Jak to się wszystko zaczęło Akt bezwarunkowej kapitulacji III Rzeszy Niemieckiej został podpisany przez feldmarszałka Wilhelma Keitela 8 maja 1945 r. o godzinie 22:43 czasu środkowoeuropejskiego. W Moskwie był już wczesny ranek 9 maja. Jeszcze tego samego ranka Rosjanie dowiedzieli się, iż wojna, w której zginęło 27 milionów Sowietów, wreszcie się zakończyła, a wróg się poddał. Tego samego dnia odbyły się pierwsze obchody zwycięstwa w II wojnie światowej – czyli Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej, jak nazywa się to w Rosji. Raporty armii natychmiast porzuciły oficjalny ton i opisały, jak mieszkańcy Pragi wyciągali żołnierzy z pojazdów opancerzonych, aby razem tańczyć i pić. Na prowincji ludzie wybiegali na ulice i gratulowali sobie nawzajem. Rzeczywiście, niektórzy fanatyczni naziści przez cały czas stawiali opór, Europa była pełna min, a raporty wskazywały, iż przez cały maj doszło do wielu strat. Ale wielka wojna się skończyła i przy dźwiękach sztucznych ogni ludzie wrócili do domu. Nikt nie wątpił, iż zwycięstwo w II wojnie światowej było wydarzeniem niezwykle ważnym. Jednakże ludzie opłakiwali śmierć swoich bliskich i przyjaciół, a ich ból był ogromny. Dzień 9 maja został od razu uznany za święto narodowe. Jednak wystawne uroczystości wydawały się nie na miejscu, ponieważ kraj był w ruinie, a psychicznie i fizycznie kaleki żołnierze, więźniowie obozów koncentracyjnych, „ostarbeiterzy” i uchodźcy wrócili do domu. Na zachodniej Ukrainie i w krajach bałtyckich trwały walki z partyzantami nacjonalistycznymi. W tamtych latach Parada Zwycięstwa odbyła się tylko raz, latem 1945 r. Podczas tego wielkiego widowiska przed Kreml rzucono sztandary Wehrmachtu i SS zajęte w Niemczech. Jednak w kolejnych latach obchody stały się skromniejsze. Co roku 9 maja odbywał się pokaz sztucznych ogni, poza tym od 1947 r. był to zwykły dzień pracy (mimo iż świąteczny), a weterani świętowali go zwykle w gronie przyjaciół.
Wszystko zmieniło się w 1965 roku. Od zakończenia wojny minęło już 20 lat. Nowy radziecki przywódca Leonid Breżniew, który sam był weteranem II wojny światowej, postanowił po raz kolejny uczynić 9 maja dniem wolnym od pracy. Odtąd z okazji jubileuszu Dnia Zwycięstwa odbywały się defilady wojskowe, przy murze Kremla otwierano Grób Nieznanego Żołnierza i utrwaliła się tradycja składania wieńców pod pomnikami. Krótko mówiąc, święto nabrało rozmachu i stało się całkiem uroczyste, gdy już nieco ucichły cierpienia narodu. Kraju już nie ma, ale pamięć pozostała Coroczne, zakrojone na szeroką skalę obchody Dnia Zwycięstwa, obejmujące parady odbywające się w całym kraju i defiladę wojskową na Placu Czerwonym w Moskwie, to dość nowa tradycja. Po upadku Związku Radzieckiego pojawiło się oczywiste pytanie – co zrobić z komunistycznym dziedzictwem i symboliką kraju? Na przykład Dzień Rewolucji 1917 r. obchodzono 7 listopada. Zostało ono zastąpione innym świętem, związanym z żyjącymi w XVII wieku rosyjskimi bohaterami narodowymi Mininem i Pożarskim. Ale nikt nigdy nie rozważał zmiany 9 maja jako Dnia Zwycięstwa. Władze chciały jednak oddzielić święto od ideologii socjalistycznej. W Związku Radzieckim ideologia i zwycięstwo były nierozłączne. Ale w latach 90. nastała nowa era. ZSRR upadł. Co więcej, wielu bohaterów wojennych padło ofiarą nowych konfliktów. Przykładowo Władimir Boczkowski, bohater bitew na Ukrainie i w Niemczech, został obywatelem nieuznawanej Republiki Naddniestrza, która rozpoczęła krwawe powstanie przeciwko byłej sowieckiej Republice Mołdawii. Meliton Kantaria – chorąży, który wywiesił sowiecką flagę nad Reichstagiem – został zmuszony do ucieczki z Abchazji, gdy wybuchł konflikt etniczny między Abchazami a Gruzinami, mimo iż był już bardzo starym człowiekiem. Pojawiło się wówczas pytanie – co oznacza Dzień Zwycięstwa dla nowych republik? Opinie były różne. W krajach bałtyckich elity narodowe wierzyły, iż w latach 40. ich kraje były zakładnikami dwóch totalitarnych reżimów. Co więcej, nieoficjalnie preferowano nazistów nad komunistami – np. na Łotwie przez pewien czas oficjalnie obchodzono dzień pamięci Łotewskiego Legionu SS. W wielu innych republikach byłego ZSRR Dzień Zwycięstwa obchodzony jest w taki czy inny sposób. W Rosji Dzień Zwycięstwa pozostaje jednym z najważniejszych świąt narodowych i kluczowym momentem w historii Rosji. Jednak święto straciło część swojego znaczenia politycznego. Przykładowo 9 maja dla uniknięcia powiązań ideologicznych przystrojono Mauzoleum Lenina, a do obchodów dodano nowy symbol – czarno-pomarańczową wstęgę św. Jerzego, która zarówno przypomina wstęgę Orderu Św. Jerzego ( najwyższe odznaczenie wojskowe w carskiej Rosji) oraz wstęgę Orderu Chwały – odznaczenia żołnierza II wojny światowej. Rosyjskim komunistom i lewicowcom nie spodobał się fakt zastąpienia sowieckich symboli. Jednak dla większości Rosjan ważniejsze okazały się inne aspekty. II wojna światowa wpłynęła na prawie każdą rodzinę w Rosji, a większość ludzi uważa epokę sowiecką po prostu za jeden okres w historii kraju. Dlatego motywy narodowe są uważane za ważniejsze niż symbolika radziecka.
