W tym roku będziemy „świętować” 50 lecie zakończenia wojny w Wietnamie.
Pamiętam tę wojnę. Był to koszmar rozpętany przez Związek Radziecki i Chiny, które rękami komunistów wietnamskich zamierzały zrobić sobie kolejną kolonię. Jedyną siłą, która mogła się temu przeciwstawić, była Ameryka.
Problem polegał na tym, iż komuniści wietnamscy byli „swoi”, a żołnierze amerykańscy byli „najeźdźcami”. Tak to też pojmowali ludzie w Europie i hippisi w USA (zobaczcie film „Hair”). W rezultacie USA wojnę przegrało.
Jednak przegrali także Wietnamczycy. W czasie wojny zginęło 3 miliony ludzi, w tym 2 miliony cywilów (żołnierzy amerykańskich zginęło ok. 60 tysięcy), kilka razy więcej zostało trwale okaleczonych. Bombardowania napalmem oraz wyjątkowo toksycznymi herbicydami (tzw., czynnik pomarańczowy) spowodował, iż do dzisiaj trucizny są obecne w glebie, a co za tym idzie, jedzeniu.
Nie należy też zapominać, iż kraj już chyba na zawsze został opanowany przez komunistyczną juntę. W systemie takim też można się jakoś urządzić, z podkreśleniem słowa „jakoś”.
Mieliśmy bardzo dużo filmów i książek o PTSD (post traumatic stress disorder) żołnierzy amarykańskich (było ich kilka milionów) po wojnie w Wietnamie. Myślę, iż PTSD Wietnamczyków było znacznie większy, ale o tym filmów biali ludzie nie robili.
Pamiętajmy o wojnie w Wietnamie jako agresji rosyjsko-chińskiej, jako koszmaru dla żołnierzy i ludności cywilnej, oraz o przegranej amerykańskiej. Pamiętajmy, bo wojny przez cały czas stare, chciwe, dziady robią.
Michał Leszczyński
