człowieka, dusze które poczyniły postęp w swoim rozwoju duchowym mogą przejść na odpowiednio wyższy poziom rozwoju, na planetę odpowiadającą wyższemu zakresowi rozwoju duchowego.

Na poszczególnych poziomach rozwoju duchowego człowiek obejmuje świadomością coraz szersze spektrum wszechświata. Tylko przejście przez materię i strefę wolnej woli kwalifikuje istotę do bycia pełną indywidualnością.

Idea reinkarnacji jest tak oczywista iż twórcy kodu Huny w Biblii nie ukryli jej dzięki słów kodowych. Używali po prostu określeń w rodzaju „żyć ponownie”, „nowe życie” lub „powtarzać życie”, „poprzednie życie” oraz „zmartwychwstanie”, „powstać ponownie”, „choćby umarł żyć będzie”.

Ewangelia Łukasza (20:27-36) dotyczy sprawy zmartwychwstania. Jezus zostaje poproszony o rozstrzygnięcie problematycznego przypadku gdy kobieta wychodził siedem razy za mąż i siedem razy została wdową. Który z siedmiu mężów będzie jej towarzyszem, gdy w czasie sądu ostatecznego wszyscy zmartwychwstaną. Jezus im odpowiedział: „Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. ale ci którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. o ile bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania”.

Za pomocą kodu możemy uzyskać potwierdzenie, iż ci którzy mają za sobą wystarczająco wiele reinkarnacji i przeszli przez szkołę życia, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym, tak iż są gotowi posiąść świat w znaczeniu światło, lub tak coś cennego jak oświecenie, staną się „równi aniołom”, czyli ich średnie Ja stanie się Wyższym Ja. Nie będą więc potrzebowali następnej reinkarnacji czyli ponownego zmartwychwstania. Nastąpi ponowne zjednoczenia Adama i Ewy, czyli ich pierwiastka męskiego i żeńskiego, w jednym Wyższym Ja. Osiągną poziom Wyższego Ja, czyli królestwo Niebieskie, staną się równi aniołom takim jak Wyższe Ja, staną się dziećmi Bożymi, będąc dziećmi zmartwychwstania.

Wyrażenie poprzednie życie w kodzie ma także znaczenie naturalnie, bez przyczyny. Z tego drugiego znaczenia można wyciągnąć wniosek, iż fakt, iż człowiek przechodzi przez wiele reinkarnacji, zanim osiągnie stan oświecenia, kahuni uważali za rzecz naturalną, której należy się spodziewać.

Na początku cyklu reinkarnacji dusza człowieka jest na poziomie dziecka i dopiero poprzez kolejne reinkarnacje przechodzi przez wiek młody, dojrzały, a przy końcu cyklu, stary. Słowa Jezusa: „Dopuście dzieci i nie przeszkadzajcie im przychodzić do mnie, do nich bowiem należy królestwo Niebieskie” oznaczają, iż do dzieci, w znaczeniu dusz na poziomie dzieci należy królestwo Niebieskie, ale po przejściu całego cyklu reinkarnacji.

Jana (3:3): „Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, jeżeli się ktoś nie narodzi powtórnie (w znaczeniu przejścia cyklu reinkarnacji) nie może ujrzeć (czyli wejść do) królestwa Bożego”.

Jana (3:5): „Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, jeżeli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha (w znaczeniu energii i pomocy Wyższego Ja) nie może wejść do królestwa Bożego”. Wyższe Ja, czyli Duch przemienia średnie Ja w nowe Wyższe Ja, a niższe Ja w nowe średnie Ja, do czego używa many oraz swej mocy i mądrości.

Reinkarnacja jest wyraźnie wzmiankowana w kodowym odpowiedniku słowa zmartwychwstanie, które oznacza żyć albo powstać ponownie. W Ewangelii Jana (11:25) czytamy: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł żyć będzie”. Kodowym odpowiednikiem żyć będzie jest wyrażenie nowe życie lub powtarzać życie. Jezus mówi tu jako Wyższe Ja, gdyż ono i tylko ono jest symbolizowane przez światło. Możemy parafrazować jego słowa posługując się kodem: „Ja, Wyższe Ja, Para Boskich Rodziców, jestem Światłem Świata, i tylko ja mogę wyprowadzać ludzi z ciemności, dać im nowe reinkarnacje, więcej żywotów, żeby wyszli z mroku na Światło.

