Dziś obchodzimy 130 rocznicę narodzin św. Maksymiliana Marii Kolbego – franciszkanina, założyciela ruchu maryjnego „Rycerstwo Niepokalanej”, męczennika uśmierconego w KL Auschwitz i patrona Młodzieży Wszechpolskiej.

Wstąpienie do zakonu i misja ewangelizacyjna

Rajmund Kolbe urodził się 8 stycznia 1894 roku w Zduńskiej Woli jako drugie z pięciorga dzieci państwa Kolbe. Rodzice Rajmunda należeli do III Zakonu św. Franciszka (forma zakonu dla osób świeckich), dlatego już od najmłodszych lat wpajali mu wartości chrześcijańskie. W 1907 roku, czyli mając zaledwie trzynaście lat, rozpoczął naukę w małym seminarium franciszkańskim we Lwowie razem ze swoim bratem Franciszkiem. Po trzech latach wstąpił do nowicjatu, przyjmując imię Maksymilian. Ze względu na wysokie zdolności, w 1912 roku został wysłany na studia do Międzynarodowego Kolegium Serafickiego w Rzymie, gdzie zdobył doktorat z teologii. W 1914 roku o. Kolbe złożył uroczyste śluby zakonne oraz odebrał drugie imię Maria, co jest wyrazem pełnego zawierzenia się NMP. Dwa lata później przyjął święcenia kapłańskie i odprawił w Rzymie swoją Mszę prymicyjną. W latach 1930–1936 Maksymilian Kolbe odbył misję ewangelizacyjną do Japonii, gdzie założył m.in. klasztor franciszkanów w Nagasaki.

Po powrocie do Polski zaangażował się w działalność publicystyczną. W 1922 roku rozpoczął wydawanie miesięcznika „Rycerz Niepokalanej” i rozbudował prężne ośrodki wydawnicze – najpierw w Grodnie, a później w Niepokalanowie, gdzie powstał również klasztor. W szczytowych latach działalności tego czasopisma, a więc w latach 1936–1939, jego nakład wynosił do 750 tys. egzemplarzy, choć w niektórych miesiącach mógł przekraczać choćby milion. Za sprawą intensywnej działalności kapłana znacząco rosła liczba powołań do klasztoru franciszkanów.

Wojna i śmierć

Podczas wojny o. Maksymilian był dwukrotnie umieszczany w obozie koncentracyjnym. Pierwszy raz został aresztowany przez Niemców 19 września 1939 roku wraz z pozostałymi zakonnikami z Niepokalanowa i kolejno więziony w obozach w Łambinowicach, Gębicach i Ostrzeszowie.

Cztery miesiące później, w święto Niepokalanego Poczęcia Maryi o. Maksymilian został zwolniony, po czym wrócił do Niepokalanowa, gdzie zaczął przygotowywać schronienie dla osób wysiedlonych z województwa poznańskiego (z trzech tysięcy uchodźców, których przyjął, aż dwa tysiące stanowili Żydzi). Chcąc odbudować straty wyrządzone przez Niemców, otworzył tam warsztaty naprawy zegarków i rowerów, kuźnię, warsztat krawiecki, blacharnię oraz dział sanitarny. 19 lutego 1941 roku za swoją działalność o. Kolbe został ponownie aresztowany i wywieziony na Pawiak, a stamtąd 25 maja trafił do Oświęcimia.

W lipcu 1941 roku, gdy uciekł jeden z osadzonych, komendant obozu skazał na śmierć głodową co dziesiątego więźnia. Gdy jeden ze skazanych, Franciszek Gajowniczek, zaczął się żalić, iż żona i dzieci sobie bez niego nie poradzą, Maksymilian wystąpił z szeregu z prośbą, aby to on mógł zastąpić nieszczęśnika. W ten sposób o. Kolbe wraz z dziewięcioma innymi towarzyszami trafił do bloku numer 13, zwanego blokiem śmierci. O. Kolbe, który pozostał przy życiu najdłużej, bo aż miesiąc, został zabity zastrzykiem fenolu.

Kanonizacja