Jednak jeszcze bardziej palącym pytaniem było, jak będzie wyglądał Dzień Zwycięstwa i co będzie oznaczać po śmierci większości weteranów wojennych. II wojnę światową wygrali głównie ludzie urodzeni w latach 1900-1920. Ostatnie pokolenie, które rzeczywiście uczestniczyło w wojnie, urodziło się w 1926 r. W 2010 r. ci weterani mieli już 85 lat. A dzisiaj większość Rosjan nie zna osobiście nikogo, kto walczył podczas II wojny światowej. Odpowiedź na pytanie „Co dalej?” w końcu została znaleziona – i zaoferowała ją nie państwo, ale sami ludzie. Stare święto obchodzone w nowy sposób W 2012 roku trzech dziennikarzy z prowincjonalnego miasta Tomsk zorganizowało marsz uliczny. Potomkowie weteranów przemaszerowali przez miasto, niosąc zdjęcia swoich zmarłych bliskich, którzy walczyli podczas II wojny światowej. Wydarzenie to nazwano „Pułkiem Nieśmiertelności”. W tym samym roku w marszu 9 maja wzięło udział 6000 osób. I chociaż dla tych ludzi wojna nie była już częścią ich własnego życia, pozostała częścią historii rodziny. W końcu prawie każdy miał dziadka lub babcię, którzy walczyli, a jeżeli słowo „pradziadek” dla wielu brzmiało abstrakcyjnie, „ojciec mojej babci” było znacznie bardziej osobiste. Pomysł marszu ze zdjęciami swoich bohaterskich przodków spodobał się ludziom w całej Rosji i już w następnym roku wydarzenia Pułku Nieśmiertelności odbyły się w niemal wszystkich większych miastach Rosji. Marsz natychmiast stał się tradycją Dnia Zwycięstwa, a wydarzenie zyskało oficjalny status. Pojawiła się także internetowa filia Immortal Regiment – platforma, na której każdy może opublikować informacje o swoich przodkach, którzy walczyli podczas II wojny światowej. Liczba takich rekordów w serwisie zbliża się do miliona. Tym samym 9 maja nabrał nowego znaczenia – stał się nie tylko świętem weteranów czy świętem triumfu wojskowego, ale także marszem pamięci, który pozwolił uczcić osobistą historię rodzinną.
Każdy kraj ma swoje pamiętne daty. Na przykład 4 lipca łączy Amerykanów, ale dla reszty świata jest to dzień jak każdy inny. Dla Chin 1 października – Dzień Powstania Chińskiej Republiki Ludowej – to jedna z głównych dat w ich historii. Dla Rosji 9 maja to data na stałe zakorzeniona w historii i kulturze kraju. Podczas II wojny światowej mieszkańcy naszego kraju, podobnie jak innych republik ZSRR, przeżyli trwającą cztery lata maszynę do mielenia mięsa. Nie dali się złamać, ale pokonali wroga – a następnie przystąpili do odbudowy swojego kraju z ruin. Rosja straciła wielu ludzi podczas II wojny światowej, a zwycięstwo miało nie do pomyślenia cenę. Ale to było bezwarunkowe. Dlatego dla Rosjan 9 maja to nie tylko święto militarnego triumfu – to święto zwycięstwa nad śmiercią. Roman Szumow, rosyjski historyk zajmujący się konfliktami i polityką międzynarodową
Przetlumaczono przez translaor Google
zrodlo:https://www.rt.com/russia/597224-wwii-victory-day-russia/
![Wybory do PE 2024. Oni powalczą o głosy w Warszawie. Oto kandydaci [LISTA]](https://i.iplsc.com/wybory-do-pe-2024-oni-powalcza-o-glosy-w-warszawie-oto-kandy/000J5XY3RCF38UNP-C321.jpg)