Ktoś może zapytać, dlaczego, o ile tajemnica Huny miała tak wielką wartość, nie udostępniono jej ogółowi. Można by odpowiedzieć, iż dawno temu, podobnie jak i dzisiaj, większość ludzi nie potrafi zrozumieć i przyjąć abstrakcyjnych idei nauk wewnętrznych. Tajemnica może mieć wartość tylko dla kogoś, kto ma za sobą pewną liczbę reinkarnacji i osiągnął wystarczający stopień duchowego rozwoju.

Kościół odrzuca ideę reinkarnacji i naucza, iż człowiek żyje tylko raz i po śmierci może iść do nieba, piekła albo ewentualni czyśćca. Jest to system dość okrutny, nie odpowiadający wizerunkowi Boga miłosiernego. W Indiach, gdzie znano reinkarnację i uczy się o niej otwarcie od najdawniejszych czasów, ludzie czerpali pewną pociechę ze świadomości, iż mogą powrócić i naprawić swoje błędy w kolejnym wcieleniu. Problemem natomiast był fakt, iż ideę kilku lub kilkunastu reinkarnacji, w Indiach rozciągnięto w długą serię narodzin i śmierci. Dodano także dogmat o prawie karmy, czyli prawie przyczyny i skutku, z którego wynikało, iż zmazanie starych grzechów było prawie niemożliwe. Pojęcie karmy tylko w niektórych przypadkach może wydawać się uzasadnione.

Jezus uczył bardzo prostej zasady życia, której wszyscy o ile chcieli mogli przestrzegać. Była to złota reguła: „Nie czyń drugiemu co tobie niemiłe”, reguła ta była już wcześniej powszechnie znana od wieków, na przykład w Azji. Kahuni uczyli prostej doktryny nieczynienia zła innym. Według nich jedynym grzechem było krzywdzenie drugiego człowieka, w tym także siebie samego. Jezus do swoich nauk zewnętrznych włączył wyższe nauki, dodając zamiast negatywnej, regułę pozytywną: „Czyń drugiemu co tobie miłe”. Należy nie tylko powstrzymywać się od krzywdzenia innych, ale nauczyć się ich kochać i im pomagać.

Taka bezgraniczna miłość nieprzyjaciół swoich możliwa jest jedynie w królestwie niebieskim, gdzie łatwo jest przestrzegać przykazania miłości i pomocy, gdzie życie się toczy poza fizycznym światem materialnym, tam można znaleźć miłość w pełnym rozkwicie. Próba kochania miłością bezwarunkową i służenia bliźnim jest doskonałym ćwiczeniem dla tych, którzy są na ostatnich stopniach cyklu reinkarnacji i zbliżają się do momentu przejścia na wyższy poziom. Są wystarczająco oderwani od życia doczesnego a myślą wyłącznie o życiu w królestwie niebieskim. Doskonała miłość jest możliwa tylko w przypadku Wyższych Ja.

Z ewangelii jasno wynika, ze pewien zasób wiedzy dotyczącej reinkarnacji był częścią nauk zewnętrznych. Religia hebrajska jest ściśle powiązana z wcześniejszymi wierzeniami egipskimi, i jako taka kilka mówi na temat wielokrotnych wcieleń. Jednakże w czasach Jezusa i wcześniej istniała wymiana myśli religijnej i filozoficznej z Indiami a także z religiami gdzie idea reinkarnacji była znana i nauczana.

Jana (9:1-10) mówi o przywróceniu wzroku człowiekowi, który urodził się niewidomym. istotny problem filozoficzny został poruszony w pytaniu uczniów: „Rabbi, kto zgrzeszył, iż się urodził niewidomym – on, czy jego rodzice”. Wyraźnie widać tu wiarę w reinkarnację, gdyż człowiek ten nie mógł zgrzeszyć przed urodzeniem, chyba iż w przeszłym życiu. Jezus odpowiedział: „Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże”. Według Huny, człowiek jako dusza dostępuje reinkarnacji w materialnym, zwierzęcym ciele człowieka, dzieląc ze wszystkim co żyje na poziomie materialnym, również niebezpieczeństwem, także przez przypadek czy okoliczności zamierzony i normalny rozwój może stać się zakłócony i niedoskonały.

