3 dni temu
Przemysław Czarnek, były minister edukacji i nauki, a w tej chwili poseł PiS, po raz kolejny dał popis retoryki pełnej emocji, ale pozbawionej merytorycznych podstaw.
Jego ostatnie wystąpienie w Polsat News, w którym ostro skrytykował szefa MSWiA Tomasza Siemoniaka, jest przykładem politycznej gry, w której fakty i dowody ustępują miejsca insynuacjom, populistycznym hasłom i próbom zdyskredytowania przeciwnika. Czarnek, zamiast skupić się na merytorycznej debacie, ucieka się do ataków personalnych i niepotwierdzonych oskarżeń, co podważa jego wiarygodność jako polityka i pokazuje, iż jego działania są bardziej obliczone na efekt medialny niż na rozwiązanie rzeczywistych problemów.
Czarnek, komentując sprawę rzekomego przecieku dokumentu dotyczącego Karola Nawrockiego, stwierdził, iż „robi mu się niedobrze”, gdy słyszy wyjaśnienia Siemoniaka. Tego rodzaju emocjonalne wypowiedzi mogą przemawiać do części elektoratu, ale są dalekie od standardów, jakich oczekuje się od polityka na jego poziomie. Zamiast przedstawić konkretne dowody na to, iż służby specjalne faktycznie przekazały dokumenty dziennikarzom, Czarnek ogranicza się do ogólników i powoływania się na rzekome wypowiedzi dziennikarzy, takich jak Dominika Grochal. Nie wskazuje jednak, jakie konkretnie służby miałyby być zaangażowane, ani nie przedstawia żadnych materialnych dowodów na poparcie swoich tez. Tego typu retoryka, oparta na domniemaniach i plotkach, jest nieodpowiedzialna i podważa zaufanie do instytucji państwa, które Czarnek sam krytykuje.
Czarnek zarzuca Siemoniakowi, iż służby specjalne „działają fatalnie, jak nigdy wcześniej” i są „wykorzystywane na potrzeby kampanii wyborczej”. To poważne oskarżenie, które wymagałoby solidnych dowodów – tych jednak poseł PiS nie dostarcza. Jego wypowiedź o „sicie nieprawdopodobnym” w służbach jest kolejnym przykładem hiperbolizacji, która ma na celu wyłącznie zdyskredytowanie rządu i przeciwnika politycznego. Warto przypomnieć, iż w czasach rządów PiS, gdy Czarnek był ministrem, służby specjalne również były przedmiotem licznych kontrowersji, m.in. w kontekście afery Pegasusa czy zarzutów o inwigilację opozycji. Oskarżanie obecnego rządu o nadużycia w tej sferze, bez jednoczesnego odniesienia się do własnych działań, świadczy o hipokryzji i braku autorefleksji.
W kwestii tzw. „kawalerki Nawrockiego” Czarnek próbuje bronić swojego partyjnego kolegi, twierdząc, iż sprawa została „wystarczająco dobrze prześwietlona” przez sztab wyborczy. Jednak jego tłumaczenia budzą więcej pytań niż odpowiedzi. Poseł PiS podkreśla, iż Nawrocki od początku mówił o „zobowiązaniu honorowym”, a dokument ujawniony przez dziennikarzy nie jest dokumentem urzędowym, ale oświadczeniem na potrzeby kontroli służb. Takie wyjaśnienie jest mętne i nieprzekonujące – jeżeli Nawrocki rzeczywiście działał transparentnie, dlaczego sprawa wywołała tyle kontrowersji? Czarnek, zamiast jasno wyjaśnić sytuację, ucieka w narrację o rzekomym nielegalnym działaniu służb, co tylko pogłębia wrażenie, iż PiS ma coś do ukrycia.
Największym problemem w wystąpieniu Czarnka jest jego ton, który pogłębia polityczną polaryzację. Nazywanie Siemoniaka „człowiekiem, który odpowiada za fatalne służby” i sugerowanie, iż powinien milczeć, to nie tylko brak klasy, ale także świadome zaognianie konfliktu. Czarnek nie proponuje żadnych konstruktywnych rozwiązań ani nie inicjuje dialogu na temat reformy służb specjalnych – zamiast tego wybiera drogę konfrontacji, która może mobilizować twardy elektorat PiS, ale alienuje wyborców oczekujących merytorycznej debaty. Tego rodzaju podejście jest szczególnie niepokojące w kontekście kampanii wyborczej, gdzie politycy powinni skupić się na budowaniu zaufania i jednoczeniu społeczeństwa, a nie na pogłębianiu podziałów.
Czarnek, krytykując Siemoniaka i obecny rząd, zdaje się zapominać o własnych kontrowersjach z czasów, gdy był ministrem edukacji. Jego kadencja była naznaczona licznymi konfliktami, m.in. z nauczycielami, środowiskami akademickimi i organizacjami LGBTQ+, a także zarzutami o wprowadzanie ideologicznych zmian w edukacji. Oskarżanie innych o nieetyczne działania, podczas gdy sam ma na koncie wiele budzących wątpliwości decyzji, świadczy o braku spójności i uczciwości w jego przekazie. Polityk, który chce być wiarygodny, powinien najpierw rozliczyć się z własnych błędów, zanim zacznie krytykować innych.
Wystąpienie Przemysława Czarnka w Polsat News to kolejny przykład jego populistycznej i konfrontacyjnej strategii, która stawia emocje i insynuacje ponad fakty i merytoryczną dyskusję. Oskarżenia wobec Siemoniaka i służb specjalnych, brak dowodów na poparcie swoich tez oraz mętne tłumaczenia w sprawie Nawrockiego pokazują, iż Czarnek bardziej koncentruje się na politycznej grze niż na budowaniu wiarygodnego przekazu. Jego retoryka, choć może przemawiać do części elektoratu PiS, nie wnosi nic konstruktywnego do debaty publicznej i pogłębia polaryzację w polskim społeczeństwie. jeżeli Czarnek chce być traktowany poważnie jako polityk, musi zacząć opierać swoje wypowiedzi na faktach, a nie na emocjach i domniemaniach. W obecnej formie jego krytyka jest jedynie pustym hałasem, który nie przynosi żadnych realnych korzyści ani jemu, ani jego partii.