W Ewangeliach (Mt14:19-20; Mk6:41-43; J6:11-13) znajduje się opis rozmnażania chleba i ryb, nie użyto w nim jednak żadnych słów kodowych. Jednak w wzmiance o dwunastu koszach napełnionych tym, co zostało po nakarmieniu tłumu, kryje się symbolika dwunastu reinkarnacji, są one potrzebne by człowiek mógł osiągnąć doskonałość: „Jedli wszyscy do sytości, i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i ostatków z ryb”.

Jana (1:21): „Zapytali Jana. Cóż zatem czy jesteś Eliaszem”. choćby idea powtórnego przyjścia Jana jest odzwierciedleniem przekonań opartych na wiedzy o reinkarnacji.

Jezus nazwał Jana Chrzciciela Eliaszem: „Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn człowieczy będzie od nich cierpiał. Wtedy uczniowie zrozumieli, iż mówił im o Janie Chrzcicielu”(Mt17:12-13; Mk9:13).

Powodem dlaczego Jezus nazwał Jana Eliaszem, było to, iż ta sama dusza, która wcieliła się w Eliasza, powróciła ponownie i wcieliła się w Jana.

Wiara w reinkarnację istniała również w czasach Starego Testamentu. Przykładem znowu jest Eliasz jako jeden z głównych proroków.

2 Księga Królewska (2:14-15): „Elizeusz wziął płaszcz Eliasza, który spadł z góry od niego, uderzył nim wody, ale one się nie rozdzieliły. Wtedy rzekł: Gdzie jest Pan, Bóg Eliasza? I uderzył wody, a one rozdzieliły się w obydwie strony. Elizeusz zaś przeszedł środkiem. Uczniowie proroków, którzy byli w Jerychu, ujrzeli go z przeciwka, i oświadczyli: Duch Eliasza spoczął na Elizeuszu”.

To, iż oficjalna nauka nie chce dostarczyć dowodów na istnienie reinkarnacji, nie jest dowodem przeciwko reinkarnacji. Nauka jeszcze nie radzi sobie z wyjaśnieniem, czym naprawdę jest życie, choć coraz więcej na ten temat zbiera informacji.

Wiedza o zjednoczeniu dusz mężczyzny i kobiety w celu utworzenia nowego Wyższego Ja jest dość jasno przedstawiona dzięki kodu Huny we wcześniejszych pismach, które nie zostały włączone do kanonu tworzonego chrześcijaństwa przez założycieli Kościoła, czyli Ojców Kościoła. Zakodowany materiał zawiera także literatura gnostycka.

Jednym z dobrych źródeł jest Ewangelia Tomasza, która zawiera „mowy” Jezusa. O autorze mówi się iż był bliźniaczym bratem Jezusa i iż to on przekazał „mowy” Jezusa Mateuszowi ewangeliście.

Literatura gnostycka powstała w tym samym okresie kiedy Aleksandria w Egipcie stanowiła centrum życia filozoficznego i religijnego, podążając za wcześniejszym rozwojem podobnych idei w Grecji.

Literatura gnostycka zawierała wiele tajemnych znaczeń i była używana w ówczesnych misteriach służących celom wtajemniczenia. Zarówno w „mowach” Jezusa, jak i w niektórych pismach gnostyckich znajdujemy prawie identyczne fragmenty dotyczące wielkiej tajemnicy przejścia na wyższy poziom istnienia bytu. Podobnie tajemną mądrość można znaleźć w pismach dotyczących Misteriów Mitry.

W Ewangelii Tomasza, w niektórych z pism pojawia się kobieta o imieniu Salome. Występuje ona jako osoba zadająca pytania, albo jako ktoś, kto przekazuje informację dotyczącą tajemnej wiedzy. Konkluzją dotyczącą połączenia się kobiety i mężczyzna w Wyższą Jaźń jest stwierdzenie: „Gdy zdepczesz szatę wstydu, gdy dwoje stanie się jednym i gdy mężczyzna złączy się z kobietą i nie będą już ani mężczyzną, ani kobietą”. W Ewangelii tej znajduje się też znaczący fragment w którym Kezus mówi: „Wielu stoi przed drzwiami, ale samotni wejdą na gody”. Fragmenty te poruszają wiele spraw związanych z przejściem na wyższy poziom.

W powyższych tekstach czytamy: „Gdy przybędą na wyższy poziom muszą odrzucić swoje szaty i stać się nowożeńcami otrzymującymi swą prawdziwą męskość poprzez Dziewiczego Ducha”. Dziewiczy Duch to żeńska część pary, która ma wejść na wyższy poziom.

Można powiedzieć, iż Adam i Ewa nałożyli pierwszą szatę wstydu, gdy zostali umieszczeni w ciałach i zorientowali się, iż są nadzy. Nie migli zdjąć powłoki cielesnej i wznieś się ponad poziom ludzki, na którym istnieje wstyd, dopóki po wielu reinkarnacjach, nie zjednoczyli się ponownie jako Wyższe Ja. Ewa powracająca, by spotkać się znowu z Adamem. Żebro wraca na swoje miejsce, a człowiek ponownie staje się cudowną całością i jednością.

Po przejściu na wyższy poziom, Wyższe Ja przygotowuje nowe odzienie w które ubiorą się męskie i żeńskie Ja jako Jedność, a nie jako dwa oddzielne istnienia. To jest odzienie stworzone z widmowej substancji nazywane w tekstach szatą chwały, szatą bez szwów lub szatą światła. Gdy mieszka w nim Wyższe Ja, wysyła ono białe światło, które jest w rzadkich wypadkach widziane przez ludzi żyjących na poziomie fizycznym.

W Ewangelii Jana (19:23-24) czytamy, iż żołnierze szaty Jezusa podzielili na cztery części a o tunikę, która nie była szatą ale cała tkana od góry do dołu, rzucili los.

W niektórych tekstach literatury gnostyckiej Dziewiczego Ducha reprezentuje Sofia. Po małżeństwie w niebie, czyli wejściu na wyższy poziom, staje się Duchem Świętym, żeńską połową pary Boskich Rodziców, czyli Wyższego Ja.

Na całym świecie żyją ludzie znajdujący się w różnym stadium ewolucyjnej szkoły życia. Istnieje dwanaście stopni reinkarnacji, dwanaście stopni zaawansowania i iż wewnętrzne nauki nie są udzielane, dopóki ktoś nie przejdzie przez dziesięć stopni i nie będzie wystarczająco doświadczony, żeby wieść życie, w którym nikogo się nie krzywdzi, co jest celem, gdy zbliża się moment wyniesienia i przejścia przez dwunastą reinkarnację.

Dopóki średnie Ja, które dostąpi wyniesienia, istnieje w ciele i jest zmuszone dzielić życie i emocje z niższym Ja, dopóty nie ma szans na osiągnięcie doskonałości. Dopiero po przejściu przez ostatnią reinkarnację i przyswojenie sobie w wystarczającym stopniu lekcji nie czynienia zła i pomagania innym, może zwrócić się do Wyższego Ja z prośbą o pomoc w osiągnięciu pełnej doskonałości. Jest ona udzielana po zakończeniu ostatniej reinkarnacji przez łaskę kochającej pary Boskich Rodziców. Dostępują tego obie dusze męska i żeńska jednocząc się w jedno Wyższe Ja.

Nowe Wyższe Ja staje się parą Boskich Rodziców starego niższego Ja, które z kolei przechodzi na poziom średniego Ja. A jego miejsce zajmuje nowe niższe Ja pochodzące z niższego poziomu.

Człowiek codziennie bierze swój krzyż i życie toczy się zwykłym trybem, a zatem jest w całości dobre i radosne dopóki przestrzegany nauk Jezusa. Są one łatwe do zrozumienia, polegają one na powstrzymaniu się od sprawiania cierpień innym i sobie, oraz na zdaniu sobie we adekwatnym czasie sprawy, iż istnieje w nas Wyższe Ja, z którym trzeba się kontaktować i które co dzień należy prosić o pomoc w prowadzeniu pożytecznego, nie wyrządzającego nikomu krzywdy życia. Jezus powiedział „jarzmo moje jest słodkie a brzemię lekkie”. To jest krzyż, który codziennie niesiemy i który staje się lekki dzięki miłości i pomocy pary Boskich Rodziców.

Prawo reinkarnacji jest jednym z podstawowych praw naszego życia na ziemi. Przez prawo to wiele może wyjaśnić spraw inaczej niewytłumaczalnych, może także a może przede wszystkim pomóc zrozumieć po co żyjemy. Celem wszelkiego życia na ziemi jest ewolucja, rozwój. Temu prawu podlegamy wszyscy. Podlegają wszystkie nasze elementy - nie tylko fizyczne. Celem jest osiągnięcie najwyższego stopnia rozwoju. Skoro wiemy już, iż nie jesteśmy tylko ciałem fizycznym, iż jesteśmy też energiami woli, myśli i uczuć, celem naszym jest doskonalenie się także w tych dziedzinach. Wystarczy przyjrzeć się naszemu życiu, by móc stwierdzić, jak daleko nam w tych dziedzinach do doskonałości. Ale też łatwo możemy zauważyć, iż ludzie są bardzo różni. Dzieje się tak dlatego, iż znajdujemy się na różnych stopniach rozwoju. Wyjaśnia to zagadnienie dotyczące „wieku duszy". To, iż nauka nie dostarcza dowodów, nie jest dowodem przeciwko reinkarnacji.

Idea reinkarnacji wyjaśnia sprawiedliwość i miłość Boga. Bez niej trudno wyjaśnić miłość, która doświadcza tych, którzy najbardziej są umiłowani. Bez niej trudno pojąć sprawiedliwość, dlaczego jedni ludzie żyją dostatnio i bez większych problemów, inni zaś cierpią niemal od momentu przyjścia na świat.

Reinkarnacja jest najprostszym elementem w poszukiwaniach czegoś, w co moglibyśmy wierzyć. Bardzo dobrze pasuje ona do ogólnego obrazu życia i rozwoju tak, jak to przedstawia Huna. W idei tej o wiele bardziej podkreślona jest Boska sprawiedliwość aniżeli w ewangelizmie (według zewnętrznej nauki), który mówi, iż mamy tylko jedno życie, po którym nastąpi piekło albo niebo, zupełnie niezależnie od tego, na ile jesteśmy inteligentni lub głupi.

W reinkarnacji występuje zasada, iż dusze muszą się ponownie rodzić w ciele ludzkim, aż nauczą się lekcji fizycznego świata i uwolnią od życzeń z nim związanych. Zakłada się do kilkunastu cykli reinkarnacyjnych.

Huna zna dwa ego: średnie i niższe Ja, które kontrolowane są przez Wyższe Ja. Średnie Ja powinno pozbyć się swoich życzeń odnośnie fizycznego świata, aby dzięki temu mogło być promowane i zamienić znane mu dotąd doświadczenia fizycznego oraz duchowego świata na przeżycia świetlistego poziomu. Do czasu promocji niższe Ja nie będzie życzyło sobie niczego innego jak tego, żeby rozwinąć się do tego stopnia, aby zostać przyjętym do szkoły średniego Ja i dysponować jego duchowymi umiejętnościami. Natomiast nowe niższe Ja wstąpi do nowo powstałej trójcy. Jego euforia ze wszystkich przyjemnych i miłych stron fizycznego świata nie jest w żadnym wypadku grzechem choćby wtedy, gdy w swoim otoczeniu musi znosić zło i dobro.

Wielką nagrodą powinno być przekonanie, ze z każdą reinkarnacją coraz bardziej przybliżamy się do celu, oraz szansa, iż po tym życiu ktoś pomoże nam w promocji. Myśli te powinny być dla nas zachwycające i wspaniale.

Preegzystencja (przedistnienie) jest to wiara w istnienie duszy przed poczęciem człowieka. W hinduizmie wiara w przedistnienie jest powszechna. Stanowi jeden z najważniejszych elementów owej religii. Święte pisma hinduizmu mówią o tym bardzo otwarcie. Duchowni hinduscy również głoszą wiarę w predestynację. Wiąże się to przede wszystkim z reinkarnacją.

Pra-ziemskie życie jest to życie duchowe człowieka przed śmiertelnym życiem w ciele ludzkim, preegzystencja. Zanim ziemia powstała, cała ludzkość żyła jako dzieci Ducha Bożego. Bóg ludzi nauczał, dla ich rozwoju. Te przygotowania pozwoliły im późniejThis preparation would allow them to later become the men and women of Earth, to be further educated and tested in wcielić się w ciało ludzkie na ziemi. Życie w śmiertelności jest dalszą edukacją i testowaniem w celu powrotu do Boga, oraz aby stać się podobnym do Niego. Thus the pre-existent life is believed to have been an indefinitely long period of probation, progression, and schooling.Preegzystencja, był to nieokreślony długi okres próbny, rozwoju i nauki. Mormons believe that there came a time when we could not progress further without being born into a body and experiencing earthly life. [ 8 ] Przyszedł czas, kiedy nie mogliśmy odnieść dalszych postępów bez urodzenia się w ciele ludzkim i bez doświadczeń życia ziemskiego. According to Mormon beliefs, God proposed a plan whereby further progression could take place, a Plan of salvation .Bóg zaproponował plan dalszego rozwoju, zgodnie z którym mógłby mieć miejsce, plan zbawienia, czyli powrót do Ojca i Matki, którego pierwszym poziomem jest poziom Wyższego Ja. Because agency would allow all people to fall in sin, a Savior was necessary to atone for the sins of each person so that they could return to live with their "Father in Heaven." Jesus volunteered to follow the plan as outlined, which preserved agency, accountability for action and the necessary result that some of Heavenly Father's children would never to return to Heavenly Father as a consequence of sin.

Ponieważ wolna wola w mniejszym lub większym stopniu doprowadzi wszystkich ludzi do upadku w grzech, Plan Boga zachował wolną wolę, odpowiedzialność za działania, a konsekwencją posiadania wolnej woli jest to, iż niektóre dusze, nigdy nie wrócą do Boga, na skutek grzechu. The second volunteer, Lucifer , attempted to amend the plan by proposing that all mankind would return to Heavenly Father despite their sins--essentially defeating agency and the divine principle of accountability for action.

Wyznaczenie jest to powołanie niektórych ludzi przez Boga do wykonywania określonych zadań w życiu doczesnym. Even these who were foreordained for greatness could fall and transgress the laws of God. God foreordained men to particular stations in life in order to advance His plan to lead humanity back to His presence.Bóg przygotował tych ludzi do poszczególnych ról w ich życiu ziemskim, w celu poszerzenia jego planu, aby doprowadzić całą ludzkość do powrotu do Niego. These were foreordained before their mortal births to perform great missions for the Lord in this life as described in the Book of Abraham in chapter 3, verses 22-23.Te osoby były przewidziane przed ich śmiertelnym urodzeniem do wielkich misji dla Pana w tym życiu,

LDS doctrine states that God's plan includes the foreordination of prophets and teachers who have gifts and callings among men to teach and re-teach correct principles so that agency can be used wisely.WWWBoży plan obejmuje wyznaczenie proroków i nauczycieli, którzy zostaną powołani na ziemię do życia z ludźmi, aby ich nauczać i ponownie nauczyć zasad prawidłowego postępowania tak, żeby wolna wola była stosowana z rozwagą.(Jeremiah 1:5) God's plan includes the important role of parents to teach their children the path of righteousness and happiness (Deuteronomy 6:7), and the blessing of the holy scriptures to give a foundation of gospel knowledge, including the knowledge of the saving role of Jesus Christ and the importance of ordinances and covenants of the gospel. Ci nauczyciele i prorocy są misjonarzami Boga na ziemi. Ludzie ci przeszli już cały proces reinkarnacji, już są oświeceni w myśl wiary wschodu, ale odradzają się przez cały czas w ciele ludzkim, aby nauczać innych ludzi. Takim szczególnym misjonarzem Boga na ziemi był również Jezus, a także Budda.

Nawet ci, którzy wprawdzie byli przewidziani do wielkości mogą upaść i łamać prawa Boże. Therefore, mortality is simply a state wherein progression and testing is continued from what began in the pre-existence.Dlatego też, śmiertelność jest po prostu stanem, w którym postęp i badania są kontynuowane od tego, co zaczęło się w preegzystencji.

Literatura podstawowa

Huna w religiach świata - książka Max – Freedom Long

Huna – Himalaya-Wiki

]]>http://www.himalaya-wiki.org/index.php?title=Huna]]>

HUNA i KAHUNA - Magia i kapłan dawnej hawajskiej religii bogów z Plejad – Strefa 44

]]>https://strefa44.pl/huna-kahuna-magia-magiczny-kaplan-dawnej-hawajskiej-...]]>

HUNA – zasady, które warto znać – Rubikon Wings

]]>https://rubikonwings.com/2018/07/09/huna-zasady-ktore-warto-znac/]]>

HUNA i ROA Magia, religia i wierzenia ludów Oceanii – Religie Świata

]]>https://www.religie.424.pl/huna-i-roa,2606,article.html]]>

Dzieje Słowian i świata na tle religii

]]>https://wolnemedia.net/?s=Dzieje+S%C5%82owian+i+%C5%9Bwiata+na+tle+religii+]]